szczury.org

unipaks pisze:
Scenka jeszcze całkiem świeża. Był biały dzień i dziewczyny spały. Postawiłam na stoliku
kubek z herbatą oraz trzymany w drugim ręku talerzyk i zawróciłam, żeby przymknąć drzwi; kiedy się odwróciłam, w moją kanapkę była wbita Puma i zlizywała masło spod warzyw. Przegoniłam, skonsumowałam w kuchni i wróciłam.
Puma w pięknej stójce obejmowała łapami butelkę ze Staropolanką i zębiskami zdzierała z niej etykietkę; klej nie był zbyt mocny a Puma nie anemik - w złości za ukrócenie łakomstwa zlikwidowała papierową otulinę i spojrzała na swą panią wyzywająco i z miną tryumfatora. Pod nogami miała dane o mineralnej, na pyszczku zaś papierowy kawałek. Przylgnął doń, już to z powodu kleju, już to naelektryzowania, do sierściastego policzka i ani myślał odstąpić. Szczura z godnością i nie bez elegancji pochyliła główkę, pewnym gestem przydeptując łapką niesforny kawałek. I owszem, papierek posłusznie dał się stamtąd usunąć, za to przylgnął teraz do łapki, która ze zniecierpliwieniem usiłowała się natręta pozbyć, potrząsając nią, przykrytą papierowym skrawkiem - na próżno, uparte małe bydlę tkwiło tam i wystawiało jej opanowanie na próbę. Rozeźlona nie na żarty Puma pochwyciła naelektryzowany i lepki od kleju papierek w zęby i efektownym gestem odrzuciła w bok... to znaczy, taki był zamysł - cóż, kiedy przeciwnik wyraźnie robił jej na przekór. Przód szczurzej mordki zdobił teraz śliczny błękit pospołu z malowniczą sylwetką uzdrowiska oraz datą 1905. Jeszcze nie składając broni, szczura podrzuciła mocno głową raz, potem drugi i trzeci, następnie wściekle natarła na złośliwca łapami oraz paszczęką. Mordkę uwolniła, owszem, ale aktualnie papierek nieprzejednanie kleił się to do jednej, to do drugiej łapki, które z determinacją przestępowały raz po raz. Z bielmem na oczach niebieska wściekłość zaatakowała raz jeszcze, a rezultat batalii mogłam ujrzeć na szczurzym nosku, który uniósł się ku mnie z zaklejonymi wstrętnym skrawkiem chrapkami; w oczkach pojawiło się rozżalenie i skarga, zwierzątko przytruchtało ku mnie i wbiegło mi na kolana, a ja zakończyłam tę nierówną walkę i serdecznie przytuliłam uwolnioną już od natręta wojowniczkę

unipaks pisze:Ma też znowu chęci do rozrabiania. Wczoraj pakowałam w pośpiechu (a jakże) do segregatora nuty, siedząc w kucki na podłodze, mrucząc pod nosem: „Kruca bomba, mało casu”, i odganiając pętającą się przy nogach szczurę. Co i rusz odbierałam jej torbę na nuty, bo uparcie próbowała zaciągnąć ją za łóżko.
Już na miejscu przekonałam się, że zamiast tego zdekompletowała mi zestaw nut, brakowało dwóch koszulek z zawartością...

unipaks pisze:Przed nocą dziewczyny tuliły się do siebie w domku z kartonu, a ja usiadłam z kawałkiem orzechowca, żeby przegonić stresy, i zapuściłam oczy w książkę, by zająć myśli. Nagle coś odbiło się od moich kolan - Puma wsparła się jedną łapką na talerzyku, chapnęła słuszny kawałeczek ciasta, a pochwycona przeze mnie, zaskoczoną, w locie „wzięła dokładkę” drugą łapką, przejechawszy paluchami po miękkiej masie.
Cóż ja? Nie chcąc jej ganiać po łóżku zmuszając do przyspieszenia oddechu, zdecydowałam się tylko na to, by własnymi palcami zdjąć ile się dało słodkiej masy z jej łapki, no i pozwoliłam spożyć kradzione...
Później zadowolona szczura siedziała koło nas i i przewróciwszy się na plecki, jak młodziutki szczurek zaczęła się bawić sznureczkiem przy kieszeni domowych spodni pana.