szczury.org

Spełnił się jeden z moich najgorszych koszmarów - Małe Białe odeszło w czasie mojego wyjazdu. Wydawała się ustabilizowana na lekach, chociaż zostawiałam ją z drżeniem serca pod czułą opieką mojego męża. Jeszcze o 3 w nocy do niej zaglądał, wszystko było OK, a rano nie przyszła po leki. Trochę się chyba bał mojej reakcji, ale przecież wiem, że opiekował się najlepiej, jak potrafi, nic nie można mu zarzucić.
Witając się z Bagulą wymacałam jej guza na mostku.
Reszta dzieciarni zdrowa, tylko mnie ktoś chyba założył czarny worek na głowę.

Z odejściem każdej z tych kochanych kuleczek tak trudno się pogodzić, chcielibyśmy je zatrzymać, najdłużej, chwytać każdą najmniejszą nić ich życia.. a one ulatują, jak pajęczyna..
bardzo mi przykro. trzymaj się...

Och MB... Czemu nie poczekałaś, czego się nie pożegnałaś...
Przykro mi

IHime, nie wyrzucaj sobie. Wiesz, że miała wszystko, co mogła mieć. Serce boli, ale może ona sama tak wybrała?
Szczury mają często zaskakująca zdolność powstrzymania śmierci, by się pożegnać - a może ona wolała się nie żegnać, odejść cicho, niespostrzeżenie.
Trzymaj się, kochana...

Tak mi bardzo,bardzo przykro!!!
Trzymaj się IHime.My nigdy nie jesteśmy w stanie ich zatrzymać.

Jeszcze nie przebolałam odejścia Palmyry, nadal spodziewam się ja znaleźć tam, w tym kątku, w którym spała przez ostatnie miesiące na stosie polarków, jak królowa na tronie. Małe Białe przecież też tu gdzieś jest, na pewno zaraz wystawi nosek z ulubionego hamaczka albo będzie próbowała znowu spaść z komody.
Miałam nie adoptować żadnej bidy do jesieni, i na pewno działam teraz pod wpływem emocji... ale chyba jedynym lekarstwem na wyrwany kawał serca, jest oddać kolejny.

och...
maleńkie Małe Białe...

IHime, współczuję głęboko

IHime, człowiek sobie obiecuje wiele, czasem nawet, że to już koniec, ale gdy powstaje ta okropna dziura po małym nosku, łapkach, uszkach, futerku... Jak powstrzymać się, by nie dać domu kolejnemu? To niemożliwe. Te małe łapki przecież są tak ważne w naszym życiu. To jest lekarstwo, chyba bardzo dobre...

Bagi jest podejrzewana o wyhodowanie sobie tłuszczaka lub gruczolaka. Zabieg umówiony na jutro. Już umieram z nerwów.

Tymczasem, żeby zredukować liczbę klatek na czas rekonwalescencji Bagi, dzisiaj łączymy stadko z nową łatką na serce.


Tak wygląda teraz nasza klatka z wyposażeniem by Nietoperek:


A tak cieszy się Chanelka z nowych mebelków:

Cudowna maleńka kluseczka. Troszkę zazdroszczę
Klatka też fantastyczna. Szczurze dupki pewnie mają raj
http://www.thedollpage.com/photopost/sh ... a&cat=9999 a na sam koniec żółte zębulki uwielbiam u szczurów tę minę

Ojej, strasznie mi przykro z powodu Małego
I równocześnie cieszę się z Waszego nowego lokatora. Dziurę w sercu potrafi wypełnić jedynie drugie futerko, nie wypełni idealnie na wymiar, blizna zawsze pozostanie. Ale serce bije dalej pompowane nową miłością, a każda kolejna zawsze jest pierwszą i jedyną. Buziaki
I moc kciuków za Bagi!

Bagi wybudziła się po operacji. Niedługo po nią pojadę.

Dzielna Bagi przywoź ją przywoź ! na dopieszczanie i by czym prędzej wróciła do tych imponujących komnat !
(przez krótki czas kiedyś mieliśmy taką samą klatkę, teraz patrząc, myślę, że z taką nietoperową stylizacją zatrzymalibyśmy ją na dłużej )

... wciąż chodzi mi po głowie Małe Białe, które umknęło.. odkąd nie mogę się już nimi cieszyć na codzień wchodziłam sobie do Waszego tematu zażyć tej jujkowatości, niewiarygodnej odrobiny białego puszku i porzeczkowych paciorków; cieszyłam się na jej zdjęcia i opowiadania o niej, szukałam na filmikach znajomej sylwetki i tego jedynego uroku...
Małe Białe
Bardzo mi jej będzie tutaj brakować, inaczej niż Wam, ale będzie brakować...


Ale dobrze, że dolepiasz nowy kawałek serca obok tego który umknął.
Jak ma na imię Zwiewność ?

Daj znać, co z Bagietką! trzymam kciuki

Bagulka czuje się niemal wyśmienicie, tylko uparcie gmera w szwach. Ranka mała, guz prawdopodobnie wypreparowany cały, pojechał na histo. Zjadłyśmy razem śniadanie i spędzamy długi poranek pod kołdrą - ona odsypia, ja nie mam siły się zwlec.
W tym czasie małe puchate zacieśnia znajomość ze stadkiem. Odpukać, znowu mamy bardzo spokojne łączenie.
No właśnie, z imieniem mamy zgryz... Mąż optuje za Perełką, co przy moim upodobaniu do imion raczej dziwacznych... wiadomo, jaką budzi reakcję. Niestety, brakuje mi kontrpomysłu. Na myśl przychodzą tylko Sardynki. Od dawna czekam na szczura, którego będę mogła nazwać tym szlachetnym, literackim imieniem, ale czy to właśnie to maleństwo? Uległa i pogodna jest, maleńka, ale kto wie, ile urośnie, tylko tańczących nóżek i słomkowego kapelutka brak. Małe Białe miało tańczące nóżki...