Moje maleństwo chorowało. Tymeczek był od piątku w bardzo złym stanie, leczyłam go u weterynarza, do którego miałam zaufanie, a jak się okazało, wogóle nie znał się na szczurciach
Kiedy wczoraj ok. południa poszłam z nim do weterynarza doświadczonego w leczeniu ogonków, miało już być lepiej. Po powrocie do domu karmiłam Tymcia, poiłam go, siedziałam przy nim. Położyłam go wieczorem na łóżku. Wyszłam na chwilę, dosłownie sekundę, do innego pokoju. Kiedy wróciłam, Tymuś już zasypiał. Gdy się nad nim pochyliłam, wydał ostatnie tchnienie. To było ok. godziny 22:05. Byłam z nim sama płacząc, mama i siostra na studniówce, nieuszczurawialny tata na dole, o niczym nie wiedział. Siedziałam nad tym maleńkim ciałkiem około godziny, gładząc jego nie tracące blasku futerko, trzymając w palcach jego maleńką piąstkę. Wciąż patrzył na mnie. Jego ciałko traciło stopniowo ciepło. W końcu włożyłam go do pudełka, wyłożonego polarem. Jego śliczny ogonek drętwiał i robił się chłodny, a jego ciało z jednej strony było jeszcze ciepłe. Kolega zaproponował, że przyjdzie, spróbuje go zakopać, jeśli będzie trzeba, to użyje kilofa. Ale ziemia jest za twarda. Jutro skremuję moje maleństwo. Te jego śliczne maleńkie łapeczki i milutkie uszka. Bardzo mi go brakuje, to jedyna istotka, która zawsze przy mnie była, która bezgranicznie mi ufała i pokochała od pierwszego wejrzenia. Pocieszam się jedynie myślą, że Timmy już nie cierpi
