szczury.org

Niechętnie, ale wracam jednak do rzeczywistości. Czwórka młodych jajcoków wydatnie w tym pomaga. Starszych Pan Mąż nazwał Pat i Mat, a młodsi zostali Fineaszem i Ferbem. Na starość zachciało nam się powrotu do kreskówek. Cała czwórka fantastycznie się dogaduje. Ze starszyzną będziemy łączyć pod koniec wakacji. Jeżeli będzie jeszcze z kim łączyć...

Zdjęcia będą, ale nie wiem kiedy i jak, bo maleństwa mają takiego spida, że nie idzie nadążyć. Rosną niemal równie szybko. Dają buziaki, odkrywają wybieg i drażnią Elzę i Heidi.

Pat zarobił solidnego dziaba w ogon od którejś ze zgryźliwych starszych pań, ale i tak upiera się do nich łazić, chociaż teraz ogona bardziej pilnuje.

Z Ejką wróciłyśmy do ćwiczeń, niedługo jedziemy na wyjazdową sesję kursu dogo. Poza tym, rygor żywieniowy i ruch przynoszą skutki - panienka odzyskała wcięcie w talii. Ceną za to jest ograniczenie wizyt u moich rodziców, bo piesa była tam regularnie przekarmiana.

Ciężko mi tu wracać ostatnio. Groszek wraca, niestety, w regularnych koszmarach. Naprawdę, nie tak chciałabym go pamiętać.

Lipiec spędziłam biegając między pracą a kursem praktycznym dogoterapii, bardzo intensywnym. Ejka najpierw wzbudziła politowanie swoim niepozornym wyglądem wśród tych wszystkich dumnych goldenów i huskych, a potem zakasowała ich inteligencją, entuzjazmem i energią. Dostała tytuł Prymuski Kursu. Była również przezywana małym kujonkiem i pracoholiczką.

Sierpień spędzamy na wsi, z czego ja i pies się cieszymy, szczurzaste trochę mniej, bo warunki do wybiegów mają tu takie sobie. Upały też mocno dały w kość.

Pat nadal jest największym ze szczurusiów, pół kilo mięśni, a przy tym charakter ma niezwykle delikatny. Jest ciut strachliwy, ale tylko ciut i wydaje mi się, że stworzyliśmy fajne porozumienie. Wygląda poważnie, ale uwielbia czasem pobawić się z ręką. Dziab od której ze starszych pań u Pata na ogonie, choć wyglądał niewinnie, przekształcił się we wrednego ropnia. Teraz już wszystko się zagoiło, ale blizna została brzydka.
Mat jest tym odważniejszym, bardziej otwartym w tym duecie, jednak on również ma tę niezwykłą delikatność w sobie, całkowity brak agresji.

Udało mi się też poznać nieco lepiej dwóch młodszych chłopców. Fineasz, ten mniejszy, z szerszą pręgą na grzbiecie, odpowiada swojemu bajkowemu imiennikowi - otwarty, ruchliwy, pogodny i nieziemsko pomysłowy. Ferb jest bardziej zdystansowany, dość strachliwy, ale jak już się otworzy, to całkiem zabawowy. I daje przesłodkie buziaki. Mali chłopcy nie stracili jeszcze jajek, dlatego nadal nie mogę połączyć stada.



U starszyzny stara bieda. Tzn. tfu, tfu, odpukać, po Latimerce i Blu nie widać tych dwóch lat z groszami. Latka ma tyle energii, jakby żarła dynamit, Blu jest leniwym misiem, jak zawsze.
Elza i Heidi też się jakoś trzymają. Ostatnio próbowałam oszacować, ile lat mają panny i wychodzi, że z pewnością mają powyżej 2,5 roku. Martwi mnie Heidi, która wyprodukowała sobie matrwicę nieznanego pochodzenia i teraz mam dylemat, szukać weta tu, na wsi, gnać kilkadziesiąt km do Płocka, do niesprawdzonego, ale jednak specjalisty, czy może wstrzymać się jeszcze 5 dni, bo za tyle mniej więcej planujemy i tak wracać do Łodzi. Martwica wydaje się czysta i sucha, martwi mnie tylko jej tajemnicze źródło.

Właśnie miałam tu wejść i pytać, gdzie zniknęłaś... Współczuję strasznie Aż nie wiem, co napisać...

Ejce gratulujemy Kto się śmiał, ten trąba!
Mali chłopcy śliczni Uwielbiam czarne kapturki, króweczki przepiękne <3

Gratulacje dla Ejki ! Prymuska !

Mam nadzieję, że wszystkie złe myśli pójdą a kysz, no i zawsze mozna sie przytulić do Ejki i wtedy od razu lepiej.

Jeeejku, byłam taka wyłączona, że nie napisałam, że tę samą infekcję, która zabrała nam Groszka, przeszedł też Blu, a potem Latimeria. O Blutku chyba gdzieś przynajmniej wspomniałam. Latka zachorowała dzień przed moim wylotem na konferencję. Zdążyłam tylko zauważyć, że coś zaczyna się dziać i zostawić Panu Mężowi dyspozycje na rano, że trzeba z łysoliną do weta. Przechodziła to paskudztwo niemal równie ostro, co Groś, mąż nad nią dwie noce siedział, dokarmiał, oboje z wetką chyba nie wierzyli, że z tego wyjdzie... Ale wyszła, teraz po paskudztwie nie ma najmniejszego śladu. Był stan zapalny płuc i serca, ale nie został żaden ślad! Wetka była pewna, że będą musiały wejść na stałe leki nasercowe, bo serce będzie uszkodzone po takich przejściach, a tu na szczęście nic.
Latka, jak to Latka, po mamuni odziedziczyła skłonność do nadgryzania Pana Męża i po jego poświęceniach nie ma zamiaru zmieniać zwyczajów.

Zrobiłam dzisiaj dzieciarni trochę zdjęć przy wieczornej przekąsce, wrzucę, jak obrobię.

Co to za straszne dziadostwo jakieś :/ Co to w ogóle było? Dobrze, że Latka i Bluś wydobrzeli... to się nazywa, mieć serce jak dzwon
Czekam na zdjęcia z niecierpliwością

Prawdopodobnie wirus, nieznanego pochodzenia, ale wetka mówiła, że pierwszy raz coś takiego widziała. To, że się cofnęło równie szybko, co zaczęło, potwierdza hipotezę wirusa. Zachorowały tylko dzieci Sardynki, więc pewnie odziedziczyły podatność na to coś.

Piękna Elza:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

Okrągła Heidi:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

Heidi, Blu i kukurudza
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

Heidi i Latka:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

A właśnie, że całe zjem! (Lati)
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

CDN.

Blu jak dumnie niesie swoją kolbę Zawsze podobał mi się sposób, w jaki robią to szczury, im większy bagaż, tym wyżej trzeba unieść pyszczek, wygląda to niezwykle zabawnie Wymiziać proszę, szczególnie Heidi, przypomina mi Binia, który był niemal identyczny, nawet te same uszka

Najlepiej wyglądają z całym jabłkiem w paszczy, kiedy przednie nóżki nie sięgają do podłoża i trzeba z ładunkiem skakać.
Heidi wymiziam, chociaż ona raczej z tych nietykalskich.

Ciąg dalszy następuje - oto młodsze stadko.
Patuś:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

Majcik:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

Pat z Finim:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

Fini razy dwa:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

A Ferbiś ma tylko jedno zdjęcie, bo bał się aparatu:
The day of the corn by Ivy Mae, on Flickr

Mam sentyment do kapturzastych w takich właśnie kolorach... Fajnie popatrzyć na Twoich panów, tak lekko młodzieńczo nieśmiałych, ale błyszczących i pełnych energii
Muszelkouchych entuzjazm przy kolbie też świetnie widoczny Kochane pluszaki

Jednego mi tylko brakuje... Czy Ejka kukurydzę dostała ? Bo zasłużyła przecież !

Dostała wcześniej kilka ziarenek na wyłączność, a potem z Jagienką (kochaną sunią, z którą spędzamy wakacje) bawiły się kaczanem. O, może znajdę jakieś psiowe zdjęcia z kursu, bo tam i Ejka i Jagunia będą!

Edit: Znalazłam!
Ej the Pug by Ivy Mae, on Flickr
Ej and Jaga by Ivy Mae, on Flickr
Ej and Jaga by Ivy Mae, on Flickr

https://www.flickr.com/photos/118664885 ... 232665333/ genialne! A masz może jakieś filmiki z Ejką?
Ech najgorsze takie paskudztwa, co to nie wiadomo ani do końca co to, ani jak leczyć...
A po Lati kompletnie nie widać wieku, pięknie się trzyma. No i Ferb i Fini - jak pięknie, zdrowo się błyszczą, https://www.flickr.com/photos/118664885 ... 634199729/ tak właśnie powinien wyglądać szczur! A kto nie ma kaptura, temu - wiadomo, bura

No to jestem bezpieczna, mam 4 kaptury.

Nie mam filmików z Ejką, ale w sumie powinnam zrobić. Jest tylko w pierwszej scenie tego ze szczurami: https://www.youtube.com/watch?v=2WETDgE-hbk.

Zrób z Ejką w tej czapeczce ślicznej !
Dobrze, że szczurze towarzystwo już po chorobie. Fajnie wyglądaja z tą kolbą Moim dałem też ostatnio kolbę, to grupowo zeżarły w ciągu nocy.

Kocham kocham oglądać szczury z jajkiem, to się nigdy nie nudzi, nawet oglądane któryś raz