szczury.org

Zacznijmy od tego, że od dzieciaka chciałam mieć szczurka, ale mój tatko się ich boi (paradoksalnie, jak mamuśka boi się wszelkich gryzoni, tak szczury jej akurat nie przeszkadzają). Wierciłam rodzicom dziurę w brzuchu, ale żadne płacze i lamenty nie pomogły. Dlatego jak tylko opuściłam rodzinny dom, zatroszczyłam się o wymarzonego towarzysza. Crowleya, ślicznego standard huskacza dostałam od mojej dziewczyny na początku lutego. Wszystko było gotowe na jego przyjęcie i przez kilka pierwszych tygodni chłopak był żywy i rozbrykany. Później nieco zgasł, a ja, kierując się dewizą, że szczury nie mogą być same, postanowiłam znaleźć mu towarzysza. I tak na początku kwietnia w klatce Crowleya zamieszkał dumbo berkshire Magnus. Chłopaki, jak to chłopaki, na początku za sobą nie przepadały, starszy dominował młodszego, a młodszy miał go dość. Jednak łączenie przebiegło sprawnie i teraz chłopy są nierozłączne. Crowley jest energiczny i wszędobylski, uwielbia spać w kapturze, za to Magnus upodobał sobie siedzenie mi na głowie. Na wybiegu ich ulubionym obiektem wspinaczek i zabaw jest kanapa i wielokrotnie gryziony kocyk. Dogadują się z pozostałymi domownikami oraz dwiema świniami morskimi (czasem trzeba jednak pilnować, żeby zęby nie szły w ruch), a wszyscy, którzy ich poznają, od razu się w nich zakochują. W przyszłości na pewno pomyślę nad powiększeniem stada. A oto i one :')

Crowley, standard husky







Magnus, dumbo berkshire

Śliczne zwierzaki
a Crowley ma imie po demonie z 'supernaturala'?

owszem, Magnus zresztą również dostał imię po postaci z książki/filmu ^^

Fajne chłopaki Krzywe strzałki u haszczaków mnie rozwalają
A Magnus tak po prostu sobie leży na tej głowie?

Megi_82 pisze:A Magnus tak po prostu sobie leży na tej głowie?

To jest jego ulubiony punkt obserwacyjny. Skoro Crowley może na ramieniu, to czemu on nie miałby wejść na głowę? Mamcia pozwoli XD o tak, moje siurki definitywnie wchodzą mi na głowę, ale jak ich tu nie kochać XD

Śliczne te Twoje chłopaki, a Crowley ma świetną tę strzałkę.
Wymiziać!

W zeszłym tygodniu opuścił nas Crowley - zasnął i już się nie obudził. Chłopaki są, nie wiem do końca jak to określić, ale wystraszone? Żal mi ich, sama ryczałam pół dnia, to był mój pierwszy szczur i zostawił po sobie pogryziony kaptur ulubionej bluzy. Przez kilka pierwszych dni wracałam z pracy przerażona, że zastanę Parszywka albo Magnusa martwego, wciąż się boję jak podchodzę do klatki, a któryś z nich śpi.
Może robię źle, szukając kolejnego chłopca do stadka, ale pęka mi serce, jak widzę swoich chłopców ospałych i bez apetytu. Do tego mam wrażenie, że dwa szczury to żadne stado. Dlatego jestem na dobrej drodze do adopcji jednego z krakowskich planciaków, czekamy tylko na transport

Jejciu, ja tu o śmierci Crowleya, a nie przedstawiłam jeszcze Parszywka XD otóż chłopiec to śliczny dumbo mink, mały dzikusek, trafił do mnie niedługo po Magnusie - wciąż nie potrafię go oswoić, ale jest nam dobrze tak jak jest, chociaż ostatnio zrobił się z niego miziak. Dnie spędza na spaniu, lubi podgryzać, jak coś mu nie pasuje to łypie na delikwenta spod byka, dając mu tym samym do zrozumienia, że umie się bronić