moje szczupaki kochane

[zyberka]

Ha! Jestem zachwycona filmem
Najbardziej mi się podoba obżeranie tapety Ja mam ściany malowane... to pewnie dlatego pewne partie moich drzwi zaczynają znikać coś za coś

a iskanie faktycznie, też zabójcze

[zocha]

Genialny filmik, aż miło ogląda się takie obrazki i do tego ta muzyka, świetny kawałek.
Scena jak Witalis się myje - świetna - jak się trzyma z gracją klatki A iskanie zaraz po tym
ach mogę oglądać i oglądać - cudne szczupaczki

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C02042.jpg uczta przy jednym garze i to jakim! fajnie wyglądają
No i oczywiście Ulrika - akrobatka

Wycałuj szczupaczki ode mnie...

[sr-ola]

to pewnie dlatego pewne partie moich drzwi zaczynają znikać coś za coś

Ta.. u mnie nie ma pół kanapy..

Czy ten misio między 1 a 2 minutą się... powiesił?

Hahaha 2:10- kładę się na plecy i mam w zasięgu caaaały brzusio!

Fantastyczny filmik!

[ol.]

zabawka z butelki została bardzo szybko rozpracowana, a kiedy już to się stało szczury bez zastanowienia nokautowały ją prawym sierpowym - i wymyślaj człowieku coś innego

zdjęcia Hermana iskającego Ulrikę już kiedyś wstawiałam, bezpośredni jest i tyle - ale solidny
kilka z pojawiających się fragmentów już też w naszym temacie zaistniało, ale jest też spora porcja wcześniej nie publikowanych np. te z końcowej części z młodości Hermana i Misia, gdzie ci gonią się po podłodze i tapczanie, to gdzie Miś się wspina i potem zjeżdża ze stojaka - to wczesne oblicze Misia może być nawet tutaj nieznane, a on naprawdę kiedyś potrafił się wspinać, skakać, wariować - w młodości (wczesnej młodości )

tapeta, tak ... teraz też mam malowany pokój, obżerają trochę kanty, ale to nie to samo co niegdysiejszy spontan przy tapecie, miałam czasami wrażenie, że obserwuję zamaszyste ruchy malarza przy fresku

sporo w tym filmiku fragmentów które budzą wspomnienia

toaleta Witalisa ma miejsce w klatce zapoznawczej, przy łączeniu ze szczupakami, jedno z południowych posiedzeń, kiedy wszyscy byli wyluzowani i mogłam chwycić za aparat bez obawy, że zaraz będzie trzeba kogoś rozdzielać ...

sr-ola, jeśli chodzi Ci o pluszaka po którym raz Baruch, a drugi raz Ulrika wspinają się na komodę, to on tam sobie po prostu wisiał, tylko jujki były na tyle lekkie, żeby się po nim piąć

każdy fragment ma swoją historię, ale nie będę tutaj nimi zanudzać, cieszę się, że całość się podoba

[alken]

pokazywałam filmik TŻtowi, myślał że to samce

[ol.]

ale, że co ? że jakieś słabo ruchliwe ?

[alken]

zobaczył Dżuma i stwierdził że duży

[IHime]

Genialne! W każdej scenie jest "coś", a tyle ich, że nie sposób wymienić. No i jeszcze ta muza. Banan on rana.
To kiedy relacja z gali oskarowej? Przemówienie już masz?

[unipaks]

Jakżeż wyczekiwałam kolejnego Twojego takiego filmiku , jest prześwietny!
Inne co prawda idą święta , ale ten zajączek wielkanocny w koszyczku - cudo..!
A odchodzący na końcu majestatycznym krokiem Herman, jakby chciał powiedzieć : - Spójrzcie na mnie uważnie: cokolwiek wydawało się Wam , że się zdarzyło na tym filmie , tak naprawdę nigdy nie miało miejsca! Chyba w to nie wątpicie?

[adzia19923]

Filmy świetny:) Prawdziwe życie Szczura...Heee a mieszkanie koleś to za miesiąc całkowicie zdemolowane będzie miał.. Ale Duża odwaga. Hee

[ol.]

zobaczył Dżuma i stwierdził że duży

hmm, nie wiem teraz tylko który się sfocha - Wit, że nie doceniony, czy Dżum, że aż nadto

IHime, unipaks, adzia - dziękujemy, ja jako domorosły reżyser, i nic a nic niezmieszane hołdami szczupaki, im się wszak należy

W każdej scenie jest "coś"

szczupacza magia wszechobecna !

A odchodzący na końcu majestatycznym krokiem Herman, jakby chciał powiedzieć : - Spójrzcie na mnie uważnie: cokolwiek wydawało się Wam , że się zdarzyło na tym filmie , tak naprawdę nigdy nie miało miejsca!

tak! tak, zwerbalizowałaś też moje odczucia co do tej końcówki, tam właśnie musiało się znaleźć coś mniej zwariowanego niż cała reszta - wygaszacz, padło na hermańskie nadrealistyczne platfusy



a jutro jadę po Vlada lub Gurdrun - się okaże

[manianera]

Film świetny, muzyka idealnie dobrana do ogólnego wydźwięku i temperamentu szczupaków!
Pojawiające się duszki z przeszłości (bo przyuważyłam Pistola, chyba to nie pomyłka?, a Ty pisałaś o Baruszku, niestety dla mnie nieodróżnialnym od Urczyka...) dodają ponadczasowości, ale też lekkiego smuteczku, przypominają o tym, że tak cudne harce z czasem należą tylko do historii... To jak delikatne szturchnięcie nas nosem przez te, co odeszły, przypominające o tym, by dać siebie tym, które są teraz z nami...

[Anka.]

Filmik świetny! Miło się ogląda, zdzieranie tapety faktycznie z iście arystyczne, i wędrówka: kanapa-kwiatek-parapet

[denewa]

ale, że co ? że jakieś słabo ruchliwe ?

Hehehe... zadziorna acz realistycznie podchodząca do stadka właścicielka

Urlczyk wygląda jakby to były jej łapki i jakby je podnosiła do góry Komiczna ta fota - taka w stylu złapani na gorącym uczynku
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C01927.jpg

Ta zresztą też komiczna ... rączki trzymamy przy sobie
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C01925.jpg

[ol.]

Diament zagubiony wśród mnóstwa innych diamentów - Gudrun:



Trudny dzień. Bo jak teraz z pamięci wymazać Cytrynkę, trzymiesięczną a już bez nóżki, najmniejszego kajtka buraska, który kręcił się między nogami, dwa czarnobiałe "Krzyże" jeszcze trochę zakatarzone ale widać, że zwariowane bliźniaki, niezwykle ciepłą trikolorkę, tak zachwalaną i polecaną, że wmawiam sobie, że chociaż o nią serce mnie nie boli ; czarno-srebrnego kocurka, dorodnego jak z reklamy whiskasa, czy Ciocię - buraskę większą niż niejeden kocur, od trzech lat najbardziej oddaną mamkę, dla trafiających do przytuliska 2-3 tygodniowych maleństw...

mnóstwo, mnóstwo diametów, które ktoś inny będzie musiał odnaleźć

a jeszcze czarne cudo, mające wszelkie cechy Vlada, które podeszło do mnie tuż przed wyjściem

Ale na rękach miałam już Gudrun.

Siedziała niedaleko trikolorki, trochę trudno mi zrozumieć, że piękno tamtej było tak doceniane, a Gudrun - o wiele bardziej tajemnicze – już nie... A może to chodziło o charakter, trikolorka (naprawdę słodkie kocię) przytulała się po równi do jeszcze innej buraski i do człowieczej ręki, Gudrun, niby z nimi, ale oddalona, na rękach niechętna.
Kiedy sama ją wzięłam okazało się, że to wszystko strach, w ludzkich ramionach drżała jak na zimowym wietrze.

Jest wielkości Trudy, ale dowiedziałam się, że ma około roku, pewnie już nie urośnie, i nie wiadomo jaki uraz wywołał mgiełkę zachodzącą na lewe oko.

Wyszłam stamtąd i rozbita i przeszczęśliwa. Moja !

A szczęście wzmogło się jeszcze w domu, kiedy ta zdystansowana kotka, po kilku słowach zachęty wyszła z transportera, obeszła korytarz i sama z siebie usiadła u mojego boku. I „włączyła silnik”

(jedno tylko mnie niepokoi - Gud miała jeszcze szwy po sterylce, kobieta która mnie oprowadzała, powiedziała, że je wyjmie i tak zrobiła, ale kiedy po powrocie do domu zajrzałam w papiery, okazało się, że zabieg miał miejsce w poniedziałek ! czy tu nie stało się coś pochopnie ? przecież spokojnie mogłam iść do zdjęcia u siebie i dać jej jeszcze kilka dni więcej na gojenie, nie rozumiem tego


Po raz pierwszy przychodzi mi łączyć koty. Może i nie będzie to tak dramatyczne jak łączenie szczurów, ale narazie Truda wydaje dźwięki godne Belroga i sfochana jest na całego. Agresywna - nie, raczej koleżanki unika.
Gudrun, aż nazbyt świadoma istnienia innych kotów na tej ziemi, jest całkowicie obojętna. Zachowuje się jakby Trudy nie było. Teraz są same w drugiej części mieszkania, Trudź na krzesłach pod stołem rozpamiętuje swoje krzywdy, Gudrun zrelaksowana na tapczanie. Mam nadzieję, że niezadługo znajdą wspólny język.
To jeszcze (w ramach starań, aby i tutaj jej w niczym nie uchybić ) dwie Trudzie (trochę wcześniejsze zdjęcia):





U szczupaków dobrze. Herman panuje na wysokości:



wskakuje też niezrażony na te same plecy, na których niewiele wcześniej jeździła Trucizna (Truteń jest takim samym szczurem naramiennym jak moje czarne słońce, choć obawiam się, że w najbliższych dniach plecy będą u jejmościny w niełasce )

Dalej - udało mi się w ostatnich dniach zobaczyć i uwiecznić dla potomności taki obrazek:

Witalis iskający naszą gorącokrwistą krasawicę !

i spokój był

a potem jeszcze przyszedł integrować się Misiaczek

i też spokój

Z dziś natomiast są fotki z posiłku, ale Wit znów każdy kęs jakby smokowi wawelskiemu z paszczy musiał wyrywać



tu sam ogon tylko

Nie ma się czego bać ty mój największy