A było to tak: mam 2 samiczki z zoologa (nigdy wiecej z zoologicznego;/) już samo to jak sprzedawczyni je 'ładowała' do pudełka było niepokojące, ganiała po klatce te biedne zwierzątka z 15 min w wielkiej rękawicy. No nic, przybyły do domu, rozpoczeła sie metoda 1; oswajanie na siłę dla młodych szczurasów.
Aż trudno mi opisać jak bardzo dzikie były, (na szczescie nie gryzły, pewnie dlatego, poniewaz mlode byly)
Miałam wrażenie, ze jak je biore wstępuje w nie jakaś taka furia, nie wiedza co robić, zaczynają się motać, panikować i biegna nie wiadomo gdzie. Branie pod bluze na siłę aż do zmęczenia- 0 efektów ani na minute spokoju nie było, ciągle drapanie w celach wyjścia, przegryzanie itp. Nie zdażyło mi się aby tam zasneły z przemęczenia. O kieszeni nie wspomne bo to był ułamek sekundy ze szczur z niej uciekł i jak szalony popędził gdzieś.
Siedziałam godzinami przy nich, ot tak aby przyzwyczaiły się, czytałam książki, z czystym sercem mogę przyznać, że nigdy nie krzyknełam ani nie wyrządziłam krzywdy tym zwierzakom wiec dlaczego one mnie tak nienawidzą
, przez ten rok pracy jest tak jak było na początku. Jedna jest bardziej płochliwa 2 natomiast przy kazdym braniu na rece piszczy niemiłosiernie. Jak wkładam ręce do klatki nigdy nie przybiegają do niej tylko odchodzą, jak głaszcze w klatce to się tulą do siebie i są całkowicie sztywne, jak wypuszcze na rece musze albo trzymac co sie równa z ich strasznym wyrywaniem, no jak puszcze to panicznie uciekaja i za sekunde już nie ma. Ja po prostu jestem załamana. Wypuszczanie po pokoju też nie było za specjalne, bo zaraz czmychają za segment i kaplica. Nie wyjda dopok się nie wyciągnie.
Eh juz sadze, że to nie wina szczurków tylko moja ;/ jestem beznadziejna prawdopodobnie. Po prostu aż mi przykro jak znajomi przychodzą i za każdym razem pytają, jak tam szczurki oswoiłaś już a ja głupio sie tłumacze, że jeszcze nie. Dbam o nie ale w ogóle mają mnie głęboko gdzieś.
Rozmyślam mętodę głodową chociaż nie wiem ile ona da, do tej pory żarcie nie pomagało.
Prosze doradźcie
Mam wrażenie, że one mimo wszelkich wygód nie są szcześliwe. Razem a jednak takie osowiałe i śpią non stop.
). Oksymoron taki był i tyle. Moja Kochana Wredna Mała Mi. Złośliwa, nieufna i niemiziata 
. Jedyne chwile, gdy pozwalał mi na czułości, to wpuszczony pod kołdrę. Ale, na pociechę: od kiedy skończył rok stawał się z miesiąca na miesiąc bardziej kochany… tak mi żal, że nie dane nam było nacieszyć się czasem, gdy szczurek wszedł w „wiek powagi”. Zabrała mi go niewydolność nerek- pierwsza i niestety jedyna choroba w jego życiu. Teraz też mam szczurka, z którym bardzo trudno nawiązać kontakt: mój Bless jest laboratoryjnym wacikiem. Ani Oksymoronek, ani Bless, nie zdążyli przed trafieniem do mnie zaznać jakichś szczególnie traumatycznych przeżyć- byli maleńcy. O ile Oksy, był autentyczną wredotką, Blessik jest słodkim, łagodnym stworzonkiem… tymczasem,miesiąc temu trafił do mnie malutki, odebrany terraryście Gacuś- zwierzak był tak przerażony,(nie wiem co drań mu robił), że przez kilka tygodni zachowywał się jak w letargu. W dodatku oberwał brzydkiego dziaba od któregoś z moich samcoli. Ten, ma przesłanki, by nie lubić szczurów i ludzi 
) 
.
