To mój pierwszy post na forum i drugie z rzędu posiadanie szczurków
Nie jestem laikiem w temacie tych zwierząt ale niektóre z obecnych zachowań moich szczurów są dla mnie niezrozumiałe. Forum przekopane, ale jeżeli odpowiedzi na moje pytania są już zawarte w innych postach to z góry przepraszam.Jestem szczęśliwą posiadaczką dwóch szczurzych braci. Bracia jak to się często zdarza różni od siebie. Jeden odważny, bardziej otwarty, od początku mniej bojaźliwy. Drugi natomiast jak ja go nazywam to "myśliciel". Trochę wycofany, ciekawski jak brat jednak o wiele bardziej ostrożny,mam wrażenie że nie do końca oswojony (dodam że szczurki mam niewiele ponad miesiąc).
Mój problem polega na tym, że mimo stosowania wszelkich "reguł" oswajania (szczurki oswajane były metodą wyczytaną na tym forum, NIE tą na siłę bo w ich przypadku nie było to tak potrzebne), poświęcania im czasu, i nawet prób nauczenia ich przychodzenia na określony sygnał, mam wrażenie że szczurki są dzikie. Boją się szybszych ruchów, rozsuwania zasłon, nawet gdy poduszka spadnie na podłogę one nerwowo podskakują, szczególnie ostrożniejszy z braci. Pewniejszy siebie szuka kontaktu z człowiekiem na wybiegu, wchodzi na mnie, natomiast drugi nie podchodzi prawie wcale. Jeden i drugi brany na ręce szuka ucieczki, czesanie szczoteczką do zębow czy głaskanie ich nie wchodzi w gre, wolą biegać więc nie są chyba typami pieszczochów. Oprócz tego spokojniejszy z braci wydaje mi się często przestraszony i szukający ucieczki. Nie wiem za bardzo czy to po prostu takie typy szczurów czy gdzieś popełniłam błąd? Co zrobić żeby szczurki zaakceptowały mnie i swoje otocznie, czuły się bezpiecznie?
Zapytam jeszcze o sprawę typowo pielęgnajcyjną, czy szczurki o ciemniejszej maści mają przy puszczku, koło noska takie przerzedzone miejsca?
Z góry dziękuję!
