I nadszedł ten bardzo dla mnie smutny dzień...Piątek 13-go lipca...
Właściwie trwało to kilka dni, w trakcie których musiałam się pogodzić z utratą mojej kochanej szczurki... Nagle zaczęło ją przechylać na prawą stronę, powłóczyła tylnymi łapkami, była osowiała, nie chciała opuszczać klatki, przestała pić i jeść... 3 wizyty u weterynarza (w tym u p. Ewy w Klinice na Białostoczku, która jest specjalistką od małych zwierząt) tylko utwierdziły mnie w decyzji, że nie ma sensu ciągnąć cierpień Myśki... Nie dała rady już się umyć (choć po zastrzyku ze sterydów miała troszkę więcej sił przez dzień i nawet obiema łapkami myła uszka i próbowała przekręcić się, by dosięgnąć tylną część futerka...). P. Ewa wykryła u niej nowotwór jelita, nagle też w ciągu 2 dni przy jednym z sutków zrobił się duży guz... Po prostu wszystko na raz... Biedna...
Niesamowite, ile można się napłakać z powodu zwierzaka... Do tej pory, jak o niej pomyślę, to się bardzo wzruszam i muszę uważać, żeby totalnie się nie rozkleić... Może tak jest dlatego, że był to mój pierwszy, wytęskniony szczurek...
Ani mój mężczyzna, ani rodzice nie byli zachwyceni pomysłem posiadania szczurków, ale po prostu postawiłam na swoim. Inna sprawa, że akurat z nimi nie mieszkam na stałe, a współlokatorka cieszyła się z nowych lokatorów na równi ze mną 
.
)
