Niech diabli Misia i jego piekielny perfekcjonizm !
Dziś Michu perfekcyjnie odegrał scenę swojego odejścia do krainy cieni.
Sprzątałam klatkę - sprzątanie generalne, na ten czas szczupaki „zabezpieczone” w chomikówce. Kiedy inni pochłonięci byli płonnym wyrażaniem swojego sprzeciwu, Misiu własnym zwyczajem mościł sobie kącik do spania.
Sprzątanie trwało dobre dwie godziny.
Wreszcie zwieńczywszy dzieło, poświęciłam krótką chwilę na jego zasłużoną kontemplację, wiedząc, że nie ma co liczyć na entuzjazm ze strony samych zainteresowanych (już brak dezaprobaty byłby najwyższą oceną) i - zwróciłam się ku szczupakom.
Wszystko zbite w jedną śpiącą kupę. Jednak wystarczyło otworzyć drzwiczki, aby kłębowisko zaczęło się poruszać a poszczególne jego składowe licytować między sobą która pierwsza wyjdzie. Na samym dnie niby kamień węgielny piramidy leżał Misiu.
I on się nie poruszał.
Szczupaki ewakuowały się kolejno przepychając przez moją rękę, a ja głaskałam Misia, żeby go obudzić. Był absolutnie nieruchomy. Bezwolny, kiedy przewróciłam go na bok żeby pogłaskać w brzuch. Zaczęłam go trącać mocniej, a potem już tylko patrzyłam. To trwało i trwało. Znów zaczęłam głaskać futerko, pewna, że jego już tam nie ma...
Wtedy się poruszył. Uniósł lekko głowę nie otwierając oczu. Budził się !
Ach !, zasłużył na wytarganie, które mu sprawiłam. Choć większość i tak przespał: spał mi na rękach, spał zapamiętale kiedy go położyłam na hamak. Po południu i wieczorem, całkiem normalny flegmatyczny Misiu.
Tak twardo spał
Miszyca jedna !
Z tego wszystkiego byłabym zapomniała - dziękuję za zachwyty nad Hermanem
. Jest cudowny, jest, moje czarne słońce
Cudowny Hermanowy ziewek!
