Dzisiaj o 16 odeszło moje trzecie szczurzaste słoneczko. Nie było poprawy, wiedziałam doskonale co to oznacza... odeszła w poczekalni, czekając na ten ostatni zastrzyk, jednak postanowiła odejść sama. Głaskałam ją by była spokojna, i nagle serduszko przestało bić. Od razu weszłam do gabinetu, ale dr Piasecki potwierdził tylko, że już po wszystkim
Mój mały uparciuch, największa indywidualistka w stadzie, jedyna która nie raz ugryzła mnie do krwi. Miło było obserwować jak z dostojnej damy, która na każdym wybiegu dumnie spacerowała po włościach, a po przyjściu nowych koleżanek przeistoczyła się w wesołego, biegającego i skaczącego szczurka. Nie lubiła brania na ręce, nie lubiła dotykania, najlepiej otworzyć klatkę i dać jej spokój. Czasem przychodziła do mnie, ale to tylko dlatego, że byłam akurat w miejscu przez które musiała przejść by dostać się dalej. Moja Śpiąca Królewna, zawsze musiałam ją budzić i jakoś zasygnalizować jej, że klatka jest otwarta, bo by przespała cały wybieg, albo pokazać że dałam coś dobrego do jedzonka, bo zanim ona by się zorientowała to pozostałe by wszystko już zjadły, a apetyt jej dopisywał zawsze dawałam jej większe kawałki. Dzisiaj pierwszy raz tak długo i spokojnie leżała mi na kolanach, trzymałam ją w rękach i grzałam, a ona się tuliła... Moje Słoneczko... śpij dobrze [*] 
:) <3
