Nie da się tak, nie da
Nie byłam jeszcze w takiej sytuacji, szczury mam od roku, ale... nie ogarniam faktu, że prędzej czy później odejdą i że najprawdopodobniej będę musiała patrzeć na ich cierpienie, a nawet być może pomóc im odejść, po prostu nie i koniec.
Pozostaje cieszyć się każdą chwilą, chuchać, dmuchać i rozpieszczać. Pochylać się nad drobiazgami.
Ech, gryzące, sikające, śmiecące, naparzające się szczury, źle z nimi, a bez nich...?
Dużo zdrówka dla dziewczynek i dla Ciebie!
Zgadzam się z Nue nie da się zdystansować i nawet tego nie próbuj. Ciesz się każdą chwilą jaką z nimi spędzasz.
Trzymam kciuki za pomyślność kuracji.
Nue,
Berdog no wiem ze sie nie da zdystansować. Czego bym nie zrobila, zeby zmydlic sobie oczy, samej siebie i serca nie oszukam.
*Delilah* napisał(a):Wyrobił mi się taki dziwny mechanizm, ze kiedy któraś zaczyna chorować , to nie dopuszczam do siebie cieplejszych myśli, staram się oszukiwać samą siebie, odsuwam się od niej. Oczywiście nie przestaję kochać, a jedynie rozpaczliwie staram się "oswoić" z być może nadchodzącą stratą.
A w momentach, kiedy cała zgraja przychodzi do mnie, kładzie się, iska wzajemnie, iska mnie, to mam ochotę usiąść i wyć. Uciec i przyjść jak będzie po wszystkim...
To bardzo trudne. Podziwiam Cię, że w ogóle próbujesz. Ludziom, którzy mają zdolność takiego zdystansowania się pewnie łatwiej przechodzić przez TE trudne momenty....
...ale tak sobie o tym rozmyślam i stwierdzam, że zwierzaki zasługują na naszą "pełną" obecność do końca...nie tylko oczywista opieki, ale oddanie calutkiego serca do ich ostatniego oddechu. Żegnajmy się i gódźmy z odejściem dopiero po wszystkim. Pewnie na koniec będzie bolało dużo bardziej...ale do tego czasu będziemy mogli BYĆ RAZEM a nie obok siebie.
Strasznie się boję bólu straty. Poczucia, ze mimo wszystko, mimo calej mojej milosci ,stawania na rzesach i tak przegralam z nieuchronnością losu.
Tego biernego przyglądania sie cierpieniu i poczucia, ze nic nie moge zrobic, kiedy kolejne leki zawodzą. Nie wiem, czy potrafie być az tak na 1000% jak z Ciri, wiem ze zszargałam sobie wtedy psychikę ostatecznie...A z drugiej strony nie potrafię ich zostawić kiedy mnie najbardziej potrzebują. Wiem, ze czułabym do siebie odrazę, że zostawiłam je w chorobie.
Dlatego jak na razie stosuję technikę samooszukiwania się 
)
Z cyklu -pytania bez odpowiedzi:
Dlaczego ludzie, mimo wszystkich eksperymentów na szczurach, jakie do tej pory przeprowadzili, nie potrafią im pomoc, kiedy chorują/?
To jest tak obrzydliwie niesprawiedliwe, ze człowiek potrafił dręczyć te nieszczęsne stworzonka, przeprowadzać na nich nieskończone i bolesne badania, w imię znalezienia leku odpowiedniego dla ludzkości, a kiedy przychodzi co do czego , to nawet nie moze pomoc w pospolitych schorzeniach .
A teraz trochę lżejszy kaliber czyli rekinowe wieści :
Runka dzisiaj wykazuje o wiele wiekszą żywotność. Nawet wyszła za mną do kuchni, aby trochę posępić.
Nadal wygląda niczym dryfujący stateczek, znoszony przez fale (na dokładkę z przekrzywionym masztem, czyli biedną głowką).
Najbardziej fatalnie się czuję, kiedy biorę ją w dłoń, a ona okręca sie dookoła własnej osi.
Zdaję sobie sprawę, że przechył głowy może nie minąć.
Oprocz tego dziarsko biega i nie poddaje się .
Wczoraj przeprowadzaliśmy z TZ burzliwą rozmowę .
Na najprzykrzejszy z tematów- eutanazji.
Nie chcemy dopuścić do takiej sytuacji jak z Ciri.
Setek zastrzykow, zbędnego cierpienia...
Bezsensownych nadziei.
No, ale czuję, że absolutnie nie czas...
Runa ma w swoich czarnych oczkach tak niesamowitą siłę, nie potrafiłabym zgasić płomienia życia, jaki w niej płonie.
Już wolę te zastrzyki 2x dziennie...
Runa je, chodzi (wprawdzie chwiejnie). Cieszy się swoim nieco utrudnionym żywotem...
Co do reszty badziejstwa:
Sandijka własnie drzemie koło mojej stopy, czasem kiedy się przebudzi , dostaje naglego przypływu miłosci do moich palców i zawzięcie je iska.
Słodka to kuleczka (i niech ktos powie, ze szczury z zoologa nigdy nie przyzwyczajają tak jak wzięte z hodowli, badz wpadki).
Najsmieszniejsze, ze wszystkie z moich najbardziej przytulaśnych szczurakow (czyli Cirilla, Nefi, Runka i Sandi) są ze sklepu.
(oczywiscie nie gloryfikuję tu tego typu miejsc, ale obalą teorię, jakoby sklepowe były z gatunku "niemiziastych"
Sandijka jest tak ufna w stosunku do czlowieka, cieplutka i wierna... jak pies.
Trzeba widzieć jak biegnie na dzwiek swojego imienia. Jak rozsyła buziaki
Masumi, dzisiaj znowu biła rekordy nieposłuszeństwa. Najpierw wskoczyła jakimś cudem na stól w kuchni, i wyżarła połowę essentiale Runichy (no przynajmniej jak nie na umyśle.to "na wątrobie", bedzie zdrowa;))
Następnie zabawiała się w turlanie moich butów ( nie wiem, moze to była jakas szczurza konkurencja typu: rzut balerinką na odległość ?)
Nastepnie poczęstowała sie Runichowym jogurcikiem z lakcidem (a wydawało mi się, ze postawiłam tak wysoko).
Skaranie z tym wypłoszem.
Kokarda też postanowiła pokazać pazurki, a raczej ząbki. Gorliwie przypięła się do dywanu.( w rogu za lampą)
Sandijką uwieńczyła jej trudy tzw. wisienką na torcie. W sam srodek dziury włożyła zdobycznego orzecha.
Bardzo ładna kompozycja.
Nawet nie potrafiłam się na nie gniewać
Lilitucha olała system i śpi pod łozkiem w zaanektowanym pudełku.
Chyba pojdę w jej śłady, bo nadal nie czuję sie zdrowa
Buziaki dla Wszystkich!!
. Trzymajcie się i zdrowiejcie!
miziaki futrzaste te Twoje pannice
