szczury.org

Susu, kochana, on umarł na najkochańszych rękach, o jakich tylko mógł zamarzyć Umarł szczęśliwy

Trzymaj się!

Timonek [*]… od początku był moim ulubieńcem w Twoim stadzie. Trudno powiedzieć czemu właśnie on tak złapał mnie za serce… może dlatego, że kiedy na niego patrzyłam, nieuchronnie wracało wspomnienie mojego Pierwszego? Pamiętam, jak kłuło mnie serce, kiedy zafascynowany możliwością nieograniczonych kontaktów z Torinką Pumba, zaniedbywał wiernego przyjaciela i zastanawialiśmy się, czy pojawiające się wtedy ranki na ciałku Timonka nie są skutkiem jego tęsknoty za bliskością…
Po odejściu Jerzolka, jakoś strasznie trudno wchodzić mi na Forum i dopiero dzisiaj zauważyłam gwiazdkę przy imieniu Hasiorka…
Susu; dobrze wiem, jak Ci smutno, ale choć to dziwne, właśnie sobie pomyślałam, ze to jest dobra wiadomość.
Bo oto następny szczurasek, dożył pełni swoich dni i odszedł w kochających dłoniach…
nie czyń sobie wyrzutów- życie- jak to było? „śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową”- i nie jest wcale powiedziane, że inny rodzaj kuracji, poprawiłby coś w jego stanie.

Na zawsze zapamiętam, jak wróciłam do domu w lutym i jak zwykle ostatnio, szukałam wzrokiem staruszka Sokole Oko- tuptał w moją stronę; podniosłam i widziałam, ze z nim marnie… trzymałam go w dłoniach zastanawiając się, czy to może ta właśnie straszna chwila, gdy trzeba wzywać weta… wtedy przez jego ciałko przeszedł skurcz… jeden, drugi… miałam wrażenie że robimy to razem!
przytuliłam go mocno…jeszcze jeden silny skurcz… i mogłam rozluźnić palce i pozwolić kapać łzom. Jakoś tak to czuję, że to wielka rzecz, gdy Stworzenie wybiera na poddanie się ten moment, kiedy jesteś przy nim… dwa z moich szczurów ewidentnie na mnie z tą Ważną Sprawą czekały…nie bolało przez to mniej, ale odbieram to jako cenny dar- dowód, że było im ze mną dobrze.
A przecież po to je przygarniamy...

Właśnie - umarł mając Cię przy sobie. A teraz już jest poza bólem i chorobą. I na pewno dalej jest blisko Ciebie
[*] dla Timonka

odmienna pisze:Jakoś tak to czuję, że to wielka rzecz, gdy Stworzenie wybiera na poddanie się ten moment, kiedy jesteś przy nim… dwa z moich szczurów ewidentnie na mnie z tą Ważną Sprawą czekały…nie bolało przez to mniej, ale odbieram to jako cenny dar- dowód, że było im ze mną dobrze.
A przecież po to je przygarniamy...

to dziwne a zarazem niesamowite uczucie.. kiedy zwierzak czeka, by odejść przy tobie, prawda?
mała Po mimo tragicznego stanu czekała aż wrócę ze szkoły. otworzyłam klatkę, a Ona już czekała.. weszła po ręce na ramię. położyłyśmy się do łóżka.. obie drzemałyśmy. budziłam się gdy uciekała na drugi koniec łóżka, przynosiłam ją z powrotem. a wtedy, kiedy mocniej zasnęłam, ona usnęła na zawsze.. tak jakby czekała aż usnę, żebym nie widziała Jej ostatniego oddechu..
Timon też czekał.. cały czas garnął się na ręce, nie chciał siedzieć sam..
tylko Tori odeszła inaczej.. ale też w moich dłoniach.. przytulona..
ale to alfa, Ona się nie poddawała, to ja musiałam podjąć decyzję..

strasznie mi bez Nich źle.. z pierwotnego stada został już tylko Pumbek..

Wszystkiego naj z okazji urodzin

Aaa! Stoo lat! Stoo lat! Z okazji ostatniej nastki

dzięęęęęęki

stara dupa już jestem

Susu 100 lat

Sto latek.

dzięki

stado mieszka już razem.
wczoraj wyszorowałam towera i połączyłam kluski.
trwa walka o dominację: Plamka vs Filemon. biją się, rozmawiają a potem śpią wtuleni w domku, o który się kłócili.
ech. telewizora mi w pokoju nie potrzeba, są niesamowici.

szkoda mi Bonifacego.
wszyscy na górze klatki, on na dole, sam. mam nadzieję, że się polubi chociaż z jednym ogonem..
ale nie było problemów przy łączeniu, więc nie wiem skąd ta samotność.

Może potrzebuje więcej czasu żeby się oswoić z liczniejszym stadkiem kciukam za spokój w towerze

ech martwię się trochę o niego..
widać, że Filemon go gnębi, a on sobie z tym nie radzi
smutne patrzeć na to, jak się kłócą.
postraszyłam Filemona, że jak będzie niegrzeczny to będzie mieszkał sam, a nie mi stado tłukł. może posłucha

Dwa dni razem to jeszcze niewiele, na pewno wkrótce znajdzie sobie jakiegoś sojusznika i przyjaciela.
Głowa do góry Bonifacy

musiałam towarzystwo rozdzielić, mianowicie obecnie Filemon mieszka sam.
doprowadził Bonifacego do takich lęków, że bałam się, żeby bidulek nie dostał zawału.
tłukł go w górnej części klatki, Bonek uciekał na dół. a potem przez rurę łączącą obie części potrafili bardzo długo rozmawiać.
(czyt stykanie się nosami i ruszające się wąsy)
kiedy dawałam Bonka na górę obrywał od Filemona i uciekał na dół. nawet kiedy oprawcę wyjęłam to Bonek zwiał natychmiast. odczekałam trochę i wrzuciłam go na hamak, do dziewczyn. i stado odżyło. nagle zaczęli chodzić po całej klatce, stali się żywsi. widać, że się już tak nie stresują. a wcześniej bali się zejść z hamaków..

minęło już 6 tygodni od kastracji. on nadal potrafi mnie ugryźć i terroryzuje stado.
odczekam kilka dni i spróbuję jeszcze na jakims neutralnym gruncie. ale na razie ciemno to widzę..

no to twardy zawodnik Ci się trafił, terrorysta włochaty no ale tak na serio to rozumiem Twoje obawy, ciężko patrzeć na szczura samotnego, ale ciężko też patrzeć na zestresowane stado...