szczury.org

Bardzo długo był silny, dzielny chłopak.
Ale teraz sobie już hasa z innymi szczurkami...
Przykro mi. Trzymaj się, Sylwuś

Bardzo mi przykro
Tak długo walczył!!!
Wszyscy jesteśmy z Tobą:(

Dziękuję kochani, Wasze wsparcie wiele dla mnie znaczy

Śmierć Henrysia wyrwała mi ogromną część serducha, mimo że już od jakiegoś czasu przygotowywaliśmy się, że ten dzień w końcu nadejdzie

On chyba wiedział, że ja nie będę potrafiła podjąć tej ostatecznej decyzji i postanowił podjąć ją sam

We wtorek mocno opadł nam z sił, ale po podaniu leków wrócił apetyt i energia. Podanie kolejnej dawki Dostinexu graniczyło wręcz z cudem, bo Henryś wyrywał się i uciekał (jak zwykle zresztą). Jeszcze wczoraj rano wystawił łepek z klatki i pomizialiśmy się chwilkę. W życiu do głowy mi nie przyszło, że to może być nasze pożegnanie

Wiedzieliśmy jednak, że to już koniec naszej walki i po pracy mieliśmy pojechać z nim do Oazy Nie zdążyliśmy... Henryś umarł tak, jak chciał - w bezpiecznym domu, z główką opartą o rant legowiska - tak, jak zawsze lubił spać.

Dzisiaj poznamy wyniki sekcji i dowiemy się, czy to na pewno była przysadka, czy może coś zupełnie innego

Nie potrafię jeszcze go pożegnać, nie wiem czy kiedykolwiek będę potrafiła

och Sylwia
tak mi przykro
jednak twoje serduszko niech będzie spokojne on odszedł sam , sam zamknął oczka i postanowił zawendrowac sobie do nieba na chmurki gdzie będzie skikał latał i podskakiwał z resztą naszych szczurzych aniołków.

trzymajcie się tam

Dla Henrysia [*] słodkiego pulpecika.

Nigdy nie da się na zawsze pożegnać tych małych, kochanych łapek.
I te ostatnie miziania przez pręty, które przecież nie miały być pożegnaniem, te chwile, kiedy choroba zabiera zwierzę powoli, ale jednak jeszcze tli się radość w małych oczkach.. trudno..

zawsze gdy czytam te smutne historie o śmierci kolejnego szczura to obiecuję sobie, że nie będę miała zwierząt...

Dopiero przeczytałam.
Sylwuś... <hug>

No i smutno w temaciku naszym, bo muszę niestety podzielić się z Wami kolejną złą wiadomością

W ubiegły czwartek pomogliśmy odejść mojemu największemu Skarbowi William nie miał już siły jeść ani chodzić, w związku z czym podjęliśmy jedyną możliwą w takiej sytuacji decyzję.

O 16.15 pobiegło moje Słoneczko do Henrysia, za którym tak potwornie tęsknił

Żadne słowa nie są w tej chwili w stanie opisać tego, jak bardzo jest mi bez Niego źle. W domu jest smutno, bardzo smutno...

Bardzo mi przykro, Sylwuś... Nie wiem, co napisać
Mam nadzieję, że czekają Cię teraz same dobre wydarzenia....

smutno.. :* jak się 3masz?

Kochana, co tam u Was?

U nas wszystko ok, jesteśmy i żyjemy sobie powolutku w komplecie

Co prawda widać już u nas pierwsze oznaki wieku dojrzałego, nawet wieczny dzieciak Duszek jakby trochę wydoroślał na pysiu (w końcu za miesiąc razem z Bogusiem będą obchodzić drugie urodziny, więc już chyba najwyższy czas wydorośleć ), to wszyscy cieszymy się dobrym zdrówkiem i chętnie buszujemy w najciaśniejszych zakamarkach pokoju.

Chłopcy przez jakiś czas po przeprowadzce niezbyt chętnie wychodzili z klatki, nałożyła się tez pewnie na to wszystko strata Williama, ale teraz już jest ok Duszek nauczył się otwierać sobie klatkę i wczoraj radośnie ganiał Lucka zanim zorientowałam się, czemu ten głupi kot biega po ścianach w popłochu

Muszę się zmotywować w końcu i obfocić chłopaków, do czego niestety nigdy nie byli zbyt chętni i kiedy tylko widzieli, że biegam za nimi z aparatem zaszywali się w sobie tylko znanym miejscu

Co prawda widać już u nas pierwsze oznaki wieku dojrzałego

Jak chcesz rozruszać stado, to Ci bandę podrostków na DT podrzucę

Sylwia, nie kuś! Wiesz, że mnie nie trzeba długo prosić

Czasami przebiega mi po głowie taki chochlik i podpowiada, że maluchów nam trzeba, ale mimo wszystko wzbraniam się przed tym, jak mogę. To byłby kolejny obowiązek, na który nie mogę sobie pozwolić Wystarczająco daje nam popalić nasz rudy wcielony diabeł

A to Ci dopiero rozrywka -ganianie kota
Miło czytać, że u was wszystko dobrze Czekam na fotki! Koniecznie!

Żeby nie było, że nie próbowałam - naprawdę się starałam, ale towarzycho wyjątkowo nie ma parcia na szkło i dopiero karne usadzenie na kanapie pozwoliło uwiecznić na zdjęciu coś więcej, niż smugę kurzu uniesionego z podłogi po gwałtownej ucieczce przed obiektywem

Glucio


Duszek


I największy opornik wśród oporników, Boguś


I myszakowo... Groszek i Fistaszek


Dorzucę jeszcze bardziej wdzięczny obiekt do focenia, Luckową wredotę

- ulubiona pozycja do spania

I na spacerku...


Kot podróżnik



Pozdrawiamy i buziaki ślemy!