Zaadoptowałam dwie panienki w sierpniu zeszłego roku - mamę i córeczkę. Wszystko było wspaniale, żyłyśmy sobie szczęśliwie do momentu, kiedy Merci nie wyskoczył jakiś guz pod pachą. Weterynarz stwierdził patologiczną laktację wywołaną albo przysadką, albo zapaleniem jajników. Po wstępnym leczeniu przysadka została wykluczona, więc dałam namówić się na sterylkę.
Zabieg rutynowy, śmiertelność znikoma, a jednak...
Po zabiegu Mersiczek nie umiała się wybudzić mimo podania wybudzacza. Zabrałam ją do domu, gdy poczuła się lepiej. Położyła się w specjalnie przygotowanym transporterze i tak leżała. Zaczęłam się niepokoić, że chyba coś za długo schodzi z niej narkoza, ale zanim zdążyłam dodzwonić się do weta, to już było za późno.
Merci położyła główkę na mojej dłoni, a gdy tylko odsuwałam rękę, to robiła się nerwowa. Siedziałam tak przy niej, ona leżała na mojej dłoni, wydawało mi się, że mija cała wieczność i widziałam jak powoli odchodziła... Pokazałam jej jeszcze córeczkę, gdy zdałam sobie sprawę, że moja Kruszynka gaśnie, żeby mogły się pożegnać. Chwilę później serduszko przestało jej bić...
Leć Słoneczko, moja ukochana szczurzynko, szczurku wszędobylski, który zawsze wchodził tam, gdzie nie można było, gdzie było za wysoko, za stromo, za ciasno. Ty zawsze witałaś gości tupiąc nóżkami, siadając im na kolanach, grzebiąc we włosach. Nigdy nie zapomnę Twoich buziaczków, radosnego skakania, gdy tylko słyszałaś dźwięk przekręcanych kluczy w zamku, tego, jak czekałaś aż wrócę do domu z łepkiem przyciśniętym do boku klatki, z którego było widać drzwi i radosnych oczek, gdy w końcu się w nich pojawiłam...
Tak się do Was zbierałam, ech...
