Oczka nadal się goją, wg weta potrwać to może nawet kilka miesięcy, stwierdziłam, że najgorsze za nami, a stadko musi być stadkiem. O guzach dzisiaj nie piszę, bo dzisiaj świętujemy. I już!
Rok temu przywiozłam z Warszawy zastrachanego do granic możliwości wypłosza, który kiedy tylko się bardziej ośmielił zaczął kąsać i to krwiście
. Od tego czasu nauczyłam się bardzo dużo - po pierwsze: że to, co dobre dla stada nie koniecznie jest dobre i wygodne dla mnie. Po drugie: że cierpliwością można zdziałać cuda, jeśli tylko nie oczekuje się wiele. Musiałam sobie odpuścić i uznać, że Białosz jest jaki jest. A ona - w pełni swojej Białoszowatości przesuwała granice, by w końcu szukać u mnie pociechy i pieszczoty. Co oczywiście nie zmienia faktu, że moja dłoń w klatce jest zawsze wrogiem i traktowana jest bronią przeraźliwie ostrą.Neviś jednak niepostrzeżenie wyrobiła sobie w moim sercu bardzo ważne miejsce, bo to jedyny szczur, którego mam na absolutną wyłączność. Tylko na mój głos przychodzi. Tylko ja mogę ją podnosić bez groźby krwotoku lub totalnego zakupkania
. Tylko na moich rękach znajduje sobie wygodną nieckę i daje się miziać aż do zgrzytania i pulsowania. Tylko ja mówię do sepleniąc... W podziękowaniu Neviśce za ten rok cudów i oczekując na kolejne, przedstawiam:
! 
! Jest więc już precedens i jedna sytualcja katkowa, w której przy zachowaniu ostrożności mogę nie zostać dziabnięta! Hip hip hurra! Życzenie od IHime częło się więc sprawdzać! Cieszy mnie to bardzo, bo oczka corneregel'em leczymy i try razy dziennie muszę miśce aplikować.
:
. Nie jetem jeszcze gotowa na decyzję - dla mnie Białosz to radosny młodziak, kochany misiek, któremu tak u nas dobrze... A wet swoje - że 1,5 to nie mało...
