moje szczupaki kochane

[tahtimittari]

Wybacz, że tak późno.. Zapytałam doktora- każdy lekarz weterynarii może wykonać sekcję, a co za tym idzie również i wydać opis do niej. Dziwne więc, to co Ci powiedziano

Trzymam kciuki. Niech będzie dobrze..

[ol.]

to rzeczywiście dziwne i niestety niezbyt uspokajające
dzięki w każdym razie za informację


Hermaniątko jest jedyne i niepwtarzalne, i doskonale o tym wie (głuchy przecież nie jest ).
Są chwile kiedy patrzę na niego z niepokojem, te biedne nóżki, ten twór u boku, którego lucrin nie powstrzymuje i nie wygląda, żeby miał powstrzymać (zrobiłam mu drugi zastrzyk (przy okazji zmarnowałam trzeci), ale następnymi raczej nie będzie sensu go obciążać ...).
Moje myślenie musi się przemienić, nie wybiegać mocno w przyszłość, łapać co jest każdego dnia.
A jest przecież Hermaństwo korzystające z przypływów energii i z prawa do leniuchowania. Wiedzące czego chce.
Ważne, żeby się działa Hermańska wola, a nie krucze myśli.

Pierwszy dosiadł sałaty:
choć i Witalis długo nie czekał, żeby do niego dołączyć
Urczyk dopełnił dzieła zniszczenia dopiero po tym jak się zdrowo wyspał

inspektujemy swoje inspekty

Po wykonaniu zadania Herman prosi na klatkę i - o szmatki:
Kiedy się już odpowiednio umości spoczywa w loży
albo i tak

Po co sobie głowę zawracać awanturami, które Urinka z Witem regularnie sobie urządzają o namiot : widzicie tego albinotycznego puchacza ?

te oczy jak jarzeniówki ?
Wit czasami woli ustąpić
Przyjdą sprzyjające okoliczności to jeszcze tam zagości




Jeszcze raz ciekawski ryjek


i na koniec Goda-bankier

[Paul_Julian]

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04861.jpg Urczyk wyspany to i do kopania raźniej przystąpił

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04705.jpg A to mi przypomina Kubusia Puchatka, jak mu cos spadało na nos i robił "puch !" , zeby odfrunęło.

[ol.]

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04705.jpg A to mi przypomina Kubusia Puchatka, jak mu cos spadało na nos i robił "puch !" , zeby odfrunęło.

Puchatka w Hermanie niestety za wiele nie ma, ale do "puch" nadal całkiem skory

[Nietoperrr...]

http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04860.jpg Tam jest SKARB!!!No mówię wam!ONA tam zakopała!!!Zobaczycie!

http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04841.jpg Lepsze "a-kuku" robią tylko moje mocherowe sąsiadki z ulicy zza firanek

http://i889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04497.jpg Jak małe dzieciątko...Aż ma się ochotę utulić do snu i kołysankę delikatnie zanucić...

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C03173.jpg Ojciec Chrzestny???

[ol.]

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C03173.jpg Ojciec Chrzestny???

ciepło, ciepło - gorąco
taaa

[Jessica]

Urczyk jaki słodziak umarłam

[Jessica]

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C03173.jpg

[Cyklotymia]

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04497.jpg Prawie jak dziecko przysypiające z kciukiem w buzi... Rozczulające

[unipaks]

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04860.jpg Babcia zawsze mi powtarzała, że sen daje energię!
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04487.jpg Wit wygląda sobie całkiem , całkiem
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04340.jpg Pytanie uchwycone w wyrazie pyszczka
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04884.jpg Czy nie jest to zadowolenie, malujące się na uniesionej w górę mordce?
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04497.jpg Ten nochalek i pysio… i ta, wsparta na paluszkach, łapulka…
Buziaczki i czułości od nas dla mieszkańców szczupakowa

Kiedy wchodzę w Twój temat i czytam , jak piszesz, rośnie we mnie to, co jest we mnie lepsze i co sprawia, że jestem kim jestem a nie kim chciałoby mnie widzieć otoczenie…

[Cyklotymia]

Przyjechałam do domu, rozmawiałam sobie z mamą o moich ogonkach, mama mówiła że pewnej nocy nie mogła spać i oglądała sobie filmiki ze zwierzętami. Najpierw wpisywała sobie na youtube śmieszne psy, potem śmieszne koty, doszła do filmów o szczurach. I w polecanych pozycjach na pasku obok znalazła film, po którym się poryczała. Od razu miałam pewne skojarzenie...
- Mamo, kojarzysz może jak się nazywał ten szczur?
- Dżum...
Twój Dżum...

[zocha]

http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04706.jpg śliczne zdjęcie, cudna Gudrun
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04497.jpg spokojny sen... uśmiech i te paluszki
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04841.jpg jakie cudne łapki
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04884.jpg ach ten pysio, uwielbiam go
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C03173.jpg

Buziaki dla was...

[manianera]

I wesoło, i senno-leniuchowato - raj dla zwierząt (i dla ludzi też )!
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04497.jpg - Herman rozbraja kompletnie, jest esencją śpiącego szczura - ufnego, rozluźnionego, zagubionego we własnym śnie.
Widzę, że Urczyk sprawuje rządy twardą ręką i to ona nosi spodnie w tej klatce .
Wit jak zwykle uroczy, ale "cieniowaty" - na obrzeżach, uciekający, taki wiecznie trochę rozmyty...

[ol.]

Mamy dziś wszyscy pięć latek - TYLE mamy !
Herman skończył właśnie 2 i pół, Witalisowi, jeśli dobrze rachuję, stuknął lub na dniach stuknie roczek, Ulrice do „osiemnastki” brakuje jeszcze miesiąca, ale ponieważ ona sama nie ma, jak widać, co do swojej dojrzałości i starszeństwa żadnych wątpliwości – nic się nie stanie jeśli dla potrzeb jubileuszu tyle jej policzymy


Może i nie ma z czego się cieszyć, te rocznice szczurze tak szybko nadchodzą i tak ich mało
ale jakoś trzeba świętowaniem zdjąć urok z tej zbyt śpiesznej przemijalności

Świętujemy więc potrójnie

Hermaniątko wyczuło chyba którymś ze swoich nieomylnych zmysłów, że w moim pociesznym ludzkim myśleniu, dzisiejszy dzień chciałam uczynić w jakiś sposób szczególnym i pamiętnym. Długo w poranek towarzyszył mi dreptając to tu to tam i sprawdzając ile jeszcze wyciągnie z mojej do niego słabości
Zaś później spojrzeniem z wysokości swojego domku zaklęcia rzucał i droczył się jeszcze, że hermańskie boczki wcale żadnych pieszczot nie spragnione. Ale kłapał, kłapał kłapał...
Rozkosznik jest, tak jak go widać. Słońce

Księżniczka - delikatna, ale też cholera. Owszem jest ! Rządy sobie małymi rezolutnymi ząbkami zdobyła, i żeby wiadomo było – raz po raz o tym przypomina. Zwłaszcza kiedy wita się z współmieszkańcami po chwilowym rozstaniu. Całe szczęście na Witalisie raczej skupia swoje władcze zapędy (bo ani Herman ani ja nie zdzierżylibyśmy chyba, gdyby Słońce zaczęła ciemiężyć, ale nie - jeśli czesze mu główkę to jak szorstka w obejściu córka, która przejęła gospodarstwo, ale zawsze córka), i całe szczęście Wit (mądre chłopię ) raz jej ustąpi, raz humory zniesie (starsza siostra nie jest tworem łatwym w obsłudze ), a jeśli już dziewczę słodkie naprawdę przesadzi, Witek ma święte prawo się odegrać - tak sobie tłumaczę niewielką rankę na łopatce, z którą malutka chodzi od dwóch dni. Ale nic jej to nie zraziło O respekt budzącą sylwetkę dba każdego dnia, o swoje wygódki dba (kiedy siedzę w poprzek łóżka oparta o ścianę, to napotykając mnie na swojej drodze nie raczy przejść mi przez kolana tylko przy ścianie wyczekuje żeby się odchylić), o dom dba (nasza Domatorka II, kochana) i dobre prowadzenie się Witka też dbała będzie Tak jej dopomóż misiowy duch !
Misiaczku, tak mówię, ale Ty wiesz... Jak i Ty, Uryś ma w sobie wiele ciepła, którego nie skąpi

Cóż zaś Witalis: prawda że „rozmyty”. Ale mimo ciągłego przerażenia w oczach i w członkach, w Wicie jest chęć przełamywania swoich barier. Albo może nie przełamywania, bo to się wydaje poza zasięgiem tej istotki z piętnem - ale chęć kontaktu jest. Pokręci się przy człowieku, podepce (początek „toru przeszkód” na niedawnym filmiku miał miejsce ni mniej ni więcej tylko na mojej głowie, co Wam zostało szczęśliwie oszczędzone ), porysuje pazurami u muskularnych nóg (Uni jaki on tam słuszny, może i wygląda na zdrowo utoczonego, ale to wszystko pracujące mięśnie są !), wciśnie pyszczek we wnętrze dłoni, nawet swoją dłoń poda; a za lada ruchem, dźwiękiem pierzchnie omal sobie nóg nie łamiąc, obijając się od wszystkiego po drodze. Ale ta nerwowość nie jest wywołana przez szczury czy przez mnie, ani przeciw nam kierowana, ona wypływa z Witalisa i jemu jedynemu krzywdę czyni
Ale żeby nie smęcić i nie analizować dzisiaj - tak, Unipaks, dalej dobrze widzisz – czasami uśmiecha się:)


Długo dziś siestowali po obiadowej owsiance, co mi dało czas popisać o nich trochę
A teraz będą już fotki:

galowo:

i przy czymś co pozostawia więcej miejsca na spontaniczość



i tradycyjnie już - Urinka skończyła i zabiera się do sprzątania





myślicie, że oni mogą mi mieć za złe to ciągłe "obstrykiwanie" ?


_____
Cyklotymio, jeszcze Tobie chciałam odpowiedzieć
może ten wcześniejszy filmik sprawi, że mama się uśmiechnie: http://www.youtube.com/watch?v=9G2CcTWnQzE
Taki Dżum był. Oczywiście taki i inny jeszcze, niewypowiedziany...

możesz jej jednak również powiedzieć, że miał szczęście mieć małego przyjaciela, swoją jasną stronę, której nie zniechęcały jego lęki, lekka mizantropia i szorstkość obycia...
wiesz, kiedy szukałam dziś z myślą o Twojej mamie pozytywnych momentów w życiu Dżuma, na to wspomnienie mi pociekły łzy
http://www.youtube.com/watch?v=V51Ot9_eHmg
chciałabym wierzyć, że są gdzieś razem, i że za sprawą mistrza Dżuma to małe Barusze chuchro nareszcie regularnie jada

[unipaks]

Przepiękne są trzy pierwsze fotki: te ich oczy... Oczy szczura to niewysłowiona zagadka, możemy tylko domniemywać, co jeszcze kryć mogą poza tym wszystkim, co w nich odgadujemy...
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04948.jpg upychamy do pysia czy tylko oblizujemy paluszki..?
Lubię u szczurków tę zwartość mięśni, która czasem daje wrażenie obfitości ciałka; Dżuma też taka była
http://s889.photobucket.com/albums/ac94 ... C04971.jpg Urlika jest niespożyta w swoim zapamiętaniu, kiedy tak skrzętnie gromadzi ręczniczki - u nas to niebieściak wciąż targa jakieś "przydasie"
I jak fajnie wsuwają tego arbuza, aż ślinka cieknie

Te Twoje filmiki można by oglądać w nieskończoność, a trzeba zawsze do końca, nie odpuszczając ani sekundy, by nie stracić czegoś niepowtarzalnego...
Wzruszyły mnie, ogrzały koło serca...
Trzymajcie się, kochani!