szczury.org

Leia : tak - to ława ; nabyliśmy ją ze względu na owe kafle właśnie oraz na wysokość lepszą nieco niż innych . Niemiłosiernie widać każdziuchną plamkę oraz kurz – rano zmyjesz , po południu sama w to nie wierzysz ….

Ława ma półkę pod spodem , z powodów bliżej nam niewiadomych nielubianą przez Szczurcię ; kiedy okazuje się , iż niunia zogniskowała swoje obuwnicze zapędy na kapciach pana , TŻ zaczyna je odkładać tam właśnie . Fajny obrazek : nocna pora , fotel przezornie odsunięty jak najdalej od okna , ława – ze względu na bliskość stolika RTV i tym samym parapetu - od wersalki , pod ławą na półce grzecznie spoczywają kapcie pana .
Jak się tak przyjrzeć z boku naszemu domowi i nam samym …. Może to wyglądać cokolwiek dziwnie .
Ja na przykład chodzę po domu ubrana w jeden z trzech – czterech „strojów dyżurnych” , a więc dość monotonnie , i nie wynika to bynajmniej z braków w konfekcji .
Kiedy byłam małą dziewczynką , śmieszyła mnie nieco moja babcia , przebierająca się zaraz po przyjściu do domu w ciuchy na „po domu” ; odkąd mamy ciurkę , sama wskakuję w swój domowy uniform od razu po powrocie z pracy , i na tych właśnie kopciuszkowych konfekcjach pozostają ślady rivanolu , jedzenia wcieranego łapkami Szczurci oraz ( niestety ) jej wonne pachnidła . Próbowałam kiedyś ze szlafrokiem , ale po pierwsze było mi gorąco , a po drugie – ogonek wślizgiwał się pod spód
i kropił aż miło . Nie mam pojęcia , jak radzą sobie z tym problemem inni , w każdym razie ja zmieniam po prostu te rzeczy na inne , których też mi nie będzie żal , i tak w kółko .
Ale jest coś i na pociechę – Szczurcia nie potrzebuje manikiurzystki , a my nie jesteśmy podrapani , gdy zjeżdża po naszych rękach czy nogach ; jeśli zdarza się jakaś kropka po głębszym naciśnięciu pazurkiem , to tylko wtedy , gdy coś ją nagle wystraszy i ogonek odbije się gwałtownie do ucieczki – na inne zadrapania pracujemy sami . A widok Szczurci pielęgnującej swoje paznokietki jest zaiste osobliwy : siedzi sobie taki ciurek na niebieskiej dupce, paluszkami jednej łapki przytrzymuje drugą, po czym chwyta pazurek w zęby i ciach !
Po zmianie łapki przedniej przychodzi kolej na kończyny tylnie i wtedy bywa czasem zabawnie , gdy ciurek nie wyważy dostatecznie dobrze siły ciężkości i obala się z wyżej wzmiankowanej niebieskiej na takież plecki ; częstokroć podejrzewa przy tym któreś z nas o niemądry dowcip . Czasami natomiast malutka prezentuje całkiem niezły patent na pozycję optymalną i podczas zabiegów pielęgnacyjnych paznokci opiera się o poduszkę , zabezpieczając się w ten sprytny sposób przed wywrotką .
Kiedy Szczurcia myje się siedząc na ramieniu pana , ten chwali ją głośno , mówiąc coś w stylu : No jaki grzeczny szczurek , jaki czysty , no – piękny !
Ona wtedy przerywa na chwilę po to , by wspiąć się na łapki i polizać go w nos albo – co trochę dziwne – po swetrze , i znów skupia się na skrupulatnie przeprowadzanej ablucji .

Wybieramy się na weekend do przyjaciół , bez ciurki , która zostaje w domu z młodą panią ; w sumie nie będzie nas tylko jedną noc , ale to właśnie ona mnie martwi – córa ze względu na swą piekielną alergię nie będzie mogła wziąć małej do siebie ani spać w naszym pokoju , a Szczurcia ma we zwyczaju (przy)(po)biegać (do)(po) nas na łóżku każdej nocy i szkoda mi jej , że nas nie będzie , poza tym nie wiem , czy okiełzna niunię przy płukaniu .
Ale ci znajomi to fajni ludzie i lubimy się z nimi spotykać , więc jedziemy .
Z córą będziemy w kontakcie telefonicznym lub poprzez Skype’a , a w razie czego to tylko niecałe dwie godziny jazdy .
Jak można się domyślić , kontaktujemy się często , a młoda bez zniecierpliwienia powtarza , że wszystko w domu w porządku , a Szczurcia przepłukana rivanolem rozrabia przy niej , i - co jest miłą informacją , przy drugiej koleżance , nieuczulonej na szczurki i przez Szczurcię bardzo lubianej – razem oglądają filmy ; maraton filmowy potrwa do nocy , więc ogonek ma szansę się zmęczyć , zostanie raz jeszcze potraktowany żółtym paskudztwem i pewnie będzie spał smacznie do samego rana .
Słowo się rzekło , dziewczę rzeczywiście okazuje się spolegliwe i obowiązków pilnuje .
Kiedy wracamy , naczynia wprawdzie w zlewie nieumyte (o rychłym dotarciu nie uprzedzilim ) , ale ogonek wita nas pod drzwiami pokoju radosny , tupiący nóżkami i … widać po nim , że młode się sprawiło jak trzeba .
Ciurka ani patrzy w jej stronę - zapewne pełna świeżej obrazy za żółte doznania - tylko leci do nas ; wspina się po nogach , włazi na głowę i uczepiona koafiury wita się jak umie najpiękniej , wprawiając swój mały języczek w ruch szybkoobrotowy . A łypie przy tym na córkę jak na zarazę .
Cóż , chciały żaby króla , dostały bociana …

Dzień później wracamy we trójkę do domu po miłym spotkaniu rodzinnym ; nie ma nas jakieś pięć i pół godziny – Szczurcia rzadko zostaje sama długo i najwyraźniej tęskni , bo gdy otwieramy drzwi , ona już stoi wyciągnięta na pufie i patrzy na nas wyczekująco ; nawet się nie rozbieram , tylko rzucam w bok torebkę , ujmuję małą w dłonie i przycupnięta na wersalce tulę ogonka , który wydaje się jakiś smutny . Małe ciałko rozpręża się , czuję westchnienie i niunia wyciąga się jak długa pod pieszczotami , ale naraz coś – nie mam pojęcia co bo niczego nie słyszę – płoszy ją tak gwałtownie , że przerażona Szczurcia podrywa się raptownie , niepostrzeżenie szybko przebiega całą długość wersalki
i w mgnieniu oka znika w jej wnętrzu . Zaniepokojeni przyzywamy ogonka nawołując uspakajająco , ale w środku panuje cisza ; nie pomaga markowanie po mycia podłogi w pobliżu miseczek
z jedzeniem, brak jakiejkolwiek reakcji na szelest rozwijanego trufla – malutka nie wychodzi .
Po jakimś zaś czasie , gdy cały dom przycicha i także hałas za oknem robi się mniej napastliwy ,
z głębi łóżka do naszych uszu dobiegają nabrzmiałe skargą dźwięki wydawane przez Szczurcię .
Nie przychodzi do nas tej nocy , a jej skarga jeszcze kilka razy wybrzmiewa w ciszy domu , przycichając jedynie na jakiś czas , gdy nawołujemy ją przestraszeni i smutni .

sawa pisze:odkąd mamy ciurkę , sama wskakuję w swój domowy uniform od razu po powrocie z pracy

Hihi, skąd ja to znam Do zabawy ze szczurkami mam przeznaczone dwa ubrania - powygryzany sweter i, o dziwo nietknięta, koszulo-bluza z kapturem. Dzięki temu zazwyczaj udaje mi się uniknąć zjadania tego, co pod spodem... zazwyczaj, bo lubią czasem wleźć pod ubranie i szurając pazurkami po gołej skórze, robić pańci wywietrzniki w bawełnianych bluzkach.

Nas co prawda to wyżeranie odzieży omija przy naszych panach. Ale za to ciągłe znaczenie (zwłaszcza mojej skromnej osoby) doprowadza mnie do szewskiej pasji.

Szczurcia - to miłe z jej strony - nie dzierga ząbkami ubrań , lubi natomiast mieć czyste łapki
i namiętnie wyciera je o nas z resztek kaszki , gerbera czy innych specjałów .
Pokropuje za to często , gdy do nas przychodzi , pozostawiając po sobie dwie - trzy kropki podpisu
To chyba jedyne , co tak naprawdę przeszkadza nam przy bliskich z nią kontaktach No może poza pakowaniem się z łapkami do ust


Szczurci coś dolega .
Albo jest tak wystraszona ? Siedzi pół dnia w wersalce i wychodzi tylko napić się i po jedzenie , ale przy nas zjada niewiele , za to gania w te i z powrotem z dokładkami i ma już obfitość pokarmu
w swoim magazynku . Gdy ją zagadujemy , odpowiada żałośnie i nadal brzmi to dla mnie jak skarga ; obmacowuję ją calutką delikatnie ale bardzo dokładnie , niczego nie wyczuwam – oby to nie był znów ten cholerny odnawiający się ropień czy stan zapalny ślinianki …!
W lecznicy nikt nie odbiera i muszę czekać do poniedziałku; mała będzie mieć ściągane szwy, więc poproszę weta o dokładne zbadanie , wysłuchanie płuc i co tylko – zachowanie niuni bardzo mnie martwi .
Kiedy ją tulimy , nie jest całkiem rozluźniona ; cała jakaś wsłuchana w nie wiadomo co , napięta , byle co ją płoszy i znika w mgnieniu oka .
A siedząc z nami , patrzy przyczajona niewidzącym takim spojrzeniem , które jakby obejmuje wszystko i zarazem nie rejestruje niczego .
Nie wiem, czy dobrze robię , ale parzę słabiutką herbatkę z melisą i pijemy ją obie z miodem ;
daję też ogonkowi kawalątko porządnej czekolady na poprawienie nastroju , a potem Szczurcia wchodzi na ramię TŻ , a on podstawia jej swoją dłoń , na której mała wyciąga się jak długa , i przytula się do niej policzkiem ; trwają tak razem tyle czasu , że dziwię się , że nie cierpnie mu ramię …
Kiedy tylko kładziemy się do łóżka , wołamy ogonka i Szczurcia przybiega ; jest jednak jakaś niespokojna , nie może sobie znaleźć miejsca , przysiada to na mnie , to na TŻ , kładzie się wprawdzie przy mojej nodze dotykając jej na całej długości swojego ciepłego ciałka , ale po krótkiej chwili zrywa się i biegnie pod kołdrą przed siebie ; wraca by wejść panu na głowę i znieruchomieć wsłuchana i wpatrzona w mrok nocy . Długo pozostaje w takiej pozycji , potem wślizguje się raz jeszcze pod kołdrę , lecz szybko opuszcza wersalkę , przytrzymując się swoim zwyczajem pazurkami tylnych łapek podczas zjeżdżania na podłogę głową w dół .
Wpada tak parę razy w ciągu tej nocy i nie śpimy, niespokojni jak i ona . Ale nas nic nie boli , a do do Szczurci , to nie mamy takiej pewności …

Drugi dzień podaję jej Echinacea ; zajada z chlebkiem i tylko patrzy dokładki – mogłaby te kropelki pijać od zmierzchu do świtu , nałóg malutki ; a ja tak bardzo bym chciała , żeby nie imało się jej już żadne świństwo !
Idę do niej z nasączonym ostro pachnącą kropelką miękiszem chleba , upewniam się , że śpi wtulona
w swoje szmatki i chusteczki w skrzyni na pościel ; ostrożnie podnoszę wersalkę i podaję przysmak – mała rusza noskiem zupełnie jak jeż , nawet nie otwiera oczu , tylko ujmuje delikatnie chlebek , zjada z przymkniętymi powiekami , a ja kładę jedną dłoń delikatnie na jej plecki , żeby wiedzieć , że nadal tam leży , a jednocześnie ostrożnie przywracam wersalkę do poprzedniej pozycji , wyjmując dłoń
w ostatniej chwili , po sprawdzeniu , że niunia ciągle leży w tym samym miejscu .
Ale gdy już się podnoszę i odstawiam krople do szuflady , gdzie poczekają do jutra , a następnie siadam na łóżku , coś po chwili trąca mnie w plecki – to Szczurcia , wychynęła właśnie zza poduszki
i już jest przy mnie , węsząc noskiem w poszukiwaniu smakowitych kropelek .

Następnego dnia nie możemy odnaleźć Szczurci – nie ma jej w wersalce , kanały świecą pustkami , pusto też jest na fotelu pod kocykiem , gdzie malutka lubi się czasem zadekować ;
dla pewności macam za Panasonikiem , gdyby jakoś udało jej się tam znowu dostać – pusto .
O pościeleniu łóżka i mowy nie ma , dopóki ogonek się nie znajdzie .
Zamykamy drzwi wszystkich pomieszczeń i przeszukujemy łazienkę , w której podenerwowany Gryzek kręci się na wszystkie strony podobnie jak my , potem każde przepatruje kolejne miejsca , gdzie mogłaby być Szczurcia . Bez efektu .
W końcu TŻ marszczy czoło i pyta : - A w naszym domku sprawdzałaś ?
W naszym , czyli w tym przez nas dla niej zrobionym – w piętrowej rezydencji z sypialnią na górze ; mała wzgardziła nią zaraz po obdarowaniu , z lekka tylko obejrzawszy cudo , później czasami tam wchodziła , ale od dawna jej w naszym domku nie widziałam .
Z pełną powątpiewania miną kucam jednak przy naszym domku i przez okienko wkładam końce palców prawej dłoni , by …. natrafić na cieplutkie , zwinięte w kłębuszek ciałko , które w tym momencie wzdryga się przestraszone . Wycofuję rękę i mówię coś uspokajająco ; nie chcę niepokoić niuni .
Szczurcia wychodzi niedługo później i spędza z nami prawie cały dzień , dając się tulić bez ograniczenia , wręcz szuka naszego towarzystwa i sama domaga się pieszczot ; zjada
z apetytem wszystko co dostaje i zaopatruje się w zapasy na potem . Nie ucieka do wersalki nawet wtedy , gdy robi się śpiąca, tylko po prostu kładzie się przy nas na kanapie pod kocem , którym otulamy ją dosyć szczelnie , by było jej ciepło i przytulnie .
Nadal jednak od czasu do czasu skarży się na coś , co jej wyraźnie doskwiera .

Po zdjęciu szwów wet jest zadowolony z oględzin i z ogólnego stanu Szczurci , nie dopatruje się znamion choroby u ogonka , który biega tymczasem po nim , po kozetce i znów po nim , włazi do transporterka i wychodzi z niego na przemian – lekarz twierdzi , że szczurek chory inaczej by się zachowywał i nie byłby w tak dobrej kondycji . Ale – ponieważ i tak miał zamiar , ze względu na rozmiar zmiany i to , iż sięgała ona w głąb ucha , zaordynować antybiotyk , więc zostajemy poinformowani o jego szerokim spektrum działania . Lek będzie podawany przez 5 dni , ale jego działanie jest przedłużone i powinno poradzić sobie ze stanem zapalnym . Szczurcia ma czyste płuca , a serducho pracuje jak należy .
Jego asystentka wyraża życzenie , by antybiotyk pomógł ; przyznaje się , że Szczurcia jest jedną z ich najulubieńszych pacjentek . Nieco podbudowani wracamy do domu .

Z pełną powątpiewania miną kucam jednak przy naszym domku i przez okienko wkładam końce palców prawej dłoni , by …. natrafić na cieplutkie , zwinięte w kłębuszek ciałko , które w tym momencie wzdryga się przestraszone . Wycofuję rękę i mówię coś uspokajająco ; nie chcę niepokoić niuni .

Za azdym razem wymyslasz cos takiego ze serce podchodzi mi pod gardlo, ja akurat stracilam szczurke wolno zyjaca w domu, ktora, niezbyt rozumnie wybrala wolnosc... i to wspomnienie nie jest mile i wciaz zywe chociaz bylo to juz 5 lat temu...zanim nauczylam sie jakie nieprawdopodobne rzeczy sa w stanie zrobic szczurki...

Wzruszający jest ten zwierzak i Wasz kontakt z nim
Bardzo lubię Wasz wątek.

Oj , i nas wzrusza obcowanie ze zwierzaczkami w ogólności , a już szczurki nas po prostu zadziwiają
i nudzić się też przy nich nie sposób …


Kiedy nie możemy doszukać się Szczurci , włos jeży się nam na głowie z uwagi na to , iż co jakiś czas ogonek na koncept nowy a nie zawsze dlań bezpieczny wpada ; największe obawy budzą okna , ale
i łazienka , w której sztuczkę popychania nosem kafla odsłaniającego wejście pod wannę mały sierściuch opanował ot , tak od niechcenia , i w której groźne mogłoby okazać się - o jedno za dużo - spotkanie z królikiem . Jest jeszcze komórka – spiętrzenie gratów jak to w lamusie ; zawieruszenie się w niej tak małej osóbki mogłoby mieć niefortunne skutki , niektórym członkom rodziny zdarza się zaś pozostawianie tam niedomkniętych drzwi . No i wciąż pozostaje wersalka … Strach , że któreś z nas przygniotło Szczurcię , zaszytą gdzieś się między sprężynami , jest w momencie przedłużającej się nieobecności oraz milczenia ogonka naprawdę porażający …
Na szczęście mała sprawuje się grzecznie i teraz , gdy nie widać jej dłuższy czas na horyzoncie , od razu sprawdzam przez okienko parter i piętro rezydencji i najczęściej natrafiam tam na śpiącą kulkę ; od czasu do czasu mała zalega w kanałach , gdzie można zlokalizować ją bez kłopotu .

Zaordynowany medykament nie układa się jakoś na podniebieniu Szczurci i mam zagwozdkę, bowiem ogonek zjadł jedynie połowę wyłożonej na spodeczek porcji Danio i nie wiem , czego dodać do pozostawionej reszty , w której znajduje się przecież antybiotyk – wybór pada na jogurt , ale najpierw bawimy się z małą , żeby trochę poganiała i zrobiła w brzuszku nieco luzu . Odstawiam perfidnie resztę jakiegokolwiek jedzenia , by nie miała możliwości chapnąć ząbkiem czegoś na przekąskę .
Niunia biega i skacze jak kózka , jest pogodna i w nastroju do żartów – zaczepia po kolei każdego z nas i obdarza swoim zainteresowaniem , ale co jakiś czas zatrzymuje się i wstrząsa główką , przechylając ją na bok , potem dłubie łapką w uchu – nam zaś na ten widok cierpnie skóra i chcielibyśmy , by jak najszybciej lekarstwo zadziałało …

Nie ma w chlebie ości , kiedy się ciało wypości .
Wzięcie na przetrzymanie dobrze Szczurci zrobiło ; jogurcik przemieszany z serkiem wylizany do szkiełka , a niunia ogląda się za dokładką ; z uciechą mlaszcze nad swoją porcją chlebka z Echinaceą
i prezentuje nam imponujące możliwości podczas degustacji naszego obiadu .
A potem wpada w chusteczkowy amok – wręcz wyszarpuje każdy podawany jej spłachetek
i nosi do wersalki ; trwa to długo i w końcu próbuję zniechęcić natrętną muchę , wówczas ogonek włazi na stół , staje przed opakowaniem i rozporządza się sam – tu zaczyna się istny show , bowiem Szczurcia jest nieprzygotowana na tę ilość – wręcz bezmiar dóbr – ciągnie zachwycona i ciągnie , podsuwa pod siebie łapkami biały chodniczek , a on wciąż nie ma końca ! Stół jest już cały pokryty tą bielą lecz ogonek nie ustaje w wysiłkach , wreszcie pośród śmiechu okazuję zmiłowanie
i chusteczkom , i Szczurci ; podnoszę niunię razem ze
wszystkim , co sobie powyciągała , i wkładam to gniazdko z dobrodziejstwem inwentarza do skrzyni . Przez jakiś czas słychać , jak szczurunia mości je sobie wedle swojego uznania , a potem nastaje cisza .
Korzystając z chwili spokoju od małej , przeprowadzam błyskawiczną akcję porządkową w systemie kanałów za meblami . Odnajduję tam nie tylko zapinkę od bandaża elastycznego na moją kontuzjowaną rękę , ale – za co już wcześniej nawrzucałam młodej – flamaster do pisania po CD oraz maleńkie obcinaczki do paznokci , których TŻ szuka od dwóch pomstując na nieposzanowanie cudzej własności (nasze oczywiście , ogonek jest poza podejrzeniem ) .

Przy swoich niewątpliwych wadach (zresztą poniekąd urokliwych ) ma Szczurcia zalety , jakich brak innym ciurkom : nie gryzie kabli (!) poza jednorazowym potraktowaniem zasilacza za stolikiem RTV , przeszkadzającego we wchodzeniu do norki , oraz kabla od laptopa na stole , gdyż utrudniał pokonywanie trasy ława – magazynek z zapasami – zdarzało się , że się przezeń potykała ; poza wyżej wzmiankowanymi ogonek nie rusza przewodów ni kabli . Wszędzie w zasięgu jej wzroku , łapek
i ząbków leżą lub wiszą kable , a ona pozostawia je w spokoju , nawet ten od laptopa snujący się nieraz leniwie na podłodze ; przed króliczkiem musieliśmy zabezpieczać wszystkie , a pozostawienie na krótką chwilę ładowarki do czegokolwiek eliminowało ją z obiegu natychmiast .
Nie niszczy naszych ubrań ( jeno je osikuje , fuj! ) – choćby nie wiem co zostawić na wierzchu , nie trzeba się obawiać tego , iż ogonek dokona krawieckich przeróbek . Lubi co prawda zakopać się
w fałdach odzieży , ale jej nie szatkuje ; tak samo przeszły jej zapędy czytelnicze i od jakiegoś czasu książki odkładam czysto nawykowo , wielokrotnie zostają na wierzchu i niunia nawet jednym ząbkiem ich nie tknie .
Nie gryzie nas i nie drapie – zresztą nie tylko nas – choćby nie wiedzieć jaki przykry wobec niej miało się wykonać zabieg … Zwłaszcza w lecznicy bardzo ją za to cenią .
Nie dewastuje też mebli i nie podgryza ścian .
Czegóż chcieć więcej ?
Tak po prawdzie , to życzylibyśmy sobie od niej tylko jednego – żeby była zdrowa …

Trzeciego dnia od podawania antybiotyku nie słychać już skarg Szczurci , choć jeszcze czasami zdarza jej się dłubać łapką w uchu . Poinformowany wet też się cieszy i mówi , że być może uda się wyleczyć stan zapalny tylko tym jednym cyklem leczenia , a w nas wstępuje otucha , choć jednocześnie czuję rozczarowanie - w głębi duszy liczyłam na to , że zachowanie małej wynika może tylko z przestrachu
i że nic jej tak naprawdę nie dolega …
Wracam do zgłębiania tajników udanego łączenia szczurków i przypadkowo natrafiam na informację
o zagryzieniu jednego przez drugiego . Potem znajduję kolejną taką informację ,
i jeszcze jedną …ogarnia mnie autentyczna zgroza , bo nie sądziłam , że w domowych stadkach jest to w ogóle możliwe .

O rany... Nareszcie udało mi się przeczytać wszystko... W końcu pora na moje przysłowiowe trzy grosze
Przygody Szczurci są po prostu niesamowite! Sawa - gratuluję Ci umiejętności trzymania czytelników w ciągłym napięciu i lekkości pisania

Razem z moimi szczurkami czekamy z niecierpliwością na ciąg dalszy

Z chęcią pozostałabym tylko przy lekkości pisania ...
Dziękuję za miłe słowa



Oglądając filmiki traktujące o łączeniu szczurków klikam przypadkowo na video , w którym ktoś instruuje , jak można nauczyć ogonki różnych sztuczek ; zwierzaczki na filmie wydają się być zachwycone zabawą
i nachodzi mnie kusząca myśl , by spróbować ze Szczurcią .
Zaczynam od tej z chodzeniem na dwóch łapkach , bowiem nasza sierściuszka dawno już udowodniła , jak świetnie sobie z tym radzi , zwłaszcza gdy pragnie dostać się tam , gdzie jej obecność nie jest mile widziana – przechadza się wówczas tam i z powrotem , lustrując cel
i szacując możliwości . Problem więc t y l k o w tym , coby chciała tak chodzić na komendę .
Lub w tym , czy będziemy potrafili odpowiednio ładnie o to poprosić …
Stawiając na to , iż mała może być oporna , nie używam jako nagrody czekolady ( choć pewnie byłaby najbardziej skuteczna ) ani innych słodyczy ; odwołuję się za to do amoku chusteczkowego i jakoż działa : niunia maszeruje z werwą przed siebie i nader szczęśliwa odbiera nagrodę , wdzięcznym pląsem łasicy pędząc następnie w podskokach do swojego magazynku .
Nie chcąc jej zanudzić , przechodzę do kolejnej sztuczki – obracania się wokół siebie ; i tutaj Szczurcia nie ma najmniejszego kłopotu z wykonania obrotu , jednakowoż po dwóch rundkach mała szelma dość ma komenderowania ; skacze w górę i wyrwawszy mi z rąk cienki płatek , wieje z nim do wersalki . Oczywiście cała szczęśliwa jest już za chwilkę
z powrotem i gdy tylko z uniesioną w górę chusteczką wołam z entuzjazmem : Zatańcz ! – ona natychmiast odbija się od podłogi , a ponieważ nie puszczam nagrody , zawisa na niej zębami i pazurkami przednich łapek, tylnymi ubijając powietrze pod swoją niebieską dupką ; jest to oczywiście zabawne , ale nie o taka sztuczkę mi przecież chodziło . Wyciągam z barku orzeszek w czekoladzie i testowo unoszę nad ogonkiem,
a wtedy mała szelma podąża za nim , tuptając grzecznie wokół własnej osi na swoich różowych nóżkach , a jej brudnawy ogonek jak cyrkiel rysuje koło na podłodze ; słodką nagrodę unosi do spiżarni i po chwili sama oznajmia gotowość do dalszej nauki , przyjmując piękną pionową postawę tuż przy moich stopach .
Zawieszam kurs , znając łakomstwo i zawziętość Szczurci , nie będzie już pewnie chciała ćwiczyć ani z chusteczkami do nosa , z zabaweczkami …
Ale kiedy wracają domownicy, mówię im , jak pojętna okazywała się ciurka podczas zabawy, a oni namawiają mnie na pokaz .
Jak można przewidzieć , sztuczki udają się tylko częściowo , a pomna instruktażowych rad nie nagradzam małej za działanie „na skróty” i rychło doprowadzam tym Szczurcię do złości ; chusteczki zawodzą i nie mam pomysłu na inne nagrody .
Pewnikiem sprawdziłyby się piłeczki do ping- ponga , ale obawiam się , że zbyt wiele zmieściłoby się ich w trzewiach wersalki …

Czasami myślę , że Szczurcia jest bliżej z nami , niż bylibyśmy skłonni to przyznać.
Są okresy , kiedy dopada mnie smutek , bliskość radosnych niegdyś świątecznych doznań
przygasza mnie i żal nagłym skurczem więzi mi głos w gardle . Jestem sama i nie muszę brać się w garść …
I nagle mam na kolanach Szczurcię , ogonek gramoli się wyżej , wsparty łapkami na mojej brodzie delikatnym języczkiem osusza mi policzki . Biorę Szczurcię w dłonie i przytulam doń twarz, a ona przywiera miękko , jakby nie przeszkadzało jej wcale to, że robi się coraz bardziej mokra , potem układa się w zagłębieniu mojego obojczyka i pozostaje tak , aż smutek niknącą falą odpływa gdzieś poza mnie .

Wracam z pracy z niezjedzonym śniadaniem ; przypominam sobie o tym , gdy siedzimy w pokoju i zaśmiewamy się z ogonka zawzięcie upierającego się , że lektura papierów , jakimi obłożył się jej pan , niewątpliwie ułatwi TŻ uporanie się z rachunkami , więc Szczurcia ofiarnie przegląda jedną kartkę po drugiej .
Na to ja wykładam z torebki folię z tkwiącą w niej zapomnianą słodką bulką z serem i udaję się do kuchni po talerz ; goni mnie gromki śmiech TŻ , więc pędzę z talerkiem w ręce i cóż widzę : Szczurcię przyłapaną na gorącym ( złodziejskim ) uczynku .
Mały złoczyńca niewiele przejmuje się wysiłkami pana , który z uniesionym w górę ramieniem naiwnie sądzi , iż uda mu się zatrzymać wielkogabarytową zdobycz ; Szczurcia cudem jakimś tak balansuje ciałem , że bułka w jej pyszczku w najmniejszym nawet stopniu ani przez chwilę nie jest zagrożona upadkiem .

http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/eb1 ... 79b38.html
http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/e44 ... f60cd.html


Tego dnia mówię TŻ , że Szczurcia uwielbia , jak jej śpiewać kołysanki .
- Normalnie cała odpływa – mówię starając się być bardzo wiarygodna , bo TŻ łypie okiem z niedowierzaniem ; obrazowo kreślę słowami uzyskiwany przez ogonka stan muzycznej błogości . Nie wracamy już do tego tematu , ale gdy następnego dnia wchodzę do domu ,z przedpokoju przez niedomknięte drzwi słyszę nucenie ; nie rozróżniam słów , ale to TŻ ,więc cichutko wsuwam głowę do pokoju , gdzie widzę go przycupniętego przy Szczurci siedzącej na wersalce .
TŻ śpiewa Szczurci kołysanki .

omg, ten ogon to by mogła sobie umyć!
jest prawie tak brudny jak ogonki moich szczupaków

a mój pies umiał tańczyć w kółko na "zatańcz" teraz jest na to za stary, niestety.....

.....będzie w końcu nowy szczurek czy nie będzie szczurka?

omg, ten ogon to by mogła sobie umyć!
jest prawie tak brudny jak ogonki moich szczupaków

Na podstawie własnych doświadczeń dochodzę do wniosku, że to właśnie ten kolor szczurzego ogona jest najzupełniej normalny. Czysty i różowy zdarza się tak rzadko, że właśnie TO jest podejrzany ewenement

Nue pisze:

omg, ten ogon to by mogła sobie umyć!
jest prawie tak brudny jak ogonki moich szczupaków

Na podstawie własnych doświadczeń dochodzę do wniosku, że to właśnie ten kolor szczurzego ogona jest najzupełniej normalny. Czysty i różowy zdarza się tak rzadko, że właśnie TO jest podejrzany ewenement

Hihi... coś wiemy na ten temat
A umyć taki ogon Szczurzastemu - to dopiero wyzwanie rzucone ostrym ząbkom i pazurkom, broniącym zaciekle swojego brudku

Ten ogon to jedyny w Szczurci szczegół , którego nie mogę nazwać ładnym ;
pocieszające , że nie tylko ona tak lekce sobie waży jego wyglad


Nasze słoneczko nie przychodzi do łóżka w nocy i jej nieobecność paradoksalnie nie przynosi zdrowego snu , a kiedy nad ranem dobiegają nas jej cichutkie skargi , uczucie senności mimo znużenia znika , a w jego miejsce zjawia się ponownie lęk pomieszany z odruchem żalu i buntu wobec nielitościwego wobec Szczurci losu . Po raz tysięczny oglądamy malutką ze wszystkich stron , ale niczego nie możemy się doszukać i smutnieję na myśl o kolejnej wizycie w lecznicy .
Na razie musimy jednak iść do pracy , a Szczurcia jakby nie chciała nas puścić , plącze się nieustannie pod nogami biegając za każdym z nas , na koniec , gdy mijanka domowników osiąga punkt kulminacyjny , ogonek zajmuje strategiczne miejsce na szczycie fotela przy drzwiach i łamie mi serce wodząc za nami wzrokiem , w którym widać prośbę o pozostanie w domu , wzięcie jej na ręce oraz coś jeszcze , więc przytulam ją i całuję w mały nosek , zanim nieubłagane wskazówki zegarka zmuszą mnie do wyjścia
z pokoju .
Niewiele jestem w stanie zarejestrować po drodze do roboty , bo przed oczami wciąż stoi mi Szczurcia z tym swoim wyczekiwaniem malującym się
w czarnych ślepkach …

Jadę do lecznicy tramwajem i bardzo żałuję , że nie jesteśmy w nim same , bo wtedy wzięłabym malutką na ramię , by mogła swoim zwyczajem wtulić mi się we włosy , tak jest biedactwo zestresowana . Co i rusz zmieniam wewnątrz transporterka chusteczki na świeże .
W poczekalni chowam niunię pod sweterek , ale ona nie uspakaja się
i wyraźnie widać , że chciałaby tylko opuścić to nieprzyjazne miejsce ,
w którym doznała tyle bólu .
W gabinecie Szczurcia prezentuje tak nadzwyczajną ruchliwość , że
z ledwością udaje się ją zważyć , szybkimi kroczkami przemierza wzdłuż
i wszerz kozetkę , a osłuchiwana i oglądana uważnie przez weta liże przyjaźnie jego palce mimo widocznej nerwowości . Kiedy w końcu lekarz przemawia , ogonek drepce po jego rękach tam i z powrotem , gramoli się na szyję lekarza i jest stamtąd odkładany na kozetkę , po czym ponownie rozpoczyna swoją wędrówkę po ramionach weta .
Choć bardzo bym chciała , żeby miał rację , nie jestem przekonana do tego co mówi – że zwierzątko wygląda dobrze i jest w niezłej kondycji , ruchliwe i trzyma wagę , osłuchowo bez zmian - nie widać żadnych oznak choroby . Moje powątpiewanie nie pozwala mi przytaknąć , ale mężczyzna jeszcze nie skończył ; nawiązując do podobnych objawów w przeszłości , za którymi przyszły zmartwienia , dodaje , że Szczurcia otrzyma zastrzyk przeciwzapalny i wtedy coś się wyjaśni – jeśli coś się nie daj Bóg wykluwa , mała powinna mniej więcej po upływie doby poczuć się lepiej
i oznaki , że coś jej dolega , znikną - wówczas rozpoczniemy leczenie.
W przeciwnym wypadku , i należy mieć taką nadzieję – zwierzątko jest czymś po prostu przestraszone , coś w domu ją niepokoi albo – ku czemu wet skłaniałby się najbardziej – jest przez nas tak wychuchana
i wypieszczona , że aż przewrażliwiona i przez to na byle co reaguje przesadnym okazywaniem odczuwanego dyskomfortu .
Zręcznie ujmuje Szczurcię i gładzi ją pod bródką , a potem szykuje strzykawkę i znów , jak kiedyś , ogonek zalicza „kłujkę” ; jest jednak spokojna w moich dłoniach i nie wydaje nawet jednego dźwięku .
Wracam do domu i mimo hałasu panującego w pojeździe wyraźnie słyszę popiskiwanie Szczurci .

W pokoju mała nawet nie czeka na jakieś słodkie pocieszenie , tylko błyskawicznie zmyka i nie mam pojęcia , w którym miejscu się schowała , ale po chwili słyszę to bez żadnych wątpliwości ; kiedy przez otwór
w domku wsuwam trzymaną w palcach pietruszkę , na krótką chwilkę wysuwa się stamtąd śmieszny nosek i natka znika w sposób prawie magiczny , bo zupełnie nie widać momentu , kiedy zostaje przechwycona . Głaszczę mały łepek i wołam , ale niunia nie daje się namówić do wyjścia .
Przychodzi sama całkiem niespodziewanie , jest ożywiona , ale w sposób , który nam się nic a nic nie podoba ; biega po naszych kolanach , ramionach i plecach wysmykując się rękom , które chciałyby ją pogłaskać . Je niezbyt wiele przy nas , niemal od razu zaczyna biegać z jedzeniem w pyszczku do swego magazynu i kursuje tak niezmordowanie przez dłuższy czas , w końcu przywabiamy ją kawalątkiem trufla i Szczurcia pozostaje z nami , dając się tulić i zasypia przy policzku swojego pana .
Kolejna noc upływa pod znakiem niespokojnego czuwania , bo Szczurcia szuka ukojenia to przy mnie , to przy TŻ i nie znajduje go ; jej nagłe
i wyraźnie nerwowe podskoki przerywają co jakiś czas wspólną bliskość , gdy przykleja się ciałkiem do któregoś z nas . Nie pozwala się przytulić na dłużej i po jakimś czasie zostawia nas samych , ale do rana nie przestajemy jej słyszeć …

sawa , miej litosc zawalu przez was dostane , co u szczurci zyje ?

Rano wstaję dużo wcześniej , by mieć czas na przyjrzenie się Szczurci ; słyszę ją z górnego pięterka w drewnianym domu i znajduję skuloną na swoim legowisku , wzdryga się przestraszona pod moim dotknięciem i pozostaje tam mimo kuszenia różnymi smakołykami .
Tym razem nie zostawiam jej samej i jest mi przez to lżej na duchu, choć
i tak pracuję krótko, jednak świadomość , iż córa spędzi przedpołudnie
w domu i ogonek może liczyć na jej obecność , jest krzepiąca – nie lubię , gdy malutka ma za towarzystwo tylko antenowych ludzi w radio .
Spieszę do niej zaraz po powrocie do domu , zagaduję w pobliżu domku
i Szczurcia odpowiada mi popiskiwaniem , więc póki co nic się nie zmieniło , lek nie zadziałał .
Jakoś udaje mi się wywołać malutką z jej rezydencji i przez moment bawimy się na wersalce ; niunia wygląda przy tym na nieco spłoszoną , więc po chwili przykucam przy łóżku i obejmując ją jedną dłonią przez boczek , drugą głaszczę od główki po brudny ogonek , a potem długo smyram wargami nadstawiony pyszczek z brzuszkiem i tak rozprężonej nucę melodię za melodią , póki nie skończy mi się wcale niekrótki repertuar . Wtedy Szczurcia wstaje i przeciąga się , zostawiając daleko za sobą tylne nogi , następnie ziewa rozbrajająco i rozpoczyna wygładzanie zmierzwionego przeze mnie futerka .
Kiedy robię sobie kawusię , mam oczywiście i dla niej łyżeczkę , z której spija aromatyczny napój z sobie właściwym wdziękiem , stojąc na trzech nóżkach z uniesioną i zaciśniętą w małą piąstkę lewą łapką . I nagle – dla mnie znów bez widocznego powodu – zamiera , po czym zmyka prędko za poduszkę , by po chwili wysunąć bojaźliwie nosek strzygąc przy tym uszami ; podsuwa się bliżej z tylnymi łapulkami ustawionymi „na Charliego Chaplina” i miota swoim ogonkiem , uparcie wpatrując się w miejsce pokoju , gdzie poza meblami i pustym pokojem córki za ścianą nic nie ma .

Kiedy wczesnym popołudniem spod wersalki , gdzie poszła na drzemkę dochodzą do mnie jej skargi , zaczynam się zastanawiać , czy aby weterynarz nie ma racji i może Szczurci nie dolega nic , co dałoby się ująć w ramy zwykłej jednostki chorobowej ; histeryczną naturę szczurka pewnie dałoby się z czasem zmienić – grunt, żeby nie była już więcej na nic chora…

Szczurcia przesypia cały wieczór , ale noc , jaka po nim następuje , jest cicha , a zarazem pełna naszej niuni – ogonek wślizguje się do nas , zaledwie gasimy światło , jakby miał to być umówiony sygnał do zabawy
w chowanego , zaczepia nas i atakuje w pociesznych podskokach , poszarpuje nasze palce ująwszy je delikatnie między ząbki , trenuje pionowy start pod kołdrą . Jest wyspana i pełna werwy ; wreszcie zalicza należną jej porcję pieszczot , po których układa się grzecznie w nogach i tam przysypia snem sprawiedliwego , nie wydając z siebie do rana ani jednego piśnięcia .
Dla nas zaś noc ta jest kolejną niemal bez snu , gdyż cisza panująca
w pokoju uzmysławia nam smutny dla nas paradoksalnie fakt , iż zastrzyk przeciwzapalny uciszył Szczurcię , a to oznacza , że ogonkowi naprawdę coś jednak dolega …

Tym razem nie zastaję naszego weterynarza , obecna w gabinecie pani doktor stara się jak najlepiej dobrać lekarstwo i mam nadzieję , że wie co robi – każdorazowo jest obecna przy badaniu szczuruni i na dodatek prowadzi jej historię choroby . Zostaję szczegółowo poinformowana o dawkach oraz sposobie podawania leku i napełniona otuchą przez miłą lekarkę , zamknąwszy transporterek , do którego już Szczurcia zdążyła się tymczasem zapakować , zmierzam wraz z cennym ładunkiem na przystanek . Tym razem ani mi w głowie oglądanie się na innych pasażerów – otwieram klapkę , wsadzam do środka całą rękę i tak już z tą dłonią przy Szczurci pozostaję - przez całą , trwającą niemal pół godziny jazdę .
Już na klatce schodowej uwalniam zestresowaną ciurkę , która gramoli mi się od razu na głowę i tak wchodzimy razem do mieszkania .
Ponieważ mam jej jeszcze podać lek , a nie jestem pewna , jak mi to pójdzie , nie podsuwam ogonkowi nic , co mogłoby wypełnić jej żołądeczek niepotrzebnie – wcześniej już usunęłam calutkie żarełko poza niewielką ilością płatków owsianych – teraz mała dostaje pod śliczny nosek tylko miotełkę zielonej pietruszki i żuje ją z minką wprawdzie zadowoloną , ale cokolwiek z lekka zadziwioną ; pewnie spodziewała się ukochanej czekolady .
Reszta popołudnia upływa w miłym rodzinnym gronie na wspólnych zabawach wśród śmiechu domowników i znów , jak kiedyś , Szczurcia nakręca się naszą radością i wciąż od nowa rozpoczyna kolejne harce .
W końcu , kiedy powinna już odczuwać czczość niejaką we wnętrzu swojego brzuszka , idę do kuchni po gotową już kaszkę , wyjmuję z szafki przywieziony z lecznicy medykament , po czym przysposabiam kaszkę tak , by była zdrowsza niż jest to przewidziane ; mieszam pachnącą białą masę na spodeczku , a ciurka przygląda się temu z wysokości ramienia córki , jak zwykle w takich okolicznościach przebiera śmiesznie łapkami i drepcąc niecierpliwie w miejscu czeka , aż wreszcie skończę .

http://images44.fotosik.pl/103/3a4fe2d8f1f0b677med.jpg

Potem zeskakuje wprost stamtąd na wersalkę , z niej na podłogę ,
i przypada do miseczki , a my zastygamy w oczekiwaniu .
Jak się tego obawialiśmy , jajeczko tylko częściowo jest znakomite .
Szczurcia zjada tyle tylko , ile trzeba aby zaspokoić pierwszy głód ,
a potem udaje się na autoinspekcję swoich spiżarni , by tam , wśród rozmaitości własnych zapasów , odnaleźć coś bardziej nadającego się do spożycia , o znanym jej , niezłożonym smaku i zapachu .
Nie wie jeszcze bidulka , że przed wizytą w lecznicy zrobiłam tam rekonesans i dopiero za chwilkę przekona się , że złodziej domowy gorszy od rozbójnika .
Jakoż po chwili słychać pewien hurgot , po którym zapada cisza , snadź Szczurcia postanowiła zapomnieć o pustym brzuszku w objęciach Morfeusza , doszedłszy widać do smutnego wniosku , iż czasem dobry sen stoi za dobry obiad .