szukałam w internecie odpowiedzi na pytanie w temacie i nie znalazłam. Czy to możliwe żeby nieśmiały, chociaż spokojny szczur stał się nerwowy przez przebywanie z dosyć nerwowym szczurem?
Sytuacja wygląda tak: do moich dwóch młodych samiczek postanowiłam dołączyć jeszcze jedną, w zbliżonym wieku. Pierwszego dnia wszystko szło dosyć gładko - na początku były sobą mało zainteresowane, potem wszystkie trzy spały grzecznie wtulone w siebie. Nowa szczurka (jeszcze bezimienna) była nieśmiała ale nie przestraszona - siedziała mi przez chwilę na rękach, raczej nie próbowała się wyrywać, nie obsikała mnie ani nie obkupkała, brała jedzonko z moich palców.
Sytuacja się trochę zmieniła, bo moja alfa (najbardziej oswojona) się nagle rozchorowała, dostaje zastrzyki, rzadko wychodzi z domku, wyjmuję ją tylko do karmienia. Przez ten czas nowa szczurka zaprzyjaźniła się mocno z Titunią, która jest szczurem nerwowym (nie wiem dlaczego) - co prawda sama do mnie przychodzi i raczej się przede mną nie chowa, ale za to cała podskakuje z powodu najmniejszego dźwięku. Razem z nową latają po klatce jakby kompletnie oszalały, jak już pójdą spać to śpią tylko razem, trochę walczą o dominację (wygląda na to, że nowa wygrywa).
Dzisiaj przekonałam się, że o wzięciu nowej szczurki na ręce mogę zapomnieć! Wyrywa się, sika na mnie i kupka, no po prostu zupełnie inny szczur. Nic w tym czasie się nie wydarzyło takiego żeby miała powód się bać - żadnych nagłych ruchów, głośnych dźwięków, niepokojących zapachów. Czy to możliwe, że to z powodu przebywania z nerwowym szczurem? Czy to, że alfa jest chwilowo "niedysponowana" ma jakieś znaczenie? Może są to błahe pytania, ale to moje pierwsze szczurki i po prostu nie wiem...
Melina ma się dobrze w nowym domku 