Mauryckowi ostatnio spodobało się siedzenie ze mną pod kołderką. Nie żeby nagle się zrobił bardziej przytulajny, tylko mój kącik jest w połowie drogi między pudełkiem, w którym chowam czasem przysmaki a szczurzą bazą. Czyli Mauryś idzie na szabry i z łupem chowa się u mnie. Wiadomo, pańcia obroni, nikt malutkiemu szczurkowi nie zabierze zdobyczy i mniej się trzeba nachodzić. I tak, wczoraj kładąc się spać odkryłam w pościeli stosik łupinek po fistaszkach i ulotkę pobliskiej pizzerii. Dzisiaj spodziewam się pudelka po pizzy.
Poza tym, potwory wreszcie wykończyły zasilacz od lapka. To była odwieczna wojna, zasilacz był wielokrotnie łatanym weteranem, obiektem szczególnej zaciętości ogonów. W końcu Fenolka odniosła ostateczne zwycięstwo jednym celnym kłapnięciem.
Weszłam do domu, pies na powitanie podniósł się ze swojego posłania, spazmatycznie kiwnął ogonkiem raz, po czym bez sił opadł w pielesze. Biedna dziecinka nie była wcale spasiona, była śmiertelnie wyczerpana! Przespała niemal cały następny dzień, a do swojego normalnego poziomu energii wróciła dopiero w połowie tygodnia. Mama opowiadała później, że Ej rozrabiała u nich non-stop, a to z jednym psem, a to drugim, z kociszczami i całym tłumem zachwyconych ludzi. Prawie nie kładła się spać, bo ciągle był ktoś, z kim można się bawić!
