Kropka
Czarny kaptur. Urodziła się w moje dziesiąte urodziny
Wspaniały prezent. Dostała takie imię, ponieważ miała białą kropkę na głowie. Żałuję, że nie miała szczurzej koleżanki. To przez moją niewiedzę. Żyła w zgodzie z moja suczką Sally, która bała się wkurzyć szczura, po tym jak Pinki ją udziabała w nos 
W klatce była zamykana tylko na noc i wtedy, gdy nie było nikogo w domu. W innych przypadkach biegała radośnie przez cały dzień, najczęściej po największym pokoju w moim domu Dożyła 3lat. Sally i Kropka:
http://img6.imageshack.us/img6/4923/kropka1.jpg
Po niej miałam chomika dżungarskiego- Aren. Niestety nie udało nam się stworzyć tak mocnej więzi jak z Kropką.
http://img801.imageshack.us/img801/9004/dsci2670.jpg
Po chomiku długo nie miałam małego pupila. Rodzice nie pozwalali... Jednak po głowie ciągle chodziły mi szczury. W zimę 2009/2010 udało mi się namówić rodziców na kolejnego. Kupiliśmy Zuzę. Podczas zakupów dla Zuzy w innym zoologu zobaczyłam tak pięknego szczurka, że od razu się w nim zakochałam, a jako że mój tata bardzo lubi szczury zgodził się na jeszcze jednego. Lena nie została od razu zaakceptowana przez swoją koleżankę, więc zaczęłam dużo czytać o szczurach, żeby coś na to poradzić. Dowiedziałam się, że szczurów nie powinno się kupować w sklepach zoologicznych, (wiec proszę, nie krzyczcie, nie wiedziałam) jednak to, że mam dwa jest plusem. Obiecałam sobie wtedy, że już nie kupię szczura (chyba że rasowego) i że będę się o nich dużo uczyć, aby nie popełniać błędów spowodowanych niewiedzą.
Zuza
Brązowy kaptur. Urodzona w październiku 2009, szczuplutka. Gdy trochę podrosła zaczęła gryźć w palce, dość mocno, jednak wystarczyło żebyśmy się dobrze poznały, a stała się bardzo spokojna i już mnie nie gryzie. Do niej trzeba dotrzeć w pewien mi znany sposób, mój tata tego nie umie i jego nadal podgryza (ale raczej nie z miłości :p ) Ma delikatne, spokojne ruchy.
Lena
Urodzona na początku listopada 2009, grubasek
Biega jak szalona. Ciekawska i czujna. Pierwsza podejdzie sprawdzić nową rzecz, ale najmniejszy szelest od razu ją płoszy. Bardzo lubi łazić po moim ramieniu. http://img683.imageshack.us/img683/1848/dsci4238.jpg
http://img685.imageshack.us/img685/622/dsci4263w.jpg
http://img638.imageshack.us/img638/3781/dsci4626.jpg
http://img697.imageshack.us/img697/1761/dsci4674o.jpg
Z Zuzą zaczęły się dziać złe rzeczy. Miała zgrubienie pod pyszczkiem, które z dnia na dzień bardzo rosło, z noska i oczek leciała porfiryna. Weterynarz podejrzewała, że to ropień, albo guz. Zastrzyki nie pomagały. Zasugerowała najgorsze. Biorąc pod uwagę szybkość z jaką zgrubienie rosło, miała jeszcze niewiele dni. Czekaliśmy z podjęciem decyzji do momentu kiedy będzie miała problemy z jedzeniem lub oddychaniem. Bałam się, że Lena zostanie sama, więc zarezerwowałam u febe jedną dziewczynkę.
(Tutaj temat odnośnie adopcji: http://szczury.org/viewtopic.php?f=4&t=26803&start=0 )
Szczęśliwie okazało się, że guz jest jednak ropniem, więc jestem teraz szczęśliwą posiadaczką trzech dziewuch
Dusia
Husky. Urodzona 4 czerwca. Nie ma końcówki ogona. Utraciła go po bójce z którymś szczurem z rodzeństwa, jednak nie przeszkadza jej to i mimo takiej niedoskonałości podbiła serca wszystkich domowników. Niczego się nie boi. Nie umie usiedzieć w miejscu. Narazie jest zabardzo upierdliwa dla Zuzy i Leny, dlatego jest w oddzielnej klatce. Tylko wybiegi mają wspólne.
Łączenie trwa.
http://img94.imageshack.us/img94/1731/dsci4664.jpg
Bardzo ciężko jest uchwycić Dusię, jest taka szybka
Mam bardzo mało jej zdjęć, na których można w ogóle poznać, że to jakiś szczur Skorzystam z okazji i przedstawię Wam także mojego kolejnego psa (Sally także umarła ze starości..).
Deli, ale częściej mówimy Dela
Ma 1,5roku.http://img401.imageshack.us/img401/4765/dsci4490.jpg
Ogonek Dusi w porządku. Byłam z nią u weterynarza, który powiedział, że jeśli nic już nie sączy się jej z rany, to nie trzeba nic z nim robić, więc czekam cierpliwie aż się zagoi 
Wyjechałam na tydzień, szczurami w tym czasie opiekowała się moja babcia. Powiedziałam, żeby się nie bała, gdy dziewuchy będą się tłukły. Dopiero gdy poleci krew ma je rozdzielić. Ale jak to babcia, zrobiło jej się żal Zuzy i Leny, które ciągle były zaczepiane do zabawy przez Dusię. Podobno nie mogły nawet spokojnie spać, były rozdrażnione, więc babcia Dusię wyjęła. Od dziś pod moim czujnym okiem będą się znów integrować.
