Burka, Bureczka, Buraczek.
Był listopad 2007, strasznie mokry i ponury miesiąc. No i nie wiadomo skąd pojawiła się Ona. Ujarzmicielka mojego antykociego Jacka. Wieczorami, niezależnie od pogody, wyczekiwała na nas przy klatce schodowej i witała nas głośnym mruczeniem i ocieraniem się o nogi. Mojemu TŻ-towi nie raz wskakiwała na plecy.
Po pewnym czasie, dowiedziałam się, że to kotka dokarmiana przez moje sąsiadki. Jednak jako, że podsikiwała piwnicę, po jakimś czasie przestały ją wpuszczać, i kicia siedziała przemoknięta i przemarznięta na okienku piwnicznym.
Mimo, że w moim domu był już Filipek, po uzgodnieniu z mamą przyniosłam ją pewnego wieczora do domu. Kicia od razu upatrzyła sobie moje łóżko i tam spędziła swoją pierwszą noc.
Gorzej było rano, gdy doszło do pierwszego spotkania mojego chorobliwie zazdrosnego kocura z panną Burką. Kotka zadomowiła się już u nas i zaczęła pokazywać pazurki, sycząc na przerażonego Filipka.
Jako, że dzień był ciepły, Buraczek spędził te kilka godzin(szkoła, praca) na dworze (bałyśmy się zostawić koty same). Jedna z sąsiadek opowiedziała nam, że Burka cały dzień spędziła na zabawie, gdzie wcześniej nigdy się nie bawiła.
Jakiś czas później moja siostra zabrała Bureczkę do swojego domu, i od tego czasu kicia została oficjalnym mieszkańcem i członkiem rodziny.
Bywało, że moja siostra zostawała u nas z kicią na dłuższy czas, wtedy toczyła się regularna walka między kotami, które szczerze się nienawidziły.
Niedawno Bureczka ciężko zachorowała na ostrą niewydolność nerek. Podtrzymywana sztucznie za pomocą kroplówek i zastrzyków, z dnia na dzień coraz bardziej przygasała. Dzisiaj moja siostra poszła z nią w ostatnią podróż...
