Wczoraj Asche i Berta obchodziły umowny roczek
(i kto tu ich przed chwilą nazywał „nowymi” ? za ok. 2 miesiące tyle będą miały Stanza i Fronda …)
Berta - agucia królowa matka. Pewna swego, zaradna, przebojowa. Przez cały pokój przegalopuje jeśli uzna, że warto. A w bertoldowej kościstej główce (choć coraz bardziej solidnym korpusiku
) „warto” jeśli: szeleści, przesypuje się, człowiekowi z rąk poleci. Warto też przyczaić się na łupy ze szczurzego kosza na śmieci, tego, co to kiedy się sprząta, pełen jest śrutu po karmie, zmiętych mokrych ręczniczków, bobków ... – ale kto zagwarantuje, że przypadkiem nie trafiło tam też coś zdatnego na ząb ? A jak nie – to może byśmy tak … choćby … o ! - ręczniczek … ?
Warto też włazić na człowieka i mu wielkimi głodnymi oczami w ślepia zaglądać. Albo nosem przynaglać do otwarcia tej torebki z crocsami, bo przecież za chwilę zlecą się NATRĘCI...
Cały Bertok !
Asche to osóbka wymykająca się, pochylona. Jej chybotanie się znamionuje tyleż czerwone oczy co niepewność pozycji. Ze swoją mniej więcej równolatką są niestety na dwuch przeciwległych końcach hierarchii szczupakowa
Asche zdecydowanie raźniej się czuje się kiedy obok krząta się Grenadyna. Tyle że tamta zaprzysięgłym jest leniwcem i czas na aktywność dobową ma ściśle wyliczony. Asche postępuje więc ostrożnie sama, kuka, bada, odchylona w tył na szeroko rozstawionych łapkach łapie ostrość, zbiera odwagę. Robi krok.
Na szczęście istnieje wielka wszechszczurza przystań koszyka. Tam w kalejdoskopie futerek wszyscy są równi i tam Asche ma swoje miejsce.
Wyściskałam, życzyłam Bercie przystopowania
, Asche - głowy do góry
, a pod wieczór raczyliśmy się budyniem domowej roboty (na mleku sezamowym z bananami), który garściami był unoszony pod tapczan (i przepięknie rozsmarowywany po podłodze). Tylko solenizantki - jakby czując, że to dla ich uczczenia – nie unosiły i z sercem talerz na miejscu opróżniały:
następnym razem poproszę mi tydzień wcześniej jakieś powiadomienie wysłać czy coś... 
