I kolejna kłoda pod nogi - auto. Nie wiem, czy wspominałam o tym wcześniej, ale ten paskudny Arkowy gruchot miał tak, że nie mógł ruszyć z rozgrzanym silnikiem i jak stanął to odpalał dopiero po dłuuuugim czasie (gdy zanosiliśmy ogony do D., siedzieliśmy tam ponad godzinę, a i tak potem staliśmy na parkingu jak ciołki i czekaliśmy aż gruchot łaskawie raczy odpalić...) Teraz jest reanimacja trupa, bo gruchot wybiera się na wycieczki po różnych mechanikach-elektrykach i nie jest dostępny w tym momencie. A ciurów nie będę, zdecydowanie nie będę wiozła w taką pogodę innym środkiem transportu.
No ale znalazł się znajomy D., z dużym autem, który jutro będzie dostępny i najprawdopodobniej chętny do pomocy, więc tragicznie nie jest.
A tak poza tematem szczurów - byłam wczoraj na Proko w szpitalu dziecięcym rozdawać wraz z innymi studentami misie dla dzieciaków, które muszą zostać na święta w szpitalu... Straszna rzecz. Z jednej strony się uśmiechać, śpiewać kolędy, żartować, a z drugiej - walczyć z tym, żeby się nie rozbeczeć na całego przy niektórych momentach... Na przykład wtedy, gdy żeby dostać misia, trzeba było zaśpiewać kolędę albo powiedzieć wierszyk. W sali był też sparaliżowany chłopczyk, podłączony do respiratora. I nie za bardzo da się mówić na wdechu, więc wyobraźcie sobie kolędę śpiewaną przez respirator, z długimi przerwami na to, kiedy maszyna robi wdech... Albo onkologia. Nie chcieli nas wpuścić (bardzo słusznie, sama nie chciałabym tam wejść - za duże ryzyko przeniesienia zarazków, a te dzieci mają okropnie osłabioną odporność i mogłyby je zabić nawet nieszkodliwe dla nas zarazki), więc przekazaliśmy pielęgniarce prezenty (nie misie, tylko klocki i bezpieczniejsze rzeczy, bo w futerku mogłyby być jakieś drobnoustroje), a dzieciaki na to podleciały do szybki, zaczęły nam machać, cieszyć się... Inna sytuacja - była moja kolej na niesienie wora z prezentami, wchodzę do salki, pytam się, czy wolno, bo siostra akurat jednemu dziecku robiła zastrzyk. Weszliśmy, inne dzieciaki dostały, podeszłąm do tego po zastrzyku, a siostra na to, że... Nie warto, bo on jest "mocno neurologiczny" i najprawdopodobniej nawet tego nie zauważy. Zrobiło mi się ogromnie przykro i oczywiście wyjęłam jakiegoś ładnego misia i położyłam mu go koło rączki...
W sobotę rano kolejny szpital, kolejne chore dzieciaki. Dobrze chociaż, że można im sprawić przynajmniej odrobinę radochy i zburzyć monotonię szpitalnego życia - dzieciaki nawet cieszyły się z tego, że byliśmy poprzebierani, że mi (reniferowi) co chwilę spadały rogi (potem to już robiłam specjalnie, żeby rozśmieszyć młodych
), podkradały cukierki od koleżanki przebranej za choinkę...
To się rozpisałam
