Gdy go kupiliśmy miał chyba 4cm dlugości razem z ogonem. Przez kilka tygodni bałam się, że jest myszą bo był tak maleńki. Od początku oswojony, zasypiał w zamkniętej dłoni.
Charakter dominujący, ale przyjazny. Wiecznie lizał. Bardzo wybredny jeśli chodzi o jedzenie. Najchętniej jadłby same smakołyki
Drugi zawsze wylizywał mu oczko z porfiryny. Śmiesznie się pod niego wsuwał prosząc o pieszczoty.Wielokrotnie spał na plecach a przy jego tuszy wystające w powietrze girki wystawały przesłodko. Ostatni raz spał tak wczoraj. To ona nauczył pierwszego szczura pewności siebie. On nauczył, że człowiek jest miły. To on piszczał słodko do ucha siedząc na ramieniu. Nie lubił być głaskany przeze mnie, ale przez mojego chłopaka już tak.
Był piękny i bardzo duży. Tuszę miał chyba wrodzoną. Miał wielki biały brzuszek.
Bardzo lubił robić przemeblowania. Miseczka z wodą jeszcze 3 dni temu przeleciała przez wszystkie piętra. Zawsze ją gryzł i do dziś nie wiem czemu. Wsadzał do wody wapno. Jajka. Karmę.
Był wielkim czyściochem. Gdy papier mu smierdział schodził z nim na dół i wypychał przez dolne drzwiczki. Nie zapomnę widoku jego pulsujących oczek podczas głaskania.
Odszedł nieoczekiwanie.
Weszłam do pokoju by dać im trochę makaronu. Patrzyłam jak je. Wyszłam. Wróciłam i on leżał. Jeszcze gorący, ale nie oddychał. Wyciągnęłam go i tuliłam dzwoniąc do lekarza. Do świadomości nie przebiło się, że to już koniec. Głaskałam go delikatnie łudząc sie, że może coś mu się stało, ale żyje.
Trochę krwi z nosa zostało na mojej bluzce. Utuliłam go w dłoniach, zamknęlam mu oczy. Wycałowałam go. Schowałam w nowy hamaczek, który pokochał od samego początku. Siedziałam z nim i tuliłam. Cały czas był ciepły więc łudziłam się, że żył. Ale widziałam jego nieruchome oczka. łapki. Nie unoszący się brzuszek. Lusterko pod noskiem nie parowało. Odszedł.
Odszedł szybko. Bez choroby. Bez starości. Stało się to nagle chyba gdy schodził na dół. Zsunął się po schodach - tak to wyglądało.
Drugi szczur chyba nie zdązył nawet zrozumieć o co chodzi.
Miał niecałe półtorej roku.
Mam nadzieję, że jego duszyczka gdzieś tu jest. Ze mną i z jego towarzyszem, który tęskni.
Kochamy Cię, Lizak.
