szczury.org

klimejszyn pisze:LaCoka, o moich zapominają prawie wszyscy co roku. mam urodziny 1 stycznia, więc nikt nawet nie pomyśli o tym, żeby chociaż się uśmiechąć jakoś ładnie do mnie.

;/

Ja kilka dni temu przypomniałam matce że siostra ma urodziny...
O moich też nie pamięta i szczerze nie robi już to na mnie wrażenia...

Gdyby nie portale typu nasza klasa to szczerze - czy ktokolwiek by w ogóle pamiętał? oO'

Noo ja o urodzinach swoich przyjaciół pamiętam.
Wiadomo dat wszystkich znajomych nie idzie spamiętać ale tych najbliższych mi ludzi zawsze pamiętam.

Moja matka notorycznie myli moje urodziny. W części dość ważnych papierów mam błędy przez to. :/ Zwłaszcza jeśli chodzi o to, jak mnie zapisywała do podstawówki itd. Wszędzie jest zła data i ja do tej pory w zasadzie mam problemy.

Ja tam zawsze o ważncyh datach pamiętałam - mam nawet taki pra-stary kalendarzyk, gdzie mam powpisywane imieniny, urodziny itp.

Jestem arodzinną i aspołeczną wyrodną córką.
i nie jest mi z tym źle

jestem zmeczona po pracy jak pies, jeszcze Fuks jakis taki dziwny jest ja sie wykoncze. jutro mam wolne,jedziemy do weta

nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzić..

susurrement pisze:nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzić..

wal, jestem pewna, ze ktoś miał już podobny problem i będzie potrafił coś mądrego powiedzieć

Licho pisze:

susurrement pisze:nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzić..

wal, jestem pewna, ze ktoś miał już podobny problem i będzie potrafił coś mądrego powiedzieć

tylko, że to aż wstyd się przyznać..

chce już się wyprowadzić, zająć się wszystkim sama, chcę, żeby było tak jak ja tego chcę..

susurrement nie ty jedna tego chcesz..

dzisiaj wyjechała ze stajni do Jaszkowa jedna z moich ukochanych klaczy, Rebeka. Razem z innym wałachem. I może się okazać, że drugi koń - Bengt, do którego jestem przywiązana też wyjedzie Tak to jest w szkółkowych, się człowiek przywiąże i nagle brakuje...

ząb mnie boli.

Czuję, że bez Odinki nie będzie już tak, jak dawniej... Okropna jest ta myśl, gdy wiem, że nie mogę jej wyleczyć, nic nie poradzę... Pozostaje tylko czekać na cud albo...
Pocieszam się tym, że maleńka ma się narazie dobrze, dbam tylko o nią, wcale nie o siebie, co mi na złe wychodzi. Jestem na dobrej drodze do depresji. Czy nie przesadzam...? Nie wiem, czy jestem gotowa, aby co 2-3 larta cierpieć z podowu straty ukochanej przyjaciółki z ogonkiem...