szczury.org

Wiesz, wraz ze stwierdzeniem: „wiele więcej zrobić się nie da” – widać, jak wiele zrobiłaś .
Niech Chi zazna jak najwięcej dobrych, beztroskich chwil.
Cooki, niech weźmie na opamiętanie, a Teściowa, niech nie wypowiada się w tematach, które umykają Jej percepcji.

IHime pisze: Jestem dość przybita stanem Chi i zachowaniem i perspektywami Cookie, a moja teściowa wyprowadza mnie z równowago tekstami typu "po co ty się przejmujesz jakimś szczurem". Wrrr...

Ojoj, biedna! Po pierwsze - teściowej nie słuchać, bo co ona tam wie! Przecież nie od dziś wiadomo, że teściowe racji nie mają ! No a Twoja w tym wypadku - niewątpliwie nie wie o czym mówi.

Po drugie - skupić się głównie na uprzyjemnianiu życia Chi, a nie na tym, że nie jest dobrze. Można jej jeszcze trochę radości sprawić, dać błogiego spokoju - i to właśnie najważniejsze zadanie!

Co do Cookie - ech, żebym to ja wiedziała, co Ci poradzić... Ale na chłopski rozum - przed przerwą w oswajaniu były postępy - jak sama piszesz "pakt o nieagresji" jakoś funkcjonował. To czemu teraz nie miałoby wrócić do tego stanu?

Po ostatnie - kto nic nie robi, nie ma problemów. Dlatego każda dobra duszyczka taka jak Ty, która chce coś zrobić, zmienić na lepsze wiecznie za czymś goni, czymś się martwi - ale też ile satysfakcji dostaje w ostatecznym rozliczeniu! Tylko byle do niego dotrwać przy zdrowych zmysłach

Przesyłam wirtualnie tysiąc uścisków i głasków tym razem wcale nie ciurom - tylko Tobie!

Dzięki, potrzebowałam słów wsparcia jak powietrza! Za dużo ostatnio się na nas zwaliło, śmierć w rodzinie, problemy w pracy, rozbity samochód, biedna Chi i Cookie-wariatka... Ale wczoraj świętowaliśmy 6 rocznicę ślubu i wróciła odpowiednia perspektywa.

Pakt o nieagresji jest najlepszym, co osiągnęliśmy jak dotąd z Kukinką. Polegało to na tym, że my jej nie dotykamy dłońmi, a ona wraca do klatki sama, kiedy zbieramy pozostałe szczury. Można ją czasem było przenieść na przedramieniu, jeśli miała dobry humor. Poza tym, brała jedzonko z dłoni, zarówno w klatce, jak i na wybiegu. Co prawda od razu zmykała, jakby jej ktoś ogon podpalił, ale cóż... Ale wystarczy jakaś głupota: zmiana godziny posiłku, przestawienie foteli w szczurzym pokoju w nowe miejsce, żeby szczura się "zresetowała" na kilka dni.
Bałam się, co będzie, jak wrócimy z urlopu, ale o dziwo było niemal idealnie przez 2 dni. A potem wywąchały Chi w drugim pokoju. Jest taka spięta, że nie bierze nawet przysmaków z dłoni, z jedzeniem z michy czeka, aż sobie pójdę. Tzn. dzisiaj jest już ciutek lepiej, zaczęła jeść gerberka z palca. Na razie wystarczy drgnienie dłoni lub nieco zbyt wysoko uniesiony palec, żeby nie jadła, ale przynajmniej coś się poprawia. Od początku panicznie boi się dłoni, labisia moja szalona.

No to zyczymy dobra wszelakiego z okazji tej rocznicy , wielu , wielu nastepnych ale juz bez zmartwien i klopotow!
Za Chi bedziemy mocno sciskac kciuki , niech sie czuje dobrze najdluzej jak sie da, a Cookie niech nabierze zaufania do swoich panstwa , moze bedzie to zreszta kiedys mizasty i przytulasty ogonek - kto wie?
Buziaki dla Was!

Ech... Ostatnie dwa dni były naprawdę trudne... Wczoraj pozwoliłam Chi zasnąć...

Od kilku dni zauważałam, że odnawia jej się zaleczona już martwica skóry. Byliśmy u weta, dostaliśmy maść do smarowania i tyle. Rano była jeszcze taka, jak zwykle, chociaż miała jakby mniejszy apetyt. Po południu zaczęły się problemy z równowagą. Tzn. miała je od dawna, ale ostatnio było tak dobrze, że niemal niezauważalne. Wieczorem już kręciła się w kółko, przewracała co dwa kroki, przekrzywiła jej się główka. Przestała jeść i pić, nawet na siłę nie pozwalała sobie nic podać. Gwałtownie osłabła.
Noc spędziłyśmy razem zawinięte w koc. Bałam się, że w każdej chwili może odejść.
Rano pojechałam do weta właściwie już tylko po ulgę dla niej. Potwierdził moje obawy: prawdopodobnie wysiadły jej nerki, nie dało się już jej pomóc. Objawy neurologiczne były spowodowane nagromadzonymi toksynami. Nie była już w stanie nawet się podnieść.

A teraz siedzę i ryczę, głupia stara baba...

IHime, tak bardzo mi przykro

nie wiem kto prządł los tym małym duszkom, ale prządł źle


śpij spokojnie malutka
[^]

przykro...tak o nia walczylas...ale miala swoje chwile szczescia, dzieki Tobie.
spij malutka Chi (*)

Miała najlepszą opiekę na świecie... Szkoda okruszka...

Szkoda maleńkiej wojowniczki... Dostała na drogę to co najważniejsze - ciepło, bezpieczeństwo, troskę, kogoś, kto uroni łzy...

[*][/b] pa , maleńka Chi.

Właśnie, dobrze pisze manianera
Ilekroć pojawia się historia o stworzeniu -„meteorycie”, który trafił w kochające ręce, by zgasnąć, mam takie dziwne uczucie; raczej to czuję, niż wiem (bo nie pojmuję do końca sensu ) ... jak bardzo ważne, jest mieć IMIĘ.
Choć przez chwilę.
Ten wydawałoby się prosty odruch nadania imienia, przemeblowuje w jakimś mistycznym sensie Kosmos... na poparcie tego wrażenia, mam Mądrą Księgę, oraz piękny, zapadający w serce reportaż w GW z przed kilku lat: http://www.zaginieni.pl/centrum-prasowe ... ta-z-torow
Tu tylko cytat: „Na Dworzec Centralny przyjechali jacyś górale w poszukiwaniu pomocników na budowę. Spytali Janka, jak ma na imię, ale on wtedy jeszcze nie miał imienia: - Nie wiem - odpowiedział. - Nie wiesz? - zdziwił się któryś. - To niech ci będzie Jan.
Tamtą chwilę dobrze pamięta. Poczuł, że wreszcie coś ma: imię. Trzy litery, niby niewiele, a pozwalają człowiekowi poczuć się kimś. Za to Janek jest wdzięczny nieznajomym góralom.”

Kawał dobrej roboty, odwaliłaś IHime

Chi- łaciaku, zapewnij Tam i ty, łaciaka Kwarka 2-giego, że choć nie zdążyłam poznać jego właściwego imienia, właściwe mu miejsce w sercu, należy do niego niezbywalnie ♥

Zajrzalam w nadziei dobrych nowin... bardzo mi przykro Niech Chi , dzielna waleczna szczurka , spi spokojnie [*]
Miala najlepszy dom z sercem i piekna opieke dobrych ludzi , ktorzy nadali jej imie i odarowali bogactwem milosci.
Niezmiernie mi przykro , ze nie dalo sie jej uratowac...

Dopiero dzisiaj zebrałam się, umyłam chorobówkę i wyniosłam do piwnicy. Jakoś nie mogłam wcześniej...

Za to moje babeczki były ze mną cztery dni na wsi. Następnym razem pojedziemy na dłużej. W domku mają swoją starą klatkę, a na zewnątrz zbudowaliśmy im osiatkowany wybieg. Nie miałam aparatu, żeby obfocić. Trochę się stresowały na początku, ale spodobało im się kopanie dziur, wyrywanie trawy i siedzenie pod pękniętą miską, która robiła za domek na wybiegu.

Teraz latają jak szalone, witają się z pokojem, torpedy moje kochane.

A nie próbowały wybiegać poza plotek , albo się po nim wspinać ? Ja bym się bał

Złapże proszę po kolei każdą z tych słodkich torped i wymiziaj ode mnie bez miłosierdzia! Miastowe panny zagustowały zapewne w sielskości i kto wie , może działki pod uprawę będą się teraz domagać?
Serdeczności dla Was wszystkich

Biegusy na zielonej trawie, powrót do natury

(niedawno na którymś kanale przyrodniczym pokazywali dokument o labikach wypuszczonych na sporym, ale ograniczonym terenie, ponoć już po kilku minutach wróciły do naturalnego sposobu poruszania się - skokami, susami zamiast zwykłego biegu. Choćby nie wiadomo co, one to wszystko w genach mają )