Dziś ok 14:40 odeszła od nas Amelka...
Miała ok 3 lat i 1 miesiąca.
Wczoraj po południu przestała jeść, dziś rano wyjęłam ją z klatki i strzykawką nakarmiłam troszkę nutridrinkiem, ale widać że nie chciała jeść. Jeszcze dostała ostatni antybiotyk...
Siedziałam z nią razem od rana - najpierw była na moich kolanach, później obok mnie leżała. Chwilkę przed jej śmiercią zauważyłam, że coś się dzieje - takie pulsowanie przy pyszczku. Wzięłam ją na ręce i otuliłam dłońmi, kładąc ją u siebie na brzuchu. Czułam że to może być koniec - miała takie drgawki, a w ostatniej swej chwili mocno i gwałtownie zacisnęła piąstkę, przycisnęła do niej główkę i ... odeszła. Cieszę się, że byłam z nią w jej ostatnich chwilach.
Moja kochana dzielna szczurzynka.
Wszystkim mogę powiedzieć, że to szczurek nie do zdarcia - nie jeden (nawet człowiek) mógłby brać z niej przykład. Dzielnie walczyła i miała taką wolę życia mimo swego wieku i choroby. Przeżyła swego "męża" i całe potomstwo... Miała dobre życie, ale i tak łzy same się cisną do oczu. Teraz leży blisko - taka zimna...
Jak była malutka to była takim małym chucherkiem, kichała, miała katarek. Brała kurację antybiotykową. Dr Piasecki powiedział, że ona już będzie taka chorowita do końca... A ona udowodniła, na przekór wszystkim, że się mylił - i na szczęście dla nas była z nami tak długi czas - nasza kochana psotnica.
Jej choroby zaczęły się przed 2,5 roku życia. Najpierw taki guz na poliku - rósł, rósł - wet nie chciał operować z uwagi na jej wiek... Ale finalnie guz się wchłonął.
Później wypadł jej dolny ząb, a górny zaczął przerastać i trzeba było co 1-2 tyg podcinać. W międzyczasie stopniowo wysiadały jej tylne łapki - i mimo że później miała je niewładne, to wciąż zaskakiwała! Wczoraj chcę ją wyciągnąć z klatki i szukam w dolnych nietoperowych hamaczkach - a moja panna siedzi na samej górze klatki w najwyżej powieszonym hamaku - dzień przed śmiercią!!! Miała taką wolę życia - wspinała się na 2 przednich łapkach, jadła, do końca była ciekawska... mimo że źle się jej chodziło to chodziła, obserwowała i zaczepiała...
Wracając do chorób... później był nowotwór - duży guz w okolicach tylnej łapki. Opinia weta była taka - obserwować, bo jak ma prawie 2,5 roku to bardzo ryzykowne, może nie przeżyć... tym bardziej, że łapki tylne nie sprawne. Na początku obserwowaliśmy, ale finalnie to rosło... i zoperowaliśmy. Amelka znów udowodniła, że jest silnym szczurkiem i pozbierała się po operacji.
Po jakimś czasie zaczął jej rosnąć guz w okolicy prawej przedniej łapki - później był już tak gigantyczny że szok. Ale wet powiedział, że trzeba ważyć korzyści - i szczurek który ma już PONAD 2,5 roku (nie pamiętam dokładnie ile miała, ale bliżej 3 lat...) to w ogóle nie ma co operować, bo to niebezpieczne. Jednak pojawił się znów ropień na policzku, który w końcu urósł tak mocno, że podjęliśmy decyzję że chcemy operować. Dr Piasecki powiedział wtedy, że fakt - zostawiające tego ropnia ryzykuje się, że za tydzień będzie trzeba uśpić małą, bo może przestać jeść, ale operacja to ryzyko równie duże. Podjęliśmy się tego ryzyka - miała usunięte oba guzy - ropnia na poliku i tego giganta, który utrudniał jej poruszanie się. Został tylko taki mniejszy który zaczął pojawiać się pod drugą łapką przednią. Dr był w szoku jak Amelka zniosła operację! Była super! Znów żywiołowa jak na swój wiek. Znów wielka wola życia!
Niestety dziurka po wyciągnięciu szwów z polika zaczęła jej zarastać i nie można było czyścić. Ropa nie miała ujścia.
Jakiś czas było ok, ale później niestety zmiany ropne mocno się powiększały - dr powiedział, że zajęły już kość i nie ma sensu operować, bo pół głowy musiałby rozwalić. Później już konsultowałam się z koleżanką weterynarzem, która przyjeżdżała do nas jak coś się działo, by nie męczyć Amelii długimi jazdami - wyczyściła dużo ropy - Amelia miała dosłownie dziurę w okolicy oka - połowa jej główki bardzo ładna, a połowa dosłownie masakryczna. Powiedziała jak dbać o to, Amelia dostała antybiotyk - pierwszy dostała przedwczoraj... Ale dalej była pełna życia - mimo tego wszystkiego - apetyt dopisywał jej wielki, choć już od jakiegoś czasu wcinała głównie gerbera (i tak bardzo długo dawała radę jeść również twardy pokarm). Dalej wola życia - choć wyglądała mało atrakcyjnie, taka schorowana. Rozważaliśmy też uśpienie, jeśli tylko stan się jeszcze pogorszy - np. przestanie jeść, ale to była straszna decyzja i już jej mówiłam, że wolałabym by sama nas opuściła... Aż w końcu to nastąpiło - jak pisałam na początku, wczoraj przestała jeść, dziś coś tam jej podałam, ale czułam że to jej koniec. Odeszła na mych rękach.
Do końca dzielna, pełna woli życia mimo tylu przeciwności.
Dlaczego tak wszystko opisałam - po to by jeśli ktoś ma szczurka w wieku 1,5-2 lata i słyszy od weta że nie warto operować, to niech przeczyta ten post i zobaczy, że szczurki jak chcą to potrafią walczyć i żyć!
A 2 czarnulki z którymi mieszkała - bardzo dobrze się zachowywały - Ciotka bardzo empatyczna, myła Amelkę, iskała. Mysza - bardziej ADHD, ale nie skrzywdziła jej nigdy, nawet gdy Ami była słabsza, czasem też poiskała.
Jednak mimo tego że życie miała udane, to łzy cisną się do oczu! Niedługo będziemy musieli ją pochować... i rozstać się na zawsze...
Amelko - odpoczywaj w pokoju, już Cię nic nie będzie bolało, już nie będziesz chorować... Byłaś bardzo dzielną szczurcią, każdemu życzę takiej woli życia jaką miałaś TY.
Amelii baaardzo się przydadzą - sporo ułatwień dzięki nim. Jeszcze wieczorem zawiśnie na dole domek narożny, by nie musiała się wpinać na górę - choć i tak pewnie będzie (i oby jej jak najdłużej sił starczyło 
Amelia dzień przed osłabnięciem
Z dropsem
Ciotka i Mysza - 2 złodziejki, które zabrały szmatki Amelii, gdy ta nie miała sił na nic
Nowe hamaczki - Amelia z nowymi siłami (kuracja antybiotykowa)
Moje 3 Dziewczynki
Mysza - podczas swoich szczurzych rozważań...
Ciotka na starych, wysłużonych włościach
Amelia i Ciotka. 
Mysza porozmyślała, porozmyślała i wyszła. Ciotka obserwator.
Ciotka wciąż myśli czy wyjść czy jednak zostać - tyle nowego w klatce - a będzie jeszcze lepiej!
Amelka bada, co jeszcze dziś zawiśnie w klatce
