Ferguson i Łotson
: pt kwie 05, 2013 5:37 pm
Oj długo mnie nie było na tym forum. W 2006 roku miałam szczurki, które żyły tylko 1,5 roku, potem w 2010 roku opisałam tutaj swoją historię i planowałam adopcję dwóch ogonów. Jednak plany swoje - życie swoje. Dużo się pozmieniało i nie zaadoptowałam wtedy szczurków. Jednak myśl cały czas krążyła. I tak w zeszłym roku, w sierpniu przez zupełny przypadek trafiłam na ogłoszenie, które mnie bardzo zainteresowało. Pewna Pani chciała pilnie oddać dwie samiczki wraz z klatką. Nie mogłam przejść obok tego obojętnie - zaczęłam więc namawiać mojego MK (choć tak naprawdę nie musiałam się specjalnie wysilać 
). Kilka dni później doszło do spotkania. Okazało się, że problemy z alergią uniemożliwiły Pani hodowlę szczurasów, przez co zmuszona była je oddać. Ogony miały wtedy 3 miesiące. Nazwaliśmy je Ferguson i Łotson...
Ferguson to wariatka. Znika z oczu z prędkością światła. Jest chuda i niepozorna, ale zawsze stawia na swoim.
Łotson to leń. Ale za to jaki sprytny! Potrafi sobie tak podstawić miskę z jedzeniem pod hamak, żeby jeść nie ruszając się z miejsca
Mały albumik: https://plus.google.com/photos/10263948 ... 9122828465
A na koniec jeszcze walka Fergusona z gazetą:
http://www.youtube.com/watch?v=tzx4B6PSUbI[/youtube]
). Kilka dni później doszło do spotkania. Okazało się, że problemy z alergią uniemożliwiły Pani hodowlę szczurasów, przez co zmuszona była je oddać. Ogony miały wtedy 3 miesiące. Nazwaliśmy je Ferguson i Łotson... Ferguson to wariatka. Znika z oczu z prędkością światła. Jest chuda i niepozorna, ale zawsze stawia na swoim.
Łotson to leń. Ale za to jaki sprytny! Potrafi sobie tak podstawić miskę z jedzeniem pod hamak, żeby jeść nie ruszając się z miejsca
Mały albumik: https://plus.google.com/photos/10263948 ... 9122828465
A na koniec jeszcze walka Fergusona z gazetą:
http://www.youtube.com/watch?v=tzx4B6PSUbI[/youtube]
Łotson wczoraj późnym wieczorem miała jakiś dziwny atak. Wybiegła normalnie z klatki, po czym mój chłopak wziął ją zwyczajnie na ręce i pogłaskał. Następnie położył ją na moje kolana. I wtedy się zaczęło coś dziwnego - najpierw Łotson przestała normalnie chodzić, a potem zaczęła się kulić. Nie ruszała się z miejsca, a na dotknięcie reagowała piskiem. Strasznie to wyglądało - musiało ją bardzo boleć 
Położyliśmy ją w kartoniku, przykryliśmy kocykiem i tak spała. Po drugiej dawce Ibupromu zauważyliśmy niewielką poprawę - Łotson zrobiła się żywsza i próbowała nawet podrapać się tylnymi nóżkami po główce, ale nie była w stanie. Żeby czuła się bezpieczniej włożyliśmy ją do klatki, na sam dół - gdzie ostatnio wraz z Fergusonem robiły ze szmatek gniazdko. Umieściliśmy tam też poidełko i miseczkę z jedzeniem. Oddzieliliśmy dół od reszty klatki, żeby Łotson się nie wspinała oraz żeby Ferguson jej nie przeszkadzała. Dzisiaj rano, mimo że Łotson była bardzo ospała, to zauważyliśmy dużą poprawę w chodzeniu - mogła już w korzystać z tylnych łapek, ale poruszała się bardzo wolno i bardzo niezdarnie, a ogon nadal był bezwładny. Po godzinie 11 pojechaliśmy do weta. Pani Doktor obejrzała Łotsonka, zadała duużo pytań i zaproponowała zestaw witamin z grupy B na razie doustnie - jako leczenie prawdopodobnych problemów z przewodnictwem nerwowym. Na sobotę mamy powtórną wizytę. Jeśli witaminy podane doustnie nie pomogą, Łotson ma dostać je domięśniowo. 