Mała Kawowa Apokalipsa
: śr gru 31, 2008 12:50 pm
Tak się zbierałam, zbierałam, żeby założyć dziewuchom temat, no i w końcu jest 
Od początku.
Szczurzyny pojawiły się w naszym małym mieszkanku z początkiem października. Wyznam, że mój był to pomysł. Kilka miesięcy wcześniej odszedł nasz świniak morski i dom bez zwierzaków wydawał mi się okropnie zimny i pusty - i nikt mnie nie witał w kuchni, kiedy bladym świtem wstawałam do pracy i w pośpiechu jadłam śniadanie... Narzeczony szybko dał się przekonać, nawet do dwóch, bo lubi gryzonie.
Mokka i Frappa są z zoologa. (Tak, wiem, nie powinnam była, teraz po przeprawach z Frappą i wszystkich historiach o zaciążonych samiczkach itd. już w życiu bym nie wzięła szczurów z zoologa...) Mokka po otwarciu klatki w zasadzie wybrała się sama, podbiegając do moich rąk i podgryzając palce, ok... jedna jest, a druga? Padło na maleńki, ledwo ofutrzony szkielecik, starający się za wszelką cenę wcisnąć w niedostępny kąt... Mój Frapciuś 
Po powrocie ze szczurami do domu zgodnie z zasadami wyczytanymi na forum, które od początku traktowałam jak coś w rodzaju wyroczni (potem oczywiście życie zweryfikowało masę podanych tu informacji, wiecie, jak to jest
) usiadłam z nimi i schowałam pod bluzą. Nie zapomnę tych wielkich stóp śpiącej Mokki, wystających spod mojego ubrania 
Kupiła mnie wtedy ostatecznie i nieodwracalnie.
Mokka, jako że ma naturę eksploratora, od początku poczuła się u nas jak u siebie, w zasadzie oswajanie trwało bardzo krótko i już po tygodniu biegała po mieszkaniu. Zupełnie inaczej Frappe, zastrachane maleństwo, właściwie bez przerwy śpiące w kącie klatki. Z tą było trudniej. Codziennie, konsekwentnie, wyciągałam ją mimo protestów z klatki i chowałam pod ubraniem. Na lecące wtedy w ilościach hurtowych kupki nie zwracałam uwagi. Kiedy trzymało się ją na rękach, czuło się pod palcami jej wszystkie kosteczki. I to nieustanne kichanie. Szczerze mówiąc, już zaczęłam myśleć, że niestety długo się u mnie nie uchowa
Dokarmiałam ją NutriDrinkiem, oswajałam (choć pozornie bez większych efektów) i wreszcie...
...mała zaczęła pokrywać się ślicznym gęstym futerkiem, zmieniła się nie do poznania w ładniutkiego huskolca. Zaczęła sama wychodzić z klatki, przestała kupkać bez opamiętania, kiedy brałam ją na ręce. I wreszcie okazało się znienacka, że reaguje na imię! Katar też gdzieś zniknął Razem z Mokką zaczęła brykać po mieszkaniu, łazić po nas z upodobaniem, podgryzać stopy i wspinać się po nogawce
I parę zdjęć:
"Kupiła polar, może wreszcie uszyje jakąś chatę..."
Szczur w galopie
"Ooo, to do mnie?"
"Nie, głupia, to mój nowy pas do wspinaczki!" (bo Frappa uwielbia się wspinać )
Ciąg dalszy nastąpi.
Od początku.
Szczurzyny pojawiły się w naszym małym mieszkanku z początkiem października. Wyznam, że mój był to pomysł. Kilka miesięcy wcześniej odszedł nasz świniak morski i dom bez zwierzaków wydawał mi się okropnie zimny i pusty - i nikt mnie nie witał w kuchni, kiedy bladym świtem wstawałam do pracy i w pośpiechu jadłam śniadanie... Narzeczony szybko dał się przekonać, nawet do dwóch, bo lubi gryzonie.
Mokka i Frappa są z zoologa. (Tak, wiem, nie powinnam była, teraz po przeprawach z Frappą i wszystkich historiach o zaciążonych samiczkach itd. już w życiu bym nie wzięła szczurów z zoologa...) Mokka po otwarciu klatki w zasadzie wybrała się sama
, podbiegając do moich rąk i podgryzając palce, ok... jedna jest, a druga? Padło na maleńki, ledwo ofutrzony szkielecik, starający się za wszelką cenę wcisnąć w niedostępny kąt... Mój Frapciuś Po powrocie ze szczurami do domu zgodnie z zasadami wyczytanymi na forum, które od początku traktowałam jak coś w rodzaju wyroczni (potem oczywiście życie zweryfikowało masę podanych tu informacji, wiecie, jak to jest
) usiadłam z nimi i schowałam pod bluzą. Nie zapomnę tych wielkich stóp śpiącej Mokki, wystających spod mojego ubrania Kupiła mnie wtedy ostatecznie i nieodwracalnie.Mokka, jako że ma naturę eksploratora, od początku poczuła się u nas jak u siebie, w zasadzie oswajanie trwało bardzo krótko i już po tygodniu biegała po mieszkaniu. Zupełnie inaczej Frappe, zastrachane maleństwo, właściwie bez przerwy śpiące w kącie klatki. Z tą było trudniej. Codziennie, konsekwentnie, wyciągałam ją mimo protestów z klatki i chowałam pod ubraniem. Na lecące wtedy w ilościach hurtowych kupki nie zwracałam uwagi. Kiedy trzymało się ją na rękach, czuło się pod palcami jej wszystkie kosteczki. I to nieustanne kichanie. Szczerze mówiąc, już zaczęłam myśleć, że niestety długo się u mnie nie uchowa
Dokarmiałam ją NutriDrinkiem, oswajałam (choć pozornie bez większych efektów) i wreszcie......mała zaczęła pokrywać się ślicznym gęstym futerkiem, zmieniła się nie do poznania w ładniutkiego huskolca. Zaczęła sama wychodzić z klatki, przestała kupkać bez opamiętania, kiedy brałam ją na ręce. I wreszcie okazało się znienacka, że reaguje na imię! Katar też gdzieś zniknął
Razem z Mokką zaczęła brykać po mieszkaniu, łazić po nas z upodobaniem, podgryzać stopy i wspinać się po nogawce I parę zdjęć:
"Kupiła polar, może wreszcie uszyje jakąś chatę..." Szczur w galopie "Ooo, to do mnie?" "Nie, głupia, to mój nowy pas do wspinaczki!" (bo Frappa uwielbia się wspinać )Ciąg dalszy nastąpi.
. Mokka i Frappa piękne, zresztą inne szczurki być nie mogą 
, próbowałam ją też ostentacyjnie ignorować (Idź sobie ode mnie, ty szkodniku!!!) Nic sobie z tego nie robiąc, wspięła się po nogawce, wlazła mi na ramię i zaczęła zlizywać krem z twarzy.
