szczury.org

yss pisze:pomelo?
kupiłam to kiedyś, bo myślałam, że to grejpfrut.
nigdy więcej tego błędu nie popełnię

chyba, że mylę owoce?

Pomelo pochodzi z Azji południowo-wschodniej. Uprawia się je głownie w Indiach, Tajlandii, Chinach i na Malajach. Ich pochodzenie jest dość niejasne. Pierwsze wzmianki o tych owocach można odnaleźć w literaturze chińskiej jeszcze z czasów I stulecia p.n.e. Europejczycy poznali ten owoc przypadkowo w Palestynie, w roku 1178.

Kilka wieków później, brytyjski kapitan statku Kompanii Wschodnioindyjskiej zabrał na swój pokład kilka sztuk tego owocu z wysp Polinezji i przywiózł je na Barbados, gdzie postanowił je zasadzić. Po kilku latach botanicy skrzyżowali owoce ze słodką pomarańczą. W ten sposób wyrósł doskonale nam znany grejpfrut.

Pomelo pod grubą skórką kryje połączone ze sobą cząstki podobne do cząstek inych cytrusów. Niektóre z owoców mogą mieć pestki, jednak zależne jest to od odmiany. W smaku, owoce te są mniej gorzkie w porównaniu z grejpfrutem, ale i jednocześnie nie są tak aromatyczne i soczyste.

Jeść można je na surowo, same lub w połączeniu z innymi owocami. Można też zrobić sok lub słodką marmoladę. Nawet skórka może być smacznym dodatkiem do deserów i ciast. Musi jednak być wcześniej kandyzowana. Ważne jest, że surowy owoc można długo przechowywać - przeciętnie od dwóch, aż do czterech miesięcy, nawet w wysokiej temperaturze, choć najlepiej trzymać je w lodówce. Zbyt długo pzrechowywane owoce zacznają wysychać, tracić objętość i wagę, dlatego gdy wybieramy pomelo ze sklepowej półki, warto zwrócić uwagę na ciężar, gdyż jest to oznaka jego świeżości.

Jak każdy owoc, jest też źródłem składników odżywczych i witamin. Przede wszystkim witaminy C, dlatego warto go jeść szczególnie w porze jesiennej i zimowej, kiedy najbardziej jesteśmy narażeni na infekcje.

Magamaga pisze: Pomelo pochodzi z Azji południowo-wschodniej. Uprawia się je głownie w Indiach, Tajlandii, Chinach i na Malajach. Ich pochodzenie jest dość niejasne. Pierwsze wzmianki o tych owocach można odnaleźć w literaturze chińskiej jeszcze z czasów I stulecia p.n.e. Europejczycy poznali ten owoc przypadkowo w Palestynie, w roku 1178.

Kilka wieków później, brytyjski kapitan statku Kompanii Wschodnioindyjskiej zabrał na swój pokład kilka sztuk tego owocu z wysp Polinezji i przywiózł je na Barbados, gdzie postanowił je zasadzić. Po kilku latach botanicy skrzyżowali owoce ze słodką pomarańczą. W ten sposób wyrósł doskonale nam znany grejpfrut.

Pomelo pod grubą skórką kryje połączone ze sobą cząstki podobne do cząstek inych cytrusów. Niektóre z owoców mogą mieć pestki, jednak zależne jest to od odmiany. W smaku, owoce te są mniej gorzkie w porównaniu z grejpfrutem, ale i jednocześnie nie są tak aromatyczne i soczyste.

Jeść można je na surowo, same lub w połączeniu z innymi owocami. Można też zrobić sok lub słodką marmoladę. Nawet skórka może być smacznym dodatkiem do deserów i ciast. Musi jednak być wcześniej kandyzowana. Ważne jest, że surowy owoc można długo przechowywać - przeciętnie od dwóch, aż do czterech miesięcy, nawet w wysokiej temperaturze, choć najlepiej trzymać je w lodówce. Zbyt długo pzrechowywane owoce zacznają wysychać, tracić objętość i wagę, dlatego gdy wybieramy pomelo ze sklepowej półki, warto zwrócić uwagę na ciężar, gdyż jest to oznaka jego świeżości.

Jak każdy owoc, jest też źródłem składników odżywczych i witamin. Przede wszystkim witaminy C, dlatego warto go jeść szczególnie w porze jesiennej i zimowej, kiedy najbardziej jesteśmy narażeni na infekcje.


Z tego wynika, ze pomelo to nie grejfrut tylko po prostu inny owoc.

idle pisze:" pomelo" to po hiszpansku zwykly grejpfrut. Tak wiec nasze pomelo to bedzie jakis tam rodzaj grejpfruta pewnie, a nazwa (pewnie dla odroznienia) u nas brzmi po prostu egzotycznie, chociaz tak naprawde odnosi sie do tych zwyklych tez I pewnie w Hiszpanii te wielkie grejpfruty nazywaja jakos inaczej.

W tej części nieba jest miejsce zwane Tęczowym Mostem. Kiedy odchodzi zwierzę, które było szczególnie bliskie komuś, kto pozostał po tej stronie, udaje się na Tęczowy Most. Są tam łąki i wzgórza, na których wszyscy nasi przyjaciele mogą bawić się i biegać razem. Mają tam dostatek jedzenia, wody i słońca, jest im ciepło i przytulnie. Wszystkie zwierzęta, które były chore i stare powracają w czasy młodości i zdrowia, te które były ranne lub okaleczone są znów całe i silne, takie, jakimi je pamiętamy marząc o czasach i dniach, które przeminęły. Zwierzęta są szczęśliwe i zadowolone, z jednym małym wyjątkiem: każde z nich tęskni do tej jedynej, wyjątkowej osoby, która pozostała po tamtej stronie. Biegają i bawią się razem, lecz przychodzi taki dzień, gdy jedno z nich nagle zatrzymuje się i spogląda w dal. Jego lśniące oczy są skupione, jego spragnione ciało drży. Nagle opuszcza grupę, pędząc ponad zieloną trawą, a jego nogi poruszają się wciąż szybciej i szybciej. To Ty zostałeś dostrzeżony, a kiedy Ty i Twój najlepszy przyjaciel wreszcie się spotykacie, obejmujecie się w radosnym ponownym uścisku, by nigdy już się nie rozłączyć. Deszcz szczęśliwych pocałunków pada na Twoją twarz, Twoje ręce znów pieszczą ukochany łeb. Patrzysz znów w ufne oczy swego przyjaciela, który na tak długo opuścił Twe życie, ale nigdy nie opuścił Twego serca. A potem przekraczacie Tęczowy Most - już razem...

sssouzie pisze:Ogoniasta ja tu zaraz wychodzę,
i przed wyjściem się jeszcze popłakałam. i posmarkałam na dodatek, no.

fram pisze: Stara baba jestem a ryczę jak bóbr.