szczury.org

Oswajanie idzie powoli, czasami jakiś smaczniejszy kąsek wezmą z ręki a dokładniej to Anubis weźmie, natomiast Ahmed daje się głaskać. Wczoraj Ahmeda udało mi się delikatnie zaspanego podnieść ale jak zorientował się co się dzieje, to zaczął się wyrywać a ja przestałam męczyć. Dużym postępem jest już to,że jak im sprzątam w klatce to nie uciekają w panice przed ręką tylko schodzą jej z drogi. Wczoraj jak im rano sprzątałam to nawet jak by się bawili lub było to coś na kształt zabawy, tzn. podbiegali do ręki obwąchiwali i odskakiwali, potem podążali za ręką

U nas też powoli ale do przodu Niunia daje się pogłaskać już tak nie ucieka i można ją brać na ręce bez pisków i awantur.

Z pamiętnika Anubisa :
Hej, jestem Anubis i jestem huskulcem, mam ok 4 miechów. Moje życie wywróciło się do góry nogami. Mieszkałem sobie spokojnie w małej klatce od czasu do czasu wielkie COŚ mi sprzątało, dawało jeść i dawało wodę. Potem jakieś nieznane coś złapało mnie i wsadziło w koszyk, potem dużo trzęsienia, znowu to nieznane coś o innym zapachu przeniosło mnie i Ahmeda do innego transportera, znowu trzęsienie i znowu nieznane coś mnie łapie i wsadzę do olbrzymiej klatki. Na samym początku z Ahmedem byliśmy zdezorientowani, przerażenie, znaleźliśmy się w nieznanym nam miejscu, nowe zapachy i takie duże COSIE na nas się gapią.
Chcą dotykać, to gryziemy w obronie, ale oni nie rozumieją. Teraz wiem,że te nieznane nam wcześniej cosie to ludzie, a dokładniej samiec i samica, to właśnie samica nadała mi imię Anubis. Zastanawia was pewnie skąd wiem,że te cosie to ludzie, a wiem bo słyszałem jak samica mówi do samca,że my się boimy ludzi, a te rzeczy co wkładają nam do klatki to ręce. Od momentu mojego trafienia tu codziennie mam pełną miskę i poidełko nie jest tak źle, nawet zaczyna mi się podobać. Mój nowy domek jest duży i fajny, mogę swobodnie w nim biegać i skakać. Codziennie samica wkłada ręce do klatki i sprząta nam i potyka mi pod nos nieznane mi rzeczy. Teraz wiem,że są one jadalne i smaczne. Raz mnie wzięła siłą na ręce i chyba chciała posikać. Nie robiła sobie nic z moich protestów,że nie chcę, nawet jak gryzłem nie puściła. Potem posadziła mnie na sobie, osikałem ją i wiecie co? Ona wcale nie jest taka straszna. Ale mimo to dalej się nie pozwalam głaskać, ale już wiem,że nie muszę krzyczeć i uciekać przed jej dłonią, ba nawet odważam się brać od niej jedzenie. Koledzy z dołu (tak na dole mieszka 6 kolegów) powiedzieli mi,że ona to robi z troski i miłości oraz mówią, abym pozwolił się brać na ręce i głaskać, ale do dłoni nie jestem przekonany. A co do kolegów nie wiem czemu nie możemy z Ahmedem z nimi zamieszkać, mówią coś,że jest to związane z moimi obawami przed dłońmi i,że jak będę się dał głaskać i brać na łapki to będę potem z nimi mieszkał. Muszę się nad tym zastanowić. Powoli zaczynam się bawić z samicą, ciągnę ją za rękaw, najpierw trochę z strachu, potem raczej dla zabawy, a ona cieszy się jak ossesek jakiś, tak samo się cieszy, gdy wezmę coś z jej ręki.
Może faktycznie ludzie nie są tacy straszni na jakich wyglądają??

Nyan super czemu ja nie umiem tak pisać
Nasza paskuda otrzymała imię Aria bo jeszcze żaden nasz szczur tak głośno sie nie darł jak ona
Aria juz troszecze wyluzowała nie lubi zabardzo być dotykana ale jest bardzo ciekawska i powoli pokonuje strach pod bluzą idzie odrazu spać i to w takich pozycjach szkoda tylko, że zdjęcia nie ma jak zrobić. Paskuda siedzi już z naszym stadem i mam nadzieję, że samych dobrych rzeczy się od tych potworów nauczy