szczury.org

Świerzb jest zaraźliwą, pasożytniczą chorobą skóry wywołaną przez świerzbowca drażniącego. Podobnie jak w świerzbie ludzi, w przenoszeniu choroby i zarażeniu się zwierząt decydującą rolę odgrywają warunki i higiena utrzymywana oraz odporność organizmu. Choroba ta pojawia się najczęściej u zwierząt kupowanych w sklepach zoologicznych, gdzie nie wszędzie dba się o warunki bytowe mieszkańców klatek. Silna inwazja tych pasożytów obniżając odporność organizmu, usposabia do zarobaczenia oraz zapadania na inne choroby.

Świerzb nie jest wprawdzie niebezpieczną dla życia chorobą, ale wymaga leczenia lekarza weterynarii. Świerzbowce w zwykłych warunkach nie są widoczne gołym okiem. Pod mikroskopem natomiast można zobaczyć aparat gębowy świerzbowca w kształcie kleszczy oraz dwie pary kończyn. Drąży on nimi głębokie kanały w wierzchniej warstwie skóry. Wywołany drażnieniem świąd powoduje że zwierzak nieustannie drapie się.

Dorosłe świerzbowce giną w ciągu kilku tygodni, dlatego też mają możliwość olbrzymiej zdolności rozrodczej. Samica może złożyć w wydrążonym korytarzu nawet 50 jaj. W ten sposób skóra szybko niszczy się przez bytujące na niej kolonie młodych świerzbowców.

Objawami tej choroby są najpierw małe strupki z których powstają sączące się guzki i pęcherzyki. Później w miejscach tych wypadają włosy, skóra łuszczy się i powstają strupy. Skóra jest zgrubiała i sucha. Szczur dostaje świądu i ciągle się drapie, powoduje to zmiany zapalne.

Jeśli chodzi o leczenie to dawniej stosowane preparaty siarkowe i smołowe, które obecnie zastąpiono insektycydami, ale także i te środki są dla szczura niezbyt bezpieczne. Z tego też względu wciera się je tylko w 1/3 powierzchni ciała. Postępuje się tak, aby uniknąć nadmiernego wchłaniania się przez skórę preparatu. Z tych samych względów należy zwracać uwagę, aby szczur nie lizał skóry. Często zakłada się kołnierz hiszpański.

Podczas całego leczenia szczur powinien być odizolowany od innych zwierząt. Także jego była klatka powinna być dokładnie wymyta.