szczury.org

Oj.. to smutna historia El Hóróna.
Rozumiem Cię, bo sama staram się zsocjalizować samca Brown Norwaye i spooooro roboty przede mną, bo on nie współpracuje. a 19 (?) chłopa, to dopiero wyzwanie.
Przepraszać mnie nie masz za co. Za dobrą decyzję, którą podjęłaś kierując się przede wszystkim dobrem chłopców? To świadczy o Twojej odpowiedzialności. w Twojej sytuacji zrobiłabym zapewne to samo.


Zuzka, wyczochraj Alexa i Marty'ego od ciotki Muszki. Wybacz, że zaśmieciłyśmy Ci temat ale obserwowałam tę trójkę rodzeństwa od samych narodzin i zawładnęli moim sercem. Żałuję, że ostatecznie nie zamieszkali u mnie ale.. wierzę, że im dobrze u Ciebie.

dobrze wiedzieć że matrixowi chłopcy w końcu znaleźli ostateczną przystań. pamiętam ile nerwów mi (i nie tylko mi) zeżarła ta cała sprawa...

No,to wreszcie chłopaki znalazły swoją przystań!Też miałam pomóc w adopcji matrixowych chłopaków,ale w ostatniej chwili nie wyszło...
Zuzka,nietoperkowa przesyłka leci za moment do Ciebie(z małym gratisem,bo to dla matrixowych chłopaków)

Dziękuję Ci bardzo, Wam wszystkim dziękuję. Chłopaki wyczochrane. Dosyć szybko się przyzwyczajają. Marty bardzo lubi mizianko, wczoraj leżał w kącie klatki, drzemał, a ja go za uszkiem przez pół godziny drapałam. Alex też dosyć to lubi, ale woli w swoim hamaczku leżeć. Rozumiem ich, jeszcze boją się mnie, w końcu mieszkają u mnie od soboty...

Tak, ja też niemiło wspominam tę akcję... Wszystko działo się na gwałt, jak najszybciej, a szczurki z pewnością to przeżyły. Miałam przygarnąć Autisia i Mrocznego, ale rodzice się nie zgodzili... Teraz już jest dobrze, uspokoiło się to, chłopaki zostaną już u nas na zawsze. Powtórzę to już chyba tysięczny raz, ale... cudowni są. Mama co chwileczkę podchodzi do klatki i mówi "co robią moje słodziaczki kochane?". A ponoć się ich brzydzi...

Wczoraj usiadłam na małym krzesełku przy klatce, otwarłam drzwiczki i przysunęłam się, że wychodząc z klatki, trafiali na moje kolana. Trochę po mnie połazili, próbowali zwiać przez górę klatki , ale dotknąć się nie dali. Wspinali mi się po brzuchu, ale jak dotknęłam, to wielka panika, tragedia. Zwiewali od razu do klatki. A póki na nich nie patrzyłam i zajmowałam się lekturą, był spokój.