Słowem wstępu... Pierwszego szczura miałam 9 lat temu. Nazywał się Kuba, był czarnym kapturkiem. W nocy często wspinał się na piętrowe łóżko, kładł na poduszce i spał ze mną. Zabierałam go niemal wszędzie Nawet do restauracji, sklepów, do szkoły. Chodził na spacery jak pies - zawsze luzem (bez żadnych szeleczek) i świetnie reagował na zawołanie. Uwielbiał wycieczki do lasu - ja zbierałam jagody do słoika, a on je wcinał Lubił gości, lubił psy i koty. Na wakacje jeździł ze mną. Znał różne sztuczki, a najczęściej wykonywał polecenie ''schowaj się'', które było szczególnie przydatne w miejscach publicznych, w których teoretycznie zwierząt być nie powinno
Chował się wtedy albo pod bluzkę, albo do kaptura. I jak tu nie kochać takiego zwierzaka? 
Był najcudowniejszy, najpiękniejszy i najmądrzejszy Po dłuższej przerwie razem z moim partnerem postanowiliśmy się... doszczurzyć
Nie byliśmy pewni czy zdecydujemy się na kupno szczurka z rodowodem czy na adopcję /a może jedno i drugie?/. Tak oto kilka dni temu dołączył do nas śliczny rudzik z Wadowic. Odebraliśmy go od Klauduski w Warszawie. Rudzielec jest z wpadki. Urodził się 15.02.2011r. Kiedy do nas trafił był wielkości... myszki :lol1: Rośnie jak na drożdżach, humor mu dopisuje, apetyt również. Jest bardzo wdzięcznym fotomodelem :mrgreen: Niedługo dołączy do nas drugie maleństwo, ale na razie szaaa, aby nie zapeszyć
Póki co wstawiam zdjęcia rudzika, czyli Chuck'a (czyt. Czaka)
Zawsze powtarzałam ''nigdy szczura z czerwonymi oczami!'', a teraz? Zakochałam się :oops: , sami zobaczcie:
coś ładnie pachnie...
czy to rybka?
dawaj mi ją!
wygrałem
mniam!
Na razie tyle, pozdrawiamy
ale żadnych instrukcji, jak wstawić je mniejsze.
