Dzisiaj znalazłam jego zimne ciałko, do którego przytulał się jego brat, Kavi. Prawdopodobnie odszedł spokojnie we śnie. Nic nie wskazywało na to, że nas opuści - jeszcze w nocy jadł i bawił się z bratem. Za lekko ponad tydzień, bo jakoś 9 kwietnia, obchodziłby swoje drugie urodziny. Byłam pewna, że oboje doczekają tego czasu, lecz on postanowił odejść wcześniej.
Pamiętam, jak odbierałam go od Entreen, taki mały panikarz, z białą bródką i końcówką ogonka. Te znaczenia nie rozeszły się i zostały mu do końca. Przez jakiś czas rozdzielony od rodzeństwa, w końcu znalazł się ponownie wśród swoich, przy Kavim. Muffina zaakceptował jak rodzonego brata i razem stanowili trójkę nierozłączną.
Panikarz jakich mało, piszczał jak tylko coś szło nie po jego myśli, choć był duży i umięśniony. Do smakołyków zawsze pierwszy, ale potrafił być wybredny. Bardzo przyjacielski, wolał się przytulić do braci, niż się z nimi gryźć. Z całej trójki najbardziej lubił ludzki dotyk - rozpłaszczał się jak naleśnik i czekał na głaskanie, bardzo to lubił.
Anouk, powiedz mi - dlaczego? Kavi tęskni...
U mnie z kosią było tak samo... Za szybko odchodzą...
