szczury.org

Ducha, Ty cudaku ! Piękną oponkę hoduje, a mnie wciąż śmieszą pulchne białasy (tak, wiem, beżyk niby, ale... białas!)!

Za to słuszny wagowo agut to dla mnie absolutna klasyka i piękno samo w sobie . Stąd Biesu mnie zmiękcza od samego początku, a z każdym zdjęciem bardziej!

manianero, to Humbak pierwszy



pisałam już że uwielbiam tego gościa ?


Już się zbratali
Asłan poczuł się pewniej i śmiga jak jaszczurka, za to prawem wiecznych antytez - Biesu trochę się wycofał Ale na pewno winni temu nie są chłopcy, wobec Biesa nawet bardziej wyrozumiali niż dla rozbrykanego teraz Asłana. Młodych do swojego klubu przyjęli - Humbak już zupełnie naturalnie, Hugon jeszcze trochę na dystans (choć Hugonek do większości spraw na tej ziemi ma dystans ), nie potrafią jeszcze obaj w zabawy dzieciaków się włączyć, kulać się z nimi i czochrać, ale widać, że obecność i lataniny tamtych również ich mobilizują do większej aktywności

kilka wspólnych zajęć:






Wit też ma ostatnio dobry okres, polepszył mu się apetyt a wraz nim aparycja
Niestety, co było do przewidzenia, aguty zorientowały się, że Wit i ol. mają wspólny sekret któremu na imię „spodeczek” i wychodzą z siebie żeby go również z nimi dzielić Dlatego nader często wokół Wita wytwarza się specyficzne pole grawitacyjne w którym krążą agucie satelity ażeby, jeśli im się poszczęści, wejść z owym spodkiem w kolizję
Podnosi to znacznie poprzeczkę przy karmieniu Wita, bo nie da się go zabrać na posiłek w zbyt obce mu miejsce, a te zwykłe aguty mają już rozpracowane. Wprawiam się, chcąc nie chcąc (oczywiście, że nie chcąc ), w roli bezdusznego żandarma i bronię nacierającej zewsząd szarańczy dostępu do Witowego spodka. Przy czym opanować Bertę, która właśnie złapała trop to jakby powstrzymywać matkę która rwie się wyciągać dziecko z płonącego domu ... Taki dramat powtarza się kilka razy dziennie

Po posileniu się Wit wybiera się na przechadzkę po pokoju. Chłopcy stoją już na ziemi więc idzie się im się sceptycznie poprzyglądać, ale dyskusji nie wstrzyna, powącha i kontynuuje obchód. W końcu przychodzi na fotel – przeskoczy ze skrzyni, jeśli odległość jest niewielka albo po kładce naręcznej – wdrapuje się samodzielnie na oparcie i stamtąd kładzie oko na swojej krainie
Wtedy cieszą go nawet głaski (oby nie przesadne ) , pokręci się po ramieniu, zerknie w oczy i znów wraca dumać na oparcie. Skubniemy raz po raz czegoś pożywniejszego jeśli agutów nie ma w pobliżu... Aż po pewnym czasie Wit uzna, że starczy tej ekspozycji na otwartym terenie, poprosi grzecznie pomocy żeby zejść i idzie podrzemać w żółtym domku.
Tak dobrze czas płynie



i reszta stadka przy wspólnych zajęciach:

http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... M_0059.jpg ooooooch!

Photobucket mnie nie lubi. Czemu nie mogę obejrzeć dużych zdjęć, nawet po kliknięciu wyświetlają się miniaturki ;(

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... adowo6.jpg od najmniejszego do największego fajnie razem wyglądają, przy wspólnej uczcie

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... M_0075.jpg czyżby selekcja jak najlepszych kąsków

Cieszę się, że Wit ma apetyt i ma się lepiej

ol. pisze:manianero, to Humbak pierwszy

No ba ! Humbulumbu od początku ma moje pełne zainteresowanie, a ja jeszcze okazało się, że jakiej wagi jest zawodnikiem - stanął zaraz za Witem, który zasadą starszeństwa ma już w mojej pamięci wymoszczone ważne miejsce.

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... adowo6.jpg - miło patrzeć na powiększone chłopięce stadko, jednak dwa - to mało
Biesu ma zupełnie inny kolor niż Humbak - czy to dziecięca sierść, czy po prostu ma taki inny odcień?
Czarneńki wymiata, jest tak piękny, że zazdrość mnie zżera! Hugon też przepiękny i lśniący!

Nie zazdroszczę opędzania Wita od szajki. Mam wizję Berty planującej mission impossible, strzeż się ol. !

co za stadko
Biesu po prostu dorośleje i nabiera powagi, a nie takie tam, że się wycofał czy coś

Uradowały mnie wieści o poprawie u Witalisa; oby dalej było jeszcze lepiej i niech potem czas się wstrzyma na takich dobrych dniach
Zdjęcia jak zwykle cieszą oko http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... iadowo.jpg szczurze kultura spożywania posiłku
Ja też nie mogę się opędzić od Shenzi, kiedy podaję leki niebieściakowi, w tych momentach żałuję nawet, że nie może po prostu być wtedy w klatce:P

manianera pisze:http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... adowo6.jpg - miło patrzeć na powiększone chłopięce stadko, jednak dwa - to mało

mało mało



faktycznie Bies ma trochę inny odcień niż reszta agutów - te idą w kasztan, Bies bardziej w popiel
futerko wciąż zmienia, ciekawe co z niego wyrośnie

Szczurek malutki, ale zmiata z talerza jak duży chłopak ! http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... adowo6.jpg

A to jest urocze http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... iadowo.jpg

ol. pisze:mało mało

Nie da się ukryć, że coś o tym wiem

manianera pisze:

ol. pisze:mało mało

Nie da się ukryć, że coś o tym wiem

do tego piję


Wczoraj nocka dziewczyn, zaprzysiężone pościelówy, z Horpyną na czele, już ulokowane w moich piernatach - idąc gasić światło, rzuciłam okiem na koszyk w klatce – trzy białe ciałka i Berta, przemieszane, rozkoszne Ale ale - ile białych ?!
Pochyliłam się nad koszykiem. Nadliczbowym białasem okazał się Wit - wyłożony brzuchem do góry, z nóżkami opartymi na karku Duchy a głową pod ząbkami Berty resztkami przytomności czyniącej mu coś w rodzaju iskanka
Byłam pewna, że jak zwykle w swoim domku po starokawalersku nocuje, a on - z tym brzuchem do góry - padyszacha zgrywa

A dziś chłopcy w porannym słońcu:



w wielkim worze

chrupiąca i popijająca banda


i Biesa upatrzona kryjówka

Gliniana zapomniana waza szczurom służyła dotąd za obiekt zza którego się kuka, nikt się na poważnie w środku nie lokował. Bies jednak uznał, że czemu nie - i miejsce sobie zaklepał. Po południu wyszły aguty i oczywiście ! trzy co najmniej zdybałam jak swoje wdzięki też usiłowały do środka wpakować

Frondzie najwyraźniej brakuje atrakcji. Chłopcy są już „ogólnodostępni” więc przesiadywanie u nich na dachu zaczyna zajeżdżać rutyną (choć nie omieszkujemy - nie nie ). Ale Fronda wyzwań potrzebuje! Już któryś raz znajduję odcisk jej stopy na przedostatniej półce regału – dziś w pyle po przeżartej kapsułce betaglukanu, innym razem kiedy oskrobała grzbiet książki: „Tu byłam – Fronda”.
Małpa.
Przyniosłam więc dziś ze spaceru dwie spore brzozowe wiechy ze zwalonego drzewa (jakoś w wysokim lesie miały mniejsze proporcje niż przyniesione do pokoju, gdzie zajęły połowę przestrzeni między oknem a tapczanem), może dzięki nim choć na kilka dni porzuci manię wspinaczkową
Dziś było czajenie się i ostrożne obwąchiwanie gałęzi. Zaatakują je pewnie jutro, kiedy mnie cały dzień w domu nie będzie, szkoda ...

a jeszcze na dobranoc:

Jaka sliczna Ducha na dobranoc !
I jaskinia ze skarbami! http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... Hugo91.jpg

Ech,Ducha jak i moja Duszka z rękawa lubi wystawać (moja...już piszę moja... )
Chłopaczkowe stadko już widać zgrane,skoro ze wspólnej michy szamają
A na jaskinię skarbów to raczej każdy ogon by się skusił

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... Asan20.jpg smocza jaskinia ze skarbami - podejdź tylko,a zionę ogniem

ol. pisze: Przyniosłam więc dziś ze spaceru dwie spore brzozowe wiechy ze zwalonego drzewa (jakoś w wysokim lesie miały mniejsze proporcje niż przyniesione do pokoju, gdzie zajęły połowę przestrzeni między oknem a tapczanem), może dzięki nim choć na kilka dni porzuci manię wspinaczkową

A czemuż tak torpedujemy zapędy wspinaczkowe, hę? Kiedyś w moim temacie taką popularnością cieszyły się mordki "naszafkowe"..?
http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... Bies41.jpg szczurek niczym dżinn wyskakujący z dzbana i puszczający oczko w niewypowiedzianej na głos obietnicy. I jeszcze ten ogonek jak proporzec zatknięty na znak, że to miejsce już ma prawowitego właściciela i wara od niego reszcie świata!
http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... Asan18.jpg Ale wyraj! Sama bym się do Ciebie z chęcią wprowadziła - małpi gaj z własną jaskinią, żyć nie umierać!

Witalisowi życzymy nadal takich wygód i przyjemności, o jakich i padyszach mógłby pomarzyć; niech go tam baby rozpieszczają i dopieszczają na potęgę, a serc nie żałują dla pełnego zaangażowania
Duchowe pysio aż kusi, by ucałować w nosek, jest rozczulająca
Czy ja sobie coś roję w tym czasie przedwiosennym, czy u Ol. zawita jakiś powiew nowego..?