Rozpieszczury i Rozpłaszczury: 4+2, Frodo nas opuścił...

[sylwiaj]

Ty to jestes twarda dziewucha:)Nie dosc ze mąża złamałas i pozwolił zostwic chłopaków to jeszcze twardo ich cywilizujesz:) Wreszcie te nikochane wczesniej stworki zobacza co znaczy miec dom:)

[tahtimittari]

Dla solenizantow minimum jeszcze raz tyle latek

Ostatni, ostatni, ten już będzie ostatni tak - ale każdy kolejny może być zawsze ten "ostatniejszy"
Dlatego ja nie biorę tymczasów. Nigdy. Bo bym skonczyła ze zwierzęcym schroniskiem.

[valhalla]

E, Szkodnika to sam zaproponował, żeby zostawić. A i z Ryjkiem to było tak, że niby chciał go oddać, ale gdzieś w głębi serca było mu żal rozdzielać braci i uznawać, że któryś jest "gorszy". Wystarczyło namierzyć tę szczelinę w zbroi

Tahti, ja lubię mieć tymczasy. Zwłaszcza wychudzone, do tuczenia Nie wiem, chciałabym jakoś pomagać szczurom, a niewiele więcej mogę tak naprawdę zrobić. Z 11 małych kapturków przecież 10 pojechało do domów

[tahtimittari]

Tahti, ja lubię mieć tymczasy. Zwłaszcza wychudzone, do tuczenia Nie wiem, chciałabym jakoś pomagać szczurom, a niewiele więcej mogę tak naprawdę zrobić. Z 11 małych kapturków przecież 10 pojechało do domów

Ja Cię podziwiam za to, w ogóle podziwiam każdego, kto jest w stanie pomagać w ten spobob Bo u mnie z 11 zostałyby chyba wszystkie

[valhalla]

Nazywam się Ryjek. Nie wiem, jak nazywałem się wcześniej. Dla poprzednich ludzi byłem tylko szczurem i nie miałem dobrego życia. Razem z bratem mieszkaliśmy u ludzi, którzy mieli węża. Karmili go naszymi dziećmi – czy trzeba dodawać coś więcej? Szkodnik – mój brat – zawsze był naiwny. Ufał ludziom bardziej niż szczurom. Szczurów Szkodnik się bał. Czasem myślę, że on się boi nawet mnie. Nie wiem, co on sobie myśli – że mógłbym skrzywdzić brata? Tarmoszę go czasem i przyciskam do podłoża, żeby wytłumaczyć to i owo, ale chyba nie rozumie. W każdym razie – Szkodnik ufał zawsze ludziom. Nie, żeby traktowali go lepiej niż mnie. No, może trochę, bo ja nie miałem ochoty na ich czułości. Wiedziałem, że ta ich cała czułość to kłamstwo.

W każdym razie nie mieszkamy już u nich. Jakiś czas temu odbyliśmy podróż. Najpierw w jedno miejsce, potem w drugie. Szkodnik bardzo się tym emocjonował. Trafiliśmy do sporej klatki, gdzie było całkiem dobre jedzenie i sporo świeżej wody do picia. To mnie trochę zdziwiło, podobnie jak zapach szczurów, który nie był zapachem moim ani Szkodnika. Wyglądało na to, że ci ludzie mają jeszcze jakieś szczury. Powęszyłem – pięciu chłopaków. Wspaniale, pomyślałem, ale gdzie jest wąż?

Szkodnik od początku dawał się im brać na ręce. Byłem na niego wściekły, jego naiwność zawsze działała mi na nerwy. A jak się cieszył, jak go głaskali!

- Oni są fajni, dużo fajniejsi od tamtych – zapewniał mnie.
- Dobra, dobra – mruknąłem. - Lepiej powiedz, gdzie mają węża.
- Oni nie mają węży – zapiszczał Szkodnik z oburzeniem. - I wiesz co? Powiedzieli, że u nich zostanę na zawsze!

Świetnie. Mój jak zwykle kochany dla ludzi braciszek znów miał szczęście. A ja co? Czekała mnie kolejna tułaczka. Jak zwykle nikt mnie nie chciał.

Następnego dnia do klatki wsunęła się ręka. Bezceremonialnie zaczęła mnie głaskać. O ty, pomyślałem, oburzony. Nie chcesz mnie, ale głaskać to by się chciało? I cap! Schwyciłem zębami za palec. Myślałem, że zadziała – zawsze działało. Ale o dziwo, ręka się nie cofnęła. Pogłaskała mnie jeszcze chwilkę i podrapała za uszkiem. Nie powiem, było to całkiem przyjemne.

Nie myślcie sobie, że więcej nie gryzłem. Ludzie ani trochę nie wzbudzali mojej sympatii. Ta sama ręka oberwała ode mnie jeszcze nieraz, podobnie jak druga, większa, należąca do innego człowieka. Szkodnik piszczał na mnie, żebym nie gryzł ręki, co jeść daje, ale ja miałem to gdzieś. Chcesz być miziakiem? Bądź nim sobie, ale beze mnie!

Aż któregoś dnia spałem sobie smacznie i ta ręka znów wsunęła się do klatki i zaczęła mnie głaskać. Obudziłem się, ale głaskanie było tak przyjemne, że leżałem dalej w bezruchu. Lekko zapiszczałem, ale ręka głaskała dalej. Nie miałem nic przeciwko, to było bardzo miłe uczucie. Piszczałem tylko tak, dla zasady. Z tego wszystkiego zapomniałem ugryźć. I więcej już nie ugryzłem, bo ręce okazały się całkiem przyjazne. Nikt mnie na siłę nie łapał i nie robił krzywdy. Ręce tych ludzi służyły wyłącznie do głaskania.

Dwa dni temu Szkodnik znów się rozemocjonował.
- Chodź, poznasz chłopaków! - zapiszczał, gdy otworzyły się drzwi klatki.
- Przecież ty się boisz innych szczurów – powiedziałem, zdumiony.
- Nooo... taaak... boję się – przyznał. - Boję się, że mnie nie polubią – dodał ze wstydem.
Ach, ten mój brat. Zawsze znajdował sobie jakiś powód do strachu.

Jeśli chodzi o mnie, nie obawiałem się innych. Może trochę. Ale szybko podeszło do mnie trzech – jeden, sporo starszy; od razu wyczułem, że to alfa stada, ale nie widziałem w nim nic specjalnie groźnego. Drugi, młodszy – tęgi agut z białym brzuszkiem. I najmłodszy, niewiele większy ode mnie – czarny kaptur, który od razu przedstawił się jako Mlekołak. Zaprosili mnie do wspólnej zabawy, jakbym był w ich stadzie od zawsze. Czemu nie, pomyślałem. Trzeba się jakoś rozerwać, skoro Szkodnik jest taki drętwy.

Bo mój głupi brat oczywiście cały czas kombinował, jak zwiać od innych. Ciekawe, jak mają go polubić, jak nie daje sobie nawet powąchać jajek!

Po zabawie wróciłem do klatki. Byłem zadowolony i jednocześnie smutny. Zadowolony, bo ci ludzie mieli wszystko – dobre jedzenie, przyjemne klatki, sympatyczne szczury. Smutny, bo żal mi było, że to wszystko dostanie się nie mnie, tylko mojemu bratu. Głaskanie mi nie przeszkadzało, nawet to polubiłem. I nie było tu węży.

Wtedy podeszła do mnie samica człowieka. Wzięła mnie na ręce i przytuliła do twarzy. Oparłem łapkę na jej policzku. Czułem, że chce mi coś powiedzieć.

- Nikomu cię nie oddam. - szepnęła mi do uszka. - Zostaniesz u nas na zawsze.

[tahtimittari]

Ale napisałaś... to jest takie... nic dodać, nic ująć - słodkie

[Afa1811]

ale ja przez to forum się beksa zrobiłam O.o tak sobie czytałam to wszystko oczami Ryjka i wszystko było ok dopóki nie przeczytałam ostatniego zdania...

Cieszę się, że Ryjek jednak zostaje, wygłaszcz go porządnie ode mnie

[zyberka]

So mar 24, 2012 9:16 pm

Zyberka, oj, widać koniec, widać... klatka jest na 7 szczurów tylko A przy rozmiarach naszych samców to nie wiem, czy zaryzykuję przekroczenie liczby 6

Taaaa... i pomyśleć, że ja Ci głupia uwierzyłam


A tak naprawdę to bardzo się cieszę i gratuluję

[valhalla]

So mar 24, 2012 9:16 pm

Zyberka, oj, widać koniec, widać... klatka jest na 7 szczurów tylko A przy rozmiarach naszych samców to nie wiem, czy zaryzykuję przekroczenie liczby 6

Taaaa... i pomyśleć, że ja Ci głupia uwierzyłam

Sama w to wierzyłam! To uczucie do Ryjka to coś innego, niż pierwszy poryw serca do Szkodnika. Kocham wszystkie moje szczury, ale nie każdego tak samo. Szkodniś od razu roztoczył swój urok i nie dał się sobie oprzeć; Ryjek zaś pokazał swój prawdziwy charakter dopiero po jakimś czasie, po czasie cierpliwego oswajania i mogę powiedzieć, że on o oswajaniu nauczył mnie najwięcej, bo z żadnym innym szczurem nie musiałam tyle pracować - pozostałe chłopy od razu były misiakami do miętoszenia, w mniejszym lub większym stopniu.

To było cudowne uczucie, odkryć, że za tymi pozorami gryzącego, nieufnego i mało kontaktowego zwierzaka kryje się prawdziwy Szczur - Szczur, który potrzebuje miłości, bliskości z człowiekiem i wystarczy tylko pokonać tę nieufność, żeby odsłonił swoje prawdziwe oblicze. A po tym odkryciu już nie dało się postąpić inaczej, jak tylko go zatrzymać - kto by tak cudownego szczura chciał oddawać?

A, i muszę pochwalić haszczaki - całą poprzednią noc wytrzymały razem bez wrzasków, pisków i innych dramatów. Może Szkodnik się ucywilizuje - trzymajcie kciuki i za kolejne noce, aby pisk pt. "mordują szczura! pomocy!" zdarzał się jak najrzadziej

[Igaśka]

Kurcze oczy mi się spociły przy tym

[valhalla]

Jako że wyklarowały mi się plany i dopiero w któryś majowy weekend wyjeżdżam na 1,5 dnia, postanowiłam powoli przymierzyć się do połączenia dzikich haszczy z resztą stada. Ponieważ wybieg nie jest komfortowy do łączenia, panowie wylądowali w siódemkę w transporterze i tak sobie dzisiaj ich obserwowałam.

Z początku było super, bo była tam też miska Timy, którą zapomniałam wyjąć i duże stado radośnie zabrało się do jedzenia

No, a potem tak różnie. Szkodnik jakby spokojniejszy. Obawiał się, trzymał inne szczury trochę na dystans, ale dawał sobie powąchać to i owo i nie histeryzował. Ryjek natomiast zachowywał się inaczej niż na wybiegu Piskała z niego straszna. Przy czym w 9 na 10 przypadków był to pisk na zapas - 15 cm od niego poruszył się szczur, a ten już "na pewno chce mnie zamordować - MIIIIIIIIIIII!!!". Nawet nie musiał robić ruchu w jego stronę... Raz czy dwa aguty lub Frodo chcieli przewrócić piskacza na plecy, ale się zaparł, że nie pozwoli... no i nie pozwolił, a że Frodo to ciapa, nie alfa, to dał mu spokój Aguty chyba też wolały beksy nie ruszać.

Kolejna sesja w transporterze jutro... oby było lepiej.

[Entreen]

No proszę, a wydawałoby się, że powinno być na odwrót! Czekam w takim razie na dalsze wieści z frontu

[Libellee]

Ale się wzruszyłam tym Twoim opowiadaniem, na prawdę! Masz kobieto talent!
Uwielbiam historię oparte na faktach

[IHime]

Dzisiaj na forum nie robię nic, tylko co chwilę posmarkuję nad jakimś wątkiem. Cieszę się, że u Was to tylko ze wzruszenia.

[valhalla]

Aaaargh. Najtrudniejsze łączenie ever. Nawet gdybym miała jeszcze miejsce na więcej szczurów w klatce, nie brałabym, serio.

Towarzystwo siedzi w wolierze. Frodo, Czmych i Mlekołak budzą zainteresowanie haszczaków. Niestety, aguty budzą grozę. Przed agutami trzeba wyczyniać dzikie tańce, piszczeć i wrzeszczeć, to może sobie pójdą. Logika haszczaków ;/

Zobaczymy, co będzie dalej. Trzymajcie kciuki...