Moderator: Junior Moderator
Strasznie ją kocham i bardzo trudno mi patrzeć, jak powoli, powolutku, codziennie wiek dopada moja waleczną, twardą, niepokonaną babę 
Radzi sobie w dużej klatce, ale są miejsca w domu, w których już trzeba jej pomóc, bo nie wejdzie, albo nie zejdzie, nóżki się na parkiecie zaczynają rozjeżdżać, kiedy babunia się zatrzyma... cieszę się, że jest aktywna, chce jej się biegać i psocić, apetyt dopisuje jak zawsze i dupka nawet urosła 
Ale jednocześnie bardzo się już o nią boję.
Miałam identycznie z CałeczkąMegi_82 pisze:Tak, staruszki są bardzo rozczulające
Ale nie ma kto Liwci osłonić przed zapędami smarkaterii do przewracania jej i ogólnie pokazywania, gdzie jej miejsce. A Liw się nie podda, nie położy pokornie, ze swoim równie łobuzerskim i władczym charakterem przywykła, że jest wyłącznie kochana, szanowana i budzi respekt, a jak nie, to umiała to sobie wyegzekwować ręcznie albo zębnie. Teraz - owszem, potrafi zasunąć młodej kopniaka solidnego albo dorwać i potrząsnąć, ale musi się nadarzyć okazja, musi stać akurat w stabilnej pozycji. Takie akcje to już nie dla niej po prostu. Było dobrze, więc przedwczoraj przerzuciliśmy towarzystwo do dużej klatki tylko z łapaczami (w tym charakterze też hamakonorka do spania) i wypuściliśmy na wybieg, a tam - jedna albo druga mała a to nie chciały jej wpuścić do jej ukochanych miejscówek - domek na klatce, sputnik na biurku, albo do norki w klatce (zabrałam i wróciły szczury do małej klatki), Liw zaległa na drugim hamaku a Bajka co jakiś czas podbiegała powygrażać babci, żeby przypadkiem nie ruszała się z miejsca. No tego było jej za wiele Zobaczyłam zrezygnowaną, bezradną Liwię. 3 miesiące temu spuściłaby łomot, dała po soczystym dziabie pod ogony i koniec pieśni, ale już nie dziś. Dam im jeszcze 2-3 dni, ale jeśli nadal będą babulinę tak traktować, to wstrzymam łączenie, ewentualnie będą się młode spotykać na jakiś czas ze stadem na wybiegu ale tak, żeby nie przeszkadzały Liwci poleżeć w spokoju, gdzie zechce.. Mam nadzieję, że jednak dzieciarnia się uspokoi [albo znajdzie się jednak jakiś obrońca pokoju ] i będziesz mogła spokojnie zostawić towarzystwo razem . 
Liwcia wyraźnie odetchnęła, "obleżała" wszystkie swoje domki poza klatką i bardzo potrzebowała, żeby ją pogłaskać. Obleciała też mieszkanie i porozrabiała trochę... nie mam serca jej tego zabierać i zmuszać do towarzystwa dziewczynek, które próbują ją wypędzić No i trudno jest teraz, bo siłą rzeczy, muszę dzielić czas i uwagę na 2 stada, a i młode nie końca rozumiały czemu je zabrałam, niuchają do szczurów. No, im się podobało nowe stadko... no ale na razie tak musi zostać. Normalnie jest szalony bieg do drzwi, kiedy tylko się podchodzi, wylizywanie rąk, twarzy, tulenie, bieganie, zabawa..., a tu nic, nawet dziaba w stopę No ale, już minęło i Bajeczka znów jest Bajeczką Niestety, nie miałam zupełnie czasu na siedzenie z nimi i puszczenie razem na wybieg, każde stadko biega u siebie... Taka kulka pod skórą, luzem... oczywiście w te pędy do weta. Ja bym to już cięła, jestem zwolenniczką wycinania wszelkiego badziewia, póki małe, zanim się rozrośnie, a zaspokajania ciekawości później, jak się wytnie to się obejrzy. No ale Liw zbliża się do 3 lat, więc gdyby się miało okazać, że to nic strasznego, to można by jej oszczędzić już znieczulania... wziewne czy nie, ale to też nie cukierki. Czekamy więc i obserwujemy, i prosimy o kciuki... Nóżki słabsze, ale wciąż nimi przebiera i radzi sobie doskonale A ja jednak dużo rozpieszczam i tulę na zapas. Na imię zaś przybiega bezbłędnie 
We dwoje z Tiną są absolutnie pierwsi w terroryzowaniu mnie w kuchni.
Pisz, dziewczyno, co u Ciebie... Miało być DT... Trzyma wagę, mięśnie nie zanikają, jest prawie półkilową, żartą babą. Nie jest też tym typem staruszki, który je i śpi - biega tyle samo co reszta stada, a nawet więcej, bo jak oni idą spać, to wtedy Liw namolniej domaga się uwagi i czegoś na ząb do zjedzenia w spokoju 
