szczury.org

Ostatnio widziałam że taki mały szczurek jest do adoptowania nikt go nie chce ja mam już 2 szczurki i chcę pomóc malutkiemu chciała bym mu pomóc bo chce żeby miał normalny dom ( bo on był na karmę ) . Tylko moi rodzice się na 3 nie zgadzają . Jakich argumentów mam użyć ? Pomoże ktoś ?

Rodzicom możesz powiedzieć, że trzeci szczur nie ciągnie za sobą wielu dodatkowych kosztów. Oczywiście jeśli masz wystarczająco dużą klatkę i transporter (jeśli przewozisz je gdzieś razem).
Możesz też pokazać rodzinie zdjęcia malucha, opowiedzieć jego historię, zrobić coś, żeby rodzicie sami go polubili.

Szczurkowi możesz założyć wątek adopcyjny, może znajdzie się ktoś kto ma dla niego warunki

Aby nie zakładać nowego wątku;
Mam podobny problem. Mieszkają u mnie dwa szczurki, mam dość dużą klatkę i pragnienie podarowania domu szczurkowi. Doszłam do wniąsku, że skoro mam dużą klatkę i kasy też starcza na utrzymanie to mogę dać szczurkowi kochający dom! Umówiłam się z mamą tak - ona wypisuje minusy kolejnego zwierzoka, ja plusy - muszę mieć jak najwięcej tych plusów! Dajcie mi pomysły! Korzyści dla stada i dla mnie? Radość adoptowanego szczurka? Mam już takie plusy;
- uratowane, szczęśliwe życie adoptowanego zwierzaka
- im większe stado tym szczęśliwesze szczury i ja
- coraz więcej uczę się o zwierzakach - bo w przyszłości chcę robić coś ze zwierzętami (zoologia- weterynaria)
- co jeszcze???

Powiedzcie mi jeszcze jakie są plusy powiększenia stada dla ogonków? (Psychika, lepsze samopoczucie, otwarcie na nowoścu u szczurków?)

Zwierzata ucza empati i odpowoedzialnosci ;-)

Ja, gdy byłam jeszcze zależna w tych kwestiach od rodziców (daaaaawno ), przygotowywałam sobie najbardziej żałosne zdjęcie ewentualnego zwierzaka do adopcji, takie "na zbitego psa" albo "na kota ze Shreka", najlepiej "okraszone" jakąś lekko podbarwioną tragiczną historią . Moja mama zawsze miękła. Manipulacja???? Jak najbardziej, ale w szczytnym celu i nikomu nie przynosząca krzywdy. W tym przypadku cel uświęcał środki . Kilka razy spróbowałam też metody "na spontan" przynosząc zwierzaka do domu i "przypadkiem" przedstawiając rodzinie. U mnie prawie zawsze działało, choć to metoda ryzykowna i trzeba mieć "wyjście awaryjne" na wypadek zdecydowanego veto. No i moja mama była osobą bardzo "miętką", wrażliwą i kochającą zwierzęta. Ostatecznie zawsze bidy zostawały u nas na DS lub chociaż na DT. Czasem DT "niespodziewanie " zamieniał się w DS. Koronnym argumentem byłoby dla mnie dobre zaplecze finansowe (nie brakuje kaski, jak pisałaś ) i solidne zajmowanie się zwierzętami (nieobarczanie jakimikolwiek obowiązkami pozostałych, bywa, że niezbyt chętnych, członków rodziny). Powodzenia i trzymam kciuki

Ja dodam od siebie, że zwierzaki pomagają w walce z lenistwem - czasami naprawdę nic się nie chce, ale i tak trzeba sprzątnąć czy ruszyć się do weta.

Tak ale mam już z kim się ruszyć chociażby na spacer z psem, więc i odpowiedzialności mnie to uczy, szczurki też mam. Sęk w tym co powiedzieć kiedy chcę dać dom kolejnemu ogonowi?

Że taki biedny, malutki, śliczny, osierocony, samotny, potrzebujący pomocy, bezradny, porzucony, skazany na śmierć w paszczęce węża lub na maltretowanie, ma takie cudne ślepka i pysio......i tak można w nieskończoność

Wydaję mi się, że powinnaś się skupić właśnie na tej nieszczęśliwej historii ciura. W końcu to tylko biedne maleństwo, które możesz uratować.