szczury.org

Palmyrka niewiele się zmieniła, nadal jest hiperaktywną pchełeczką, nie lubi siedzieć na ręku ani sekundy, ale zalizałaby człowieka, ciągle szuka kontaktu. Pomiziać się da, o ile ktoś ją dogoni i przytrzyma na tyle długo. Zmieniło się to, że chyba od kilku dni robi zamach na władzę i chce zdetronizować Cookie. No ale to dziewucha jest, chłopcy pewnie gwałtowniej dojrzewają.

No to się paskuda z dzieciaka zrobiła.
Bama nie wykazuje skłonności do tego typu zachowań. Zawsze przybiega, jako jedna z pierwszych, jak tylko wchodzę do pokoju. Mimo młodego wieku jest już bardzo wysoko w hierarchi stada, ale nie zauważyłam by pastwiła się nad innymi szczurami.

Blanka może to burza hormonalna i trzeba przeczekać lub zastanowić się nad ewentualną kastracją? Bo nie wydaje mi się że to wina dzikich genów. Naboo, ojciec maluchów ma bardzo zrównowarzony charakter i z całą pewnością nie jest płochliwy. A przecież u niego tej dzikiej krwi płynie więcej. Z tego co opowiadał Sebastian jest bardzo dobrym alfą w swoim stadku. W ubiegłą niedzielę był nawet u nas w odwiedzinach i byłam zachwycona jego miziakowatością. A Ontario, jak sama widzałaś jest bardzo, ufna i proludzka.

No ale dobrze by było by reszta opiekunów napisała jak charaktery ich dzieciaków.

A przy okazji wstawię zdjęcia Naboo, który jest jednak cynamonem pearlem (jego brat Lando jest cynamonem). Pariscope i IHime będą mogły zobaczyć jak najprawdopodobniej ściemnieje futerko ich pociech (Naboo jak go oddawałam był biały z jedynie lekkim żółtawym połyskiem)

Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, żeby to była burza hormonów. Zero jest w tym samym wieku, a no po prostu ogień i woda. Owszem, widzę, że Zero czasem się zdenerwuje i tam któregoś pogoni czy tam staje dęba i kłóci się np. z Nero, ale nie jest to tak namolne jak zachowania Nessiego. No i Fabio postępuje do niego tak bardzo podobnie, a jest dwa razy starszy, więc powinien już przejść dorastanie.. No i Nessie nie jest taki całkiem zły, skoro z Fabiem ma normalne, zdrowe relacje, śpią przytuleni do siebie, iskają się. Może to właśnie przez tą ich przyjaźń? Może on go na złą drogę sprowadził? Czasem Nessie też śpi z Zerem, którego toleruje w otoczeniu.
Poza tym, jeśli to tylko hormony, to wolę to przeczekać niż kastrować.. Nie dam rady bez noża na szyi przejść drugi raz kastrowania i kołnierza.. Za bardzo się stresuję. A jeśli ma samo minąć - niech mija. Poza tym, Dantego wykastrowałam półtora miesiąca temu i ni w ząb się nie zmienił, dalej jest wredny w stosunku do szczurów innych, niż Nero. (Tzn. Nera też maltretuje, ale jakoś mniej, no i tylko z nim sypia i się iska.) Nie wiem, czy moje szczury po prostu są poparowane i żyją w parach, mimo że mieszkają razem, czy co..
Chciałabym właśnie dowiedzieć się, jak inne maluszki. Może któryś jest podobny..?
A skoro piszecie, że mimo młodego wieku, aniołki już są wysoko w hierarchii, a szczurka IHime nawet chce zdetronizować alfę, może coś jest w tych ogonkach.. Jakiś zew natury i waleczność.
Mam jednak nadzieję, że Nessie trochę się z czasem uspokoi. Bo na razie to on walczy o przetrwanie razem z Fabiem, choć totalnie nie mają do tego powodów.

Naboo wygląda po prostu przepięknie. Taki dostojny, a jednocześnie młodzieńczy.. A ta barwa!
Kurczę, też chciałabym mieć jakiś dobry aparat, żeby Nessiemu porobić fotki. Raju, jaki on jest śliczny.. Kto do mnie nie przyjdzie, to się nim zachwyca.

Ech...
Indianiec mój to po prostu taki Indianin...Indywidualista,stwór dziki z natury,a okiełznany jedynie z własnej chęci...Bo lubi białego człowieka. Liże,włazi pierwszy na głowę,w szaleństwie nieokiełznany,w przywiązaniu do człowieka fascynujący,w kontakcie z innymi szczurami zaskakujący je same...
Jak byłam dzieckiem,fascynowali mnie Indianie.Przez całe dzieciństwo,noc w noc śnił mi się jakiś Apacz wchodzący po drewnianych schodach...Noc w noc,przez wiele lat...Niby bez sensu,ale...
Indiana to taki właśnie dziki apacz,wchodzący po schodach stworzonych przez "białe plemię człowieka"...Schody to klatka,meble,szafki,półki...Indianin w moim śnie wspinał się wciąż w górę,merchowy Indiana nie robi nic innego...Jako jedyny,osiąga najwyższe szczyty i niedostępne dla innych szczurów przestrzenie...
Niby z nimi,szczurami,cały czas,wariuje,zaraża energią nawet moich prawie już 2-letnich dziadków,tak ze brykają jak miesięczne szczury,ale tak na prawdę wciąż ze mną...Przy śniadaniu,przy sprzątaniu,przy kąpaniu...Wieczorem,przed telewizorem...
Może i faworyzuję,ale...to jeden z tych wyjątkowych,jak kiedyś mój Kleofas...
Taki inny.
Zero agresji w stosunku do reszty stada.Iska,zaczepia,kładzie na łopatki całą resztę,ale nie w celach uzyskania władzy,tylko jakby rozładowania emocji.I choćby mógł zostać alfą już teraz,to nie potrzebuje tego.
Taki młody,łagodny wilk...
A zdjęć nie mam,bo takie w pokoju to nie to,on potrzebuje wolności i zielonej trawy!

Texas? Ciapa, ale strasznie odważna. Kocha wszystko i wszystkich, a najmocniej Komixa. Mocno się zaprzyjaźnili, bo w końcu są rówieśnikami. Energii ma tyle, że prawie nie sypia. Wystarczy niewielki szept.. i voila.. Tex wisi na prętach. Wszystko stworzenie śpi, a on wisi.. Rumcajs. Łagodny i ułożony. Żadnej agresji. Zabawa i sielanka.

Władza w stadzie to ostatnia rzecz, która interesuje Texia.

Uwielbia serek z ziołami, ale nie cierpi marchewki.

Mi się wydaje (staś to pisze) że u Blanki to jest efekt kumplowania się z dzikusem, w koncu z kim przystajesz takim się stajesz.
U nas bardzo często to nie my socjalizujemy nowe szczury tylko szczury socjalizują te nowe z nami, w sensie to dzięki "starej" gromadzie "nowe" przełamują strach do nas. Tak jest z muką i tak jest powoli z żelkiem. Oczywiście do socjalizacji muki bardzo długa droga ale nam się nie spieszy

u mnie co prawda to inny miot, ale Fia jest takim dosyć charakternym osobnikiem, oczywiście nigdy nie rzuciła się i nie ugryzła ale jest bardzo dominująca a jej zabawy z ręką są bardziej brutalne tj. używa żębów, nie gryzie ale szoruje zebami po skórze, czasami jej się zdarza użrec mnie w twarz z czystej złośliwości nie jest taka przylepna jak Kaszanka, nie usiedzi na kolanach ale nie ma żadnych problemów z wyciąganiem jej z klatki czy z łapaniem. jednym słowem nie powiedziałabym że jest zdziczała, tylko że ma taki specyficzny charakter

a moja Missi.. w sumie się nie zmieniła.
jest strasznie rozbrykana, nie ma miejsca gdzie by nie weszła. ale przy okazji jest kochana, na pewno nie jest dzikusem. podchodzi jak ją wołam, czasami przyjdzie mnie pozaczepiać. jednak jej żywiołem jest zwiedzanie. ale, co mnie dziwi, nic nie niszczy. czasami przedziurkuje mi jakiś sweter, ale nie jest typem niszczarki. woli sobie pobiegać, pooglądać i nie zjada (odpukać).. ale jest zadziorna wobec innych szczurów. jak widzi obcego szczura to wyjątkowo się puszy, fuka i podskakuje w stadzie wywalzła sobie wysoką pozycję bez rozlewu krwi na szczęście. jest gdzieś.. 4 w hierarchii po alfkach (są 2 w stadzie). nikt jej nie dokucza, ale też pamięta gdzie jest jej miejsce tak na prawdę, to szczury ja lubią i mają do niej szacunek. ona jest dalej dzieciakiem. pełna energii, roztrzepana i słodka Miśka. ponownie Wam za nią dziękuję!

A Indianiec mój szaleje... Hormony buzują,a że stado mam potulne i łagodne,to jeździ im po głowach,męczy,dręczy,gwałci i dominuje...Już na chwilę obecną dawno byłby alfą,każdy mu się potulnie poddaje,nawet mój dotychczasowy alfa,tyle że...jemu chyba jeszcze nie to w głowie... Jest takim wiecznym dzieckiem,którym teraz zawładnęły hormony,a on do końca nie wie,co ma z tym zrobić...Mógłby wykorzystać to do zdobycia pozycji,ale...ale woli się bawić
Kładzie każdego.Najmłodszy,bo dopiero pół roku,a już byk taki wielki,że tylko mój Bazyl wagą go przewyższa...
Co zabawne,stado samo uznało go alfą,ale do niego to nie dotarło...Bo on wciąż walczy o stołek,by po chwili kłaść się przed każdym na plecki w geście poddańczym... Dominuje,by uznać to za fajną zabawę...

Szczury sobie poukładał,męża rozkochał w sobie...Mąż nazywa go "Miodek" i tak się zastanawiam,czy chodzi mu o kolor,czy o słodycz charakteru...
Mąż uwielbia go nosić na ramieniu,tulić,tłamsić,rozpieszczać...A muszę wtrącić,ze ze wszystkich moich szczurów,tylko z jednym był wcześniej w takiej komitywie...



W dodatku jako jedyny z całego mojego stada,jest zapalonym szczurem wodnym...
Zero stresu w wodzie,tak jakby woda była jego żywiołem!Pływa,chlapie się,szaleje,nie chce nawet z wody wychodzić...Większość szczurów w kontakcie z woda przeżywa stres (streso-kupki,paniczne pragnienie wydostania się,choćby drapiąc niemiłosiernie gołe ciało właściciela... ) A on...pełen relaks... Uwielbia wodę!Bardzo często kąpie się z moimi dzieciakami i z takiej kąpieli jakoś nikt nie chce wychodzić...Ani dzieci,ani tym bardziej szczur wodny...

szczurzyca. pisze:a moja Missi.. w sumie się nie zmieniła.
jest strasznie rozbrykana, nie ma miejsca gdzie by nie weszła. ale przy okazji jest kochana, na pewno nie jest dzikusem. podchodzi jak ją wołam, czasami przyjdzie mnie pozaczepiać. jednak jej żywiołem jest zwiedzanie.

Widać siostry mają zbliżone charaktery Utah ma to samo, ale niestety z niszczycielstwem nie wdała się w siostrę, szczególnie, kiedy wpadną jej w łapki krople do nosa albo pudełko ze stoperami. Targa przez całe łóżko, kituje w kapie i obżera plastik... Ale i tak jest przy tym urocza

I weź nie kochaj tego nosa.. Mamy już 636 gram. A Wy?

No my też mamy ponad 600,ale ile dokładnie,to nie wiem,bo dokładnej wagi brak... Indianiec wieeelki jest! Największy,alfa...

Bama jest długa, szczupła i umieśniona. Waży ok 360g. No i jest stadną betą, mama Ontario jest alfą, wiec jak widać dzieciaki pociag do władzy maja we krwi

O,kolejny szczur wodny!!!

To ja też dokładam szczury wodne:

http://youtu.be/js_B0bu-juk

Nie mamy większego basenu, ale podczas upałów i ten się przydawał



Dakota aktualnie waży 378 g. Jest masywna, krępej budowy - prawdziwy słonik.
Od początku miała zapędy dyktatorskie, niestety, pech sprawił, że została zdominowana przez szczuplutką, filigranową, ale zwinniejszą Cykorię. Ponieważ Dakota nie składa broni, dziewczyny toczą nieustanne boje (w granicach rozsądku, bez przelewania krwi).