Bo szczęście szczurzy ogon ma...

[gosja1]

Bardzo długo był silny, dzielny chłopak.
Ale teraz sobie już hasa z innymi szczurkami...
Przykro mi. Trzymaj się, Sylwuś

[Lexiepl]

Bardzo mi przykro
Tak długo walczył!!!
Wszyscy jesteśmy z Tobą:(

[ssylvusia]

Dziękuję kochani, Wasze wsparcie wiele dla mnie znaczy

Śmierć Henrysia wyrwała mi ogromną część serducha, mimo że już od jakiegoś czasu przygotowywaliśmy się, że ten dzień w końcu nadejdzie

On chyba wiedział, że ja nie będę potrafiła podjąć tej ostatecznej decyzji i postanowił podjąć ją sam

We wtorek mocno opadł nam z sił, ale po podaniu leków wrócił apetyt i energia. Podanie kolejnej dawki Dostinexu graniczyło wręcz z cudem, bo Henryś wyrywał się i uciekał (jak zwykle zresztą). Jeszcze wczoraj rano wystawił łepek z klatki i pomizialiśmy się chwilkę. W życiu do głowy mi nie przyszło, że to może być nasze pożegnanie

Wiedzieliśmy jednak, że to już koniec naszej walki i po pracy mieliśmy pojechać z nim do Oazy Nie zdążyliśmy... Henryś umarł tak, jak chciał - w bezpiecznym domu, z główką opartą o rant legowiska - tak, jak zawsze lubił spać.

Dzisiaj poznamy wyniki sekcji i dowiemy się, czy to na pewno była przysadka, czy może coś zupełnie innego

Nie potrafię jeszcze go pożegnać, nie wiem czy kiedykolwiek będę potrafiła

[akzi]

och Sylwia
tak mi przykro
jednak twoje serduszko niech będzie spokojne on odszedł sam , sam zamknął oczka i postanowił zawendrowac sobie do nieba na chmurki gdzie będzie skikał latał i podskakiwał z resztą naszych szczurzych aniołków.

trzymajcie się tam

Dla Henrysia [*] słodkiego pulpecika.

[gosja1]

Nigdy nie da się na zawsze pożegnać tych małych, kochanych łapek.
I te ostatnie miziania przez pręty, które przecież nie miały być pożegnaniem, te chwile, kiedy choroba zabiera zwierzę powoli, ale jednak jeszcze tli się radość w małych oczkach.. trudno..

zawsze gdy czytam te smutne historie o śmierci kolejnego szczura to obiecuję sobie, że nie będę miała zwierząt...

[ophis]

Dopiero przeczytałam.
Sylwuś... <hug>

[ssylvusia]

No i smutno w temaciku naszym, bo muszę niestety podzielić się z Wami kolejną złą wiadomością

W ubiegły czwartek pomogliśmy odejść mojemu największemu Skarbowi William nie miał już siły jeść ani chodzić, w związku z czym podjęliśmy jedyną możliwą w takiej sytuacji decyzję.

O 16.15 pobiegło moje Słoneczko do Henrysia, za którym tak potwornie tęsknił

Żadne słowa nie są w tej chwili w stanie opisać tego, jak bardzo jest mi bez Niego źle. W domu jest smutno, bardzo smutno...

[gosja1]

Bardzo mi przykro, Sylwuś... Nie wiem, co napisać
Mam nadzieję, że czekają Cię teraz same dobre wydarzenia....

[souris]

smutno.. :* jak się 3masz?

[gosja1]

Kochana, co tam u Was?

[ssylvusia]

U nas wszystko ok, jesteśmy i żyjemy sobie powolutku w komplecie

Co prawda widać już u nas pierwsze oznaki wieku dojrzałego, nawet wieczny dzieciak Duszek jakby trochę wydoroślał na pysiu (w końcu za miesiąc razem z Bogusiem będą obchodzić drugie urodziny, więc już chyba najwyższy czas wydorośleć ), to wszyscy cieszymy się dobrym zdrówkiem i chętnie buszujemy w najciaśniejszych zakamarkach pokoju.

Chłopcy przez jakiś czas po przeprowadzce niezbyt chętnie wychodzili z klatki, nałożyła się tez pewnie na to wszystko strata Williama, ale teraz już jest ok Duszek nauczył się otwierać sobie klatkę i wczoraj radośnie ganiał Lucka zanim zorientowałam się, czemu ten głupi kot biega po ścianach w popłochu

Muszę się zmotywować w końcu i obfocić chłopaków, do czego niestety nigdy nie byli zbyt chętni i kiedy tylko widzieli, że biegam za nimi z aparatem zaszywali się w sobie tylko znanym miejscu

[noovaa]

Co prawda widać już u nas pierwsze oznaki wieku dojrzałego

Jak chcesz rozruszać stado, to Ci bandę podrostków na DT podrzucę

[ssylvusia]

Sylwia, nie kuś! Wiesz, że mnie nie trzeba długo prosić

Czasami przebiega mi po głowie taki chochlik i podpowiada, że maluchów nam trzeba, ale mimo wszystko wzbraniam się przed tym, jak mogę. To byłby kolejny obowiązek, na który nie mogę sobie pozwolić Wystarczająco daje nam popalić nasz rudy wcielony diabeł

[gosja1]

A to Ci dopiero rozrywka -ganianie kota
Miło czytać, że u was wszystko dobrze Czekam na fotki! Koniecznie!

[ssylvusia]

Żeby nie było, że nie próbowałam - naprawdę się starałam, ale towarzycho wyjątkowo nie ma parcia na szkło i dopiero karne usadzenie na kanapie pozwoliło uwiecznić na zdjęciu coś więcej, niż smugę kurzu uniesionego z podłogi po gwałtownej ucieczce przed obiektywem

Glucio


Duszek


I największy opornik wśród oporników, Boguś


I myszakowo... Groszek i Fistaszek


Dorzucę jeszcze bardziej wdzięczny obiekt do focenia, Luckową wredotę

- ulubiona pozycja do spania

I na spacerku...


Kot podróżnik



Pozdrawiamy i buziaki ślemy!